Ostatnie dni były pełne wrażeń, ale tym razem dla odmiany bardzo pozytywych.
 |
| Kozaki-Robaki 🐥 |
Niezapomniane wrażenia
Nasi panowie wrócili z festiwalu Graspop Metal Meeting w sobotę nad ranem.
Gdy Małżonek się wyspał, zapytałam go jak było, ale ten z tajemniczym uśmiechem powiedział tylko, że fajnie, a o szczegółach Młody zabronił mu opowiadać, bo on sam osobiście musi to zrobić. Hm...
Czekałam zatem cierpliwie...
I czekałam...
bo długo spał dosyć...
Gdy w końcu wstał, od razu jeszcze lekko zaspany zaczął opowiadać z entuzjazmem, jak to udało im się zająć miejsce pod sceną i jacy wszyscy byli dla niego mili, a jeden pan stojący obok nawet na chwilę wziął go na ramiona, by mógł lepiej widzieć... Nie to jednak było najważniejsze.
Pod koniec występu Five Finger Death Punch, który jest ulubionym zespołem obu naszych panów, któryś tam wskazał na Młodego i rzucił mu czapkę. Tacie udało się ją złapać, ale wtedy ludzie się na nich rzucili i wyrwali mu ją, mało Naszego Syna nie tratując przy okazji. Nanosekundę później - opowiada Małżonek - Młody zniknął mu z oczu i ten mało przez chwilę ze strachu nie umarł. Zaczął się nerwowo w panice wkoło rozglądać i nagle zauwazył Epickiego Izydora, który machał mu już ze sceny w towarzystwie Ivana Moody'ego i reszty zespołu. Zanim zrozumiał, co się właściwie stało, już i jego ochrona ciągnęła na scenę, gdzie mogli podać rękę ulubionemu wokaliście Ivanowi i zrobić sobie z nim zdjęcie. Młody ponadto przybił piątkę z wszystkimi członkami zespołu i nabierał różnych pamiątek: pałeczkę z autografem, breloczki, kostki gitarowe.
 |
| widok z diabelskiego młyna |
Inni fani nazywali go LEGENDĄ. Znowu. I zazdrościli. Nawet w potem w drodze powrotnej w autobusie jakiś straszy chłopak do niego zagaił i mówił, że kozacko, że łał, że zazdrości i nie mógł uwierzyć, że to pierwszy koncert Młodego w ogóle i że taki fart od razu.
Młody sobie żartuje, że jak Moody z resztą zespołu wróci do domu to wszystkim będzie opowiadać, że tam w Belgii to wielką legendę poznali - słynnego Epickiego Ajzajdora hehe.
Ale tak na serio to co chwilę, kilka razy dziennie powtarza trzy słowa, jakby się mu płyta zacięła - "byłem na scenie" - bo było to ogromne przeżycie i pewnie jeszcze długo będzie nim żył. Obaj będą, bo i Małżonka radość jest niezmierna. Tyle koncertów zaliczył w swoim życiu, a dopiero syn załatwił mu wyjście na scenę i spotkanie ze zespołem.
 |
| Ivan Moody z Epickim Ajzajdorem i Tatą Ajzajdora |
W sobotę odpoczywali trochę. Ja z Młodą za to znowu pojechałyśmy na zakupy. Tym razem do normalnego odzieżowego, bo ja potrzebowałam czerwonego paska do mojej nowej-starej kiecki, a ona butów. Powoli zaczynają się letnie wyprzedaże i to i owo można już okazyjnie kupić.
Przed wyjazdem do sklepu i w oczekiwaniu na zaprzestanie deszczu, odwiedziłyśmy jeszcze znajomą, która miała przekazać nowe wytyczne dotyczące swoich zwierząt, gdyż znowu szykują się do wakacyjnego wyjazdu, a Młoda znowu będzie się tym ich zoo zajmować przez kilka tygodni.
Ja z kolei chciałam zwyczajnie pogadać, bo dawno się nie widziałyśmy, a tylko czasem jakieś wiadomości wymieniałyśmy drogą elektroiczną. Koleżanka też miała jakiegoś guza nie dawno wycinanego ze stopy, ale na szczęście nie złośliwego. Niemniej jednak jeszcze nie wróciła do pełnej sprawności, mimo iż wiele tygodni już od operacji minęło. Po wakacjach ma już ponoć wracać do pracy stacjonarnej (ostatnio pracowała z domu), ale mówi, że czarno to widzi, bo stopa ją boli i puchnie, gdy ją nadwyręża, a ona dojeżdża do Bruskeli, co czasem trwa ponad godzinę w jedną stronę ze względu na korki. Żeby było śmieszniej, szef kupił jej nie dawno Teslę jako auto służbowe, co ona przeklina, bo musi to cholerstwo ładować w centrum wsi, gdyż nie zamierza inwestować w ładowarkę i płacić ze swojej kieszeni za prąd, skoro dojazdy ma mieć za darmo. No i nie podoba jej się to auto. Ma jednak nadzieję, że uda jej się jeszcze po urlopie dalej głównie z domu pracować, dopóki noga nie wydobrzeje... Chorobowe nigdzie nie jest mile widziane i albo wracasz do roboty nawet chory, albo szukaj sobie innej pracy. Ona ma dobrą, dobrze płatną pracę to i presja duża… Przyznała, że zwolnienie od lekarza ma gdzieś do początku lipca, ale już chwilę temu wróciła do pracy, bo szef już zaczynał strasznie stękać… Za mniejsze przewiny zwalniał ludzi z tego co pamiętam z jej dawniejszych opowiadań… wszędzie jedno święto… byle kasa się zgadzała.
Koleżanka zapytała nas po raz kolejny, kiedy wybierzemy się w końcu do Maroka, bo oni tam mają mieszkanie i moglibyśmy całkiem za friko nocować... Ja bym z chęcią pojechała, ale reszta z Piątki się nie kwapi jakoś... Nic to. Może kiedyś... Sama nie pojadę, bo nie znam języków, by się dogadać gdziekolwiek.
Wychodząc od nich zobaczyłam w oknie sąsiadów ogłoszenie z Akademii Muzycznej o dniu otwartym, który miał się odbywać zaraz na drugi dzień. Ale fuks!
Postanowiałam iść się wypytać wreszcie o instrumenty, które Młodego ingteresują, bo może w końcu udało by mi się go zapisać do tej Akademii. Co roku miałam taki plan, a potem zapominam o zapisach.
W niedzielę rano zjawił się Kolega Młodego wraz ze swoim Tatą i taty nową dziewczyną (rodzice Kolegi są rozwiedzeni) i zabrawszy Młodego popędzili do parku rozrywki, gdzie bawili się cały dzień, a wieczorem oddali nam Naszego Młodego całego i zdrowego. I taszczącego okrągłą metrową maskotkę, którą wygrał w jakiejś grze. Cały Ajzajdor.
Pogoda była czerwcowa - ciepło i słonecznie. Ja zrobiłam kilka prań. Małżonek skraftował ramkę do kiblowego okienka, by zamocować tam wreszcie moskitierę, gdyż to jedyne okno, w którym jeszcze brakowało tej siatki i te cholerniki stadami do chaty właziły. Potem trochę posiedzieliśmy w ogródku, a po południu wyciągnąłam go na ten infodag (dzień informacyjny) do akademii. Pojechaliśmy oczywiście na rowerach bo to nie więcej jak 2 kilometry będzie od nas. Pogadałam z panem i panią od pianina oraz panią od gitary. Dowiedziałam się wszystkiego, czego się chciałam dowiedzieć. Pani od gitary zaproponowała, byśmy przyszli z Młodym we wtorek na lekcje próbną, co też zrobiliśmy i Młody od razu się zapisał. Raz w tygodniu będzie miał lekcje gry i raz w tygodniu 2 lekcje po kolei nauki nut. Na nuty będzie chodził z grupą dorosłych. Alternatywą była nauka z trzecioklasistami, czyli dzieciakami, czyli wolniejsza opcja, co raczej by mu się nie spodobało. Gdy czekaliśmy na korytarzu na zapisy, przyszło tam kilku nauczycieli oraz dyrektor akademii i Młody od razu poznał wszystkich, a oni przedystkutowali przy okazji od razu te nuty i wszyscy zgodzili się co do tego, że powinien uczyć się w grupie dorosłych.
Młody zacznie oczywiscie we wrześniu, ale już nie może się doczekać. Jest podekscytowany.
Poniedziałek był dosyć zagoniony, a niby miałam cały tydzień odpoczywać i kompletnie nic nie robić...
Rano o dziewiątej miałam zaległą wizytę u rodzinnej w sprawie mojego ulubionego comiesięcznego zastrzyku Decapeptylu. Nie musiałam płacić za zapomnianą wizytę. Lekarka powiedziała, że gdyby częściej mi się to zdarzało, to jednak będę musieć płacić za wizyty, na których nie byłam i których nie odwołałam, co wydaje się jak najbardziej logiczne o oczywiste.
Młody w tym samym czasie musiał się stawić w szkole, bo trzeba była zdać laptop. Nie chciało mu się wstawać, bo tych szaleństwach weekendowych i nie miał sił pedałować tych 10 kilometrów, ale nie miał innego wyjścia. Dał rady. Na domówkę do kolegi jednak nie poszedł. Odpuścił.
Gdy wróciłam dodom, Młoda się spytała, czy by mi się nie chciało pojechać z nią do arabskiego fryzjera, bo potrzebuje skrócić włosy. Chciało mi się, bo przy okazji mogłyśmy kupić w pobliskim Actionie wielką ramkę na puzzle 1000 sztuk, które zachciałam dla odmiany zawiesić sobie w ramce w salonie, bo wyjątkowo mi się spodobały... Dla niewtajemniczonych przypomnę, że puzzlowanie to wielkie hobby Młodej i trochę moje. Układamy najczęściej puzzle na 1000 sztuk (choć zdarzyło się i na 3 tysiące), potem je sklejamy, lakierujemy i przybijamy do ściany na korytarzu. Już mamy tam małą galerię.
 |
| puzzle w ramce |
Będąc jeszcze w sklepie, poczułam, że zmęczenie pozastrzykowe się zaktywowało w pełni. Miałam wrażenie, że zasnę na stojąco, a potem na jadąco...
Potem mialam się czilować i nawet ksiażkę sobie na podwórko wyniosłam i kocyk, ale zobaczyłam, że słoneczniki ciągle nie wysadzone i postanowiłam je w końcu wysadzić z doniczek do ziemi. Nie wiem, czy będą tam rosły, bo nie mamy dobrego miejsca na gigantyczne słoneczniki, ale dostałam w sklepie nasiona za darmo to posiałam, no i wyrosły... (do dziś dwa z nich już opitoliły ślimaki; bardzo kuźwa miło z ich strony)
Następnie postanowiłam umyć okna na dole, bo po tej półrocznej porze deszczowej były koszmarnie brudne. Tyle, że muchy przynajmniej ich nie zasrały, bo ciągle padało to warunki do srania były niesprzyjające. Młody zgłosił się do pomocy i całkiem nieźle mu szło, ale nadal chyba był zmęczony, bo przy trzecim oknie powiedział, że już nie dokończy i poszedł sobie. Oznajmił, że umie myć okna (nigdy wcześniej tego nie robił), bo nauczył się tego w grze komputerowej. W duchu się z tego podśmiechiwałam, ale to przecież epickie dziecko z wyjątkowym mózgiem. On faktycznie umiał myć okna! W sensie, że wiedział dokładnie jak się za to zabrać. Praktykę musi dopracować, ale on serio wie, jak to robić i umył trzy wielkie okna porządnie bez smug, czego - jak wiem z 7-letniego doświadczenia w zawodzie sprzątaczki - wielu dorosłych nie potrafi. Zatem nie śmiejcie się z dziecka, jeśli wam powie, że czegoś się nauczyło z gry, bo możecie się zdziwić.
Młody ogólnie lubi sprzątać. Chętnie myje naczynia (nie mamy teraz zmywarki, więc robi to dosyć często), lubi odkurzać i latać z mopem. Tu nad praktyką też musi jeszcze popracować, głównie nad dokładnością (ale to i nauki się tyczy - on jest we wszystkim szybki ale nie zawsze dokładny). Swój pokój też nawet z radością sprząta w czasie przez siebie wybranym. Problemy ma tylko z systematycznym odnoszeniem brudnych garów i ubrań na dół. Ciągle mu trzeba o tym przypominać, że brudne rzeczy zasmradzają cały pokój. Jednak to on siedzi w smrodzie, nie my, tak że ten...
Wieczorem miałam włączyć laptopa, by wziąść udział w pierwszych zajęciach pilatesu, na które zaprosiła mnie znajoma, ale padłam na pysk.
We wtorek rano zawiozłam z kolei Młodą do dentystki, a potem poszłyśmy kupić jakieś niemięso na grila, bo pogoda nastała więc tak postanowiłam uczcić moje zakończenie szkoły.
W środowe popołudnie się wystroiłam eleganckie łachy z lumpa i pojechałam na skuterze wraz z Młodą w roli nawigatora do Vilvoorde, by odebrać oficjalnie swój dyplom. No, buty na obcasie jechały w kufrze, a ja założyłam na drogę skechersy, a i tak niezbyt komfortowo mi się jechało w takim przyodziewku galowym…
Wszystko odbyło się po belgijsku. Najpierw staliśmy pół godziny pod drzwiami ratusza wszyscy (kilkaset osób), bo wpuścili nas do środka dopiero parę minut po wyznaczonym na zaproszeniu terminie. Tutaj nie opyla się nigdzie przychodzić wcześniej i każdy przychodzi w ostatniej sekundzie.
 |
| pamiątkowe z Tośką 🛵 ;-) |
Potem zaraz za drzwiami podpisywaliśy listę, odbieraliśmy te śmieszne czapeczki i wreszcie mogliśmy udać się do sali, gdzie moja klasa (a w zasadzie 2 klasy) zajęła miejsce w pierszych rzędach. Wszyscy z naszej klasy przyszli wystrojeni w eleganckie ubrania, tak jak było umówione, czego o innych już nie da się powiedzieć. Po wszystkich przemówieniach wołano nas na podnium klasami i w niektórych grupach jeden był wystrojony jak szczur na otwarcie kanału - szpile, wieczorowa kieca, naszyjniki a drugi przylazł w spranej koszulce i spodenkach jeansowych. To samo zresztą się tyczy nauczycieli. Niektóre kobitki założyły na tę okazję jeansowe rybaczki i zwykłe t-shirty, bo w Belgii to normalne, że do stroju się specjalnej uwagi nie przywiązuje.
Sala piękna, dostojna, bo ratusz zabytkowy, ale o klimatyzacji to tam nie słyszano. W sali szło ducha wyzionąć, taki gorąc był i duchota mimo otwartych okien. Było nie było na sali zebrało się kilkaset ludzia. Każdy mógł przyjść z osobami towarzyszącymi. Niektóre koleżanki przyprowadziły partnerów, rodzeństwo rodziców albo dzieci. Młoda nie szła ze mną, bo ona by takiego tłumu nie zniosła. Ona czekała w kawiarni opychając się jakimś czekoladowym tortem... Co wręcz podziwiam, bo wcześniej wrąbałyśmy razem bardzo słodkie lody w lodziarni pod ratuszem.
 |
| na tle słynnego zabytkowego witrażu w ratuszu |
 |
| mrożona kawa i lody na dobry początek |
 |
| radiowóz koło nas zaparkował…. a w sumie to nawet kilka, bo mecz był na dużym ekranie |
 |
| dobra lodziarnia... |
Po wręczeniu dyplomów każdej grupie robiono fotki, a potem mogliśmy skorzystać ze skromnego poczęstunku: jakieś chipsy, kanapki, wino musujące, soczek... Nie wiem, co jeszcze, bo wyszłam stamtąd czym prędzej, bo i co tam robić z jakimis randomami, no i poza tym wieczorem mieliśmy mieć grila, to mi się ździebko spieszyło.
Koleżanki zresztą to samo zrobiły. Znaczy wyszły, czy grila robiły, to nie wiem...
Prawda jest bowiem taka, że gdyby to rozdanie dyplomów w naszej szkole się odbywało, to każdy zapewne by chciał dłużej posiedzieć, by po raz ostatni ze swoimi kolegami i nauczycielami pogadać, pożartować, powspominać, a w takiej zganianinie kilkuset osób, którzy się nie znają i nic wspólnego ze sobę nie mają (bo to były różne kierunki) to o kant dupy wedle mojej opinii. To jednak typowe, że władze miasta robią takie imprezy w ratuszu, by pokazać, że coś robią i że taki ratusz jest potrzebny...
 |
| jakieś drzwi ciekawe na mieście |
 |
| jakiś kościół przyczepiony do kamienic |
Grilowanko się udało. Nażarliśmy się jak bąki - jedni mięsa, inni niemięsa. Pogadaliśmy rodzinnie. Fajnie było.
W czwartek z kolei woziłam Młodą do gminy, by mogła się rozmówić z babką, która jej załatwiała tymczasowy zasiłek. Teraz, skoro jej w końcu przyznali pieniądze z FODu, musi tamte otrzymane z gminy oczywiście zwrócić. Urzędniczka powiedziała, że spróbuje załatwić tak, by FOD od razu im bezpośrednio oddał tę kwotę, którą Młodej do tego czasu z OCMW wypłacili, a Młoda otrzyma już to, co jej się należy. Doskonałe rozwiązanie i mamy nadzieję, że wszystko załatwią, by człowiek już nie musiał kombinować jak koń pod górę, co jak kiedy i komu ma zaplacić. Czasem bowiem tutaj ta koordynacja i wpółpraca pomiędzy urzędami dobrze działa. A czasem nie haha.
FOD faktycznie powiadomił drogą elektroniczną od razu różne instytucje, że Młoda jest teraz oficjalnie niepełnosprawna i że w związku z tym należą jej się różne przywileje, czyli np - jak już wspominałam - socjalna taryfa na prąd i gaz. Nie płaci teraz też u lekarza i dentysty, więc jeśli ten rozlicza się sam z funduszem zdrowia, to nic nie musi płacić za wizytę za podstawowe usługi.
Po południu zgodnie z obietnicą dostarczono nasze stare-nowe meble z Kringwinkel. Trochę śmierdzą piwnicą, ale nie jakoś tragicznie. Wygodne są w każdym razie i całkiem nieźle się prezentują jak na używane rupieci za 80 euro. Salon, a szczególnie moje biurko i szafa wymaga jeszcze ogarnięcia po intensywnym roku szkolnym no i malowania, ale najpierw muszę iść po raz niewiemktóry do właścicieli, by zrobili coś z grzybem, bo za chwile całe ściany będą pokryte gigantyczną pleśnią… Ręce opadają z takimi właścicielami domu ech!
 |
| nowe stare siedziska |
Wieczorem z kolei mieliśmy ostatnią wywiadówkę u Młodego. Koło południa ten przybiegł z góry do mnie z wielką radością oznajmiając, że są już wyniki z egzaminów i są dobre. Przyznał, że kamień spadł mu z serca, bo mimo że wydawało mu się, iż wszystko w miarę dobrze napisał, niepewność go zżrerała.
Francuski poszedł słabo (tylko 46%) tak jak przewidzywał, bowiem - nie wiem czy wspominałam poprzednio - pech chciał, że debilny laptop zaczął mu się aktualizować akurat w trakcie egzaminu, co przyspożyło mu od groma stresu. Najpierw czekał kilkadziesiąt minut, ale w końcu nauczyciel przyniósł mu inny laptop i mógł napisać, ale można sobie wyobrazić, jakie człowiek ma wtedy nerwy. Gdy tylko wrócił do domu, mówił że wyniki mogą być fatalne, bo nie mógł myśleć w ogóle ani się skupić, gdyż cały aż dygotał w środku z nerwów. Mimo niezadowalającego wyniku z egzaminu i tak na koniec ma ponad 66% z całego roku z tego przedmiotu, czyli wciąż zacnie.
Ogólna średnia z wszystkich przedmiotów wyniosła ponad 70%, a co najważniejsze z matmy ma prawie 72, czyli kwalifikuje się do klasy STEM-wetenscahppen, czyli klasy dla mądralińskich bardziej stawiającej na naukę i w dalszej konsekwencji na studia.
Nauczyciel angielskiego w uwagach napisał, że Młody zdobywa złoty medal w swojej klasie z tego przedmiotu. Inne uwagi też były pozytywne, choć wielu nauczycieli napisało, a wychowawca powtórzył na wywiadówce, no i my się z tym zgadzamy w pełni, że Młodego stać na wiele więcej, gdyby mu się chciało wysilić odrobinę, bo na razie to ciągle idzie na łatwiznę i nie wysila się zbytnio. Wychowawca podpuszczał go, by spróbował dogonić tych najlepszych, bo wie, że jest do tego zdolny i to bez większego wysiłku, no bo jest po prostu zdolny. My nie zamierzamy go jednak zmuszać do wyścigów, ale starmy się go przekonać, że może warto spróbować pogonić kota kolegom, bo odrobinę rywalizacji nikomu nie zaszkodzi, a może być to fajne dowiadczenie, jeśli nauka przychodzi łatwo i nie trzeba się zaharowywać, by być na szczycie. Co odróżnić należy oczywiście od pchania się na szczyt po trupach, gnania do upadłego, zażynania się, pracy ponad siły. Ten może więcej bez wielkiego wysiłku, jeśli tylko zechce, ale to ciągle jest jego wybór. Wolno mu nie chcieć. My możemy mu tylko próbować wytłumaczyć, jakie są potencjalne konsekwencje danych wyborów. Możemy mu dawać wskazówki i go motywować do działania oraz mu kibicować bez względu na to, jaką drogę wybierze, bo po to się ma rodziców.
 |
| Młody z raportem pod swoją szkołą |
Młody ma jednak dosyć dobre wzory do naśladowania, wszak jego dwaj starsi ulubieni kuzyni to mądre główki lubiące się uczyć, a Matka Chrzestna jest profesorem. Mamy zatem nadzieję, że Młody pójdzie w ich ślady, by nie musiał jako dorosły zapierdalać ciężko fizycznie, by sam mógł sobie być panem i samemu drogę sobie wybierać i by mógł robić, to co lubi i być kim chce, a nie to co musi, jak my.
My nie mieliśmy takich możliwości jak on ma, bo w naszych czasach życie inaczej wyglądało, więc dziś jesteśmy tu gdzie jesteśmy i musimy z tym żyć, a nie jest to bynajmnej łatwe życie. Dziewczyny też nie mogły pójść tą drogą, którą chciały, bo im z kolei zdrowie nie pozwoliło. Ich życie też będzie trudne. Może choć jemu się uda lżejszy świat wykreować i w lepszym miejscu się znaleźć w dorosłości, czego byśmy sobie z całego serca życzyli.
Póki co on ma dopiero 12 lat i jeszcze 5 lat szkoły średniej przed nim. Nie ma więc co gdybać. Trzeba się cieszyć chwilą, a ta chwila jest piękna i radosna. Mnie udało się skończyć kurs mimo problemów językowych i zdrowotnych. Młody skończył ze świetnymi wynikami pierwszą klasę szkoły średniej. Najstarsza szuka pracy. Młoda dostała prawo do bycia sobą i prawo do zasiłku. To jest niezmierne ważne, że ktoś zobaczył i zatwierdził z jakimi ogromnymi problemami zmaga się każdego dnia i że na dzień dzisiejszy nie jest w stanie samodzielnie funkjonować ani tym bardziej pracować. Choć ciągle mamy nadzieję, że jeszcze będzie kiedyś lepiej... I z jej zdrowiem i moim. Póki co jest dobrze, pojawiła się jakaś stabilizacja. A Małżonek zmienił w końcu pracę. Jest co świętować i z czego się cieszyć.
O właśnie, może ktoś się ciekawi, jak tam mu mija ten okres wypowiedzenia... Nawet jak się nie ciekawicie to i tak napiszę, że nie jest dobrze. Szef to ciul do kwadratu, takie jest moje zdanie. Ciągle opowiada najróżniejsze głupoty o Małżonku do jego kolegów. Wielu z nich przestało się do niego przez to odzywać. Nawet sekretarka, dotąd miła, pomocna i sympatyczna, bykiem na niego patrzy i się nie odzywa, o przyjaznym uśmiechu nawet nie mówiąc. Szef ciągle naburmuszony w jego obecności ledwie jakiś rozkaz na temat roboty wyburczy. Atmosfera ciężka do zniesienia. Małżonek odlicza dni. Jeszcze 12 zostało, czyli 3 tygodnie, bo pracuje teraz 4 dni w tygodniu, gdyż jeden dzień ma urlop na szukanie pracy. W takiej nieprzyjaznej, wręcz wrogiej atmosferze to wieczność. Małżonek pociesza się tylko tym, że ogólna sytuacja w firmie wydaje się coraz bardziej opłakana. Gdy jego nie ma (czyli w piątki i soboty) nie ma komu malować. Nikt nie ma takich umiejętności i takiego doświadczenia jak Małżonek. Już w tym krótkim czasie zdążyli spaścić robotę dla ważnego klienta. Jeśli nie będzie właściwej jakości, klient odejdzie - proste. A póki co nie ma chętnych do pracy. Ba, ludzi do pracy brakuje wszędzie, a fachowców praktycznie nie uświadczysz. Jeden Młody chłopak z PL, który stosunkowo nie dawno przyszedł do tej firmy i który nawet nieźle maluje, już zapowiedział, że po wakacjach nie wróci, bo już ma nagraną robotę w innym miejscu. Jeden już zjechał do Polski na stałe. Jakiś gość z Ukrainy, który też całkiem nieźle pracuje też już ma dość tej firmy, choć dopiero co przyszedł, bo szef non stop ma jakieś sapy... Byli też nieźli pracownicy z Portugalii, Turcji, no i Belgowie, ale każdy odchodzi po kilku tygodniach... Wszyscy widzą, co się dzieje i że firma drży w posadach i prawdopodobnie nie długo pierdolnie, co generuje stres, który pogarsza jeszcze całą sytuację... szef jednak nieugięcie tkwi w swoim jakże genialnym przekonaiu, że pracowników trzeba gnębić i nastawiać jednego przeciw drugiemu... Ale wiecie co? CHUJ MU NA GRÓB! Jeśli Epicki Małżonek swoim odejściem doprowadzi do upadku tej firmy, wypijemy za to jabłkowego kidubula i zatańczymy na ruinach i zgliszczach buachachacha!
Dziś zamówiłam już podręczniki do drugiej klasy dla Młodego. 280€ kosztowały. System zakupu podręczników jest ciągle ten sam, co i u dziewczyn był, a mianowicie że uczeń otrzymuje ze szkoły adres strony internetowej, na której należy wybrać z listy swoją szkołę, następnie klasę, na końcu nazwisko i imię ucznia, a wtedy pojawi się cała lista podręczników plus ewentualnie innych niezbędnych rzeczy typu atlas geograficzny, kalkulator graficzny i wystarczy kliknąć KUP. Nowi klienci oczywiście muszą założyć konto. Można odptaszkować ewentualne podręczniki, które się ma. Trzeba też wybrać religię albo, jak w przypadku Młodego, etykę, by automat dodał właściwy podręcznik. Zamówienie należy złożyć do 15 lipca, by być pewnym, że wszystkie podręczniki zostaną dostarczone przed końcem wakacji. To świetny i praktyczny system. Nie trzeba samemu szukać, sprawdzać czy to aby na pewno ta książka, no i wydawnictwa wydrukują tyle podręczników, ile jest potrzebne.
A jeszcze dodam jako ciekawostkę, że u Młodego, podobnie jak w innych szkołach flamandzkich, nie ma czegoś takiego jak uroczyste zakończenie roku. Do końca są normalne lekcje, potem egzaminy, a po egzaminach jest wolne. Na koniec idzie się na wywiadówkę razem z dzieckiem. W niektórych szkołach uczniowie mają osobno rozmowę z wychowawcą wcześniej. Godzinę spotkania z wychowawcą (wywiadówki) wybiera się przez internet dużo wcześniej po otrzymaniu stosownej informacji ze szkoły. Spotkanie trwa ok 10 minut. Przed wywiadówką publikowane są wyniki i można się z nimi zapoznać na spokojnie zanim się pójdzie. Kupiliśmy wychowawcy i drugiej wychowawczyni (z którą nie rozmawialiśmy) polskie czekoladki. Prezenty dla nauczycieli są popularne, acz nieobowiązkowe. W sklepach są różne gotowce z dedykacjami dla nauczycieli.
Dziś Małżonek robi wielkie porządki w szopie, bo już się nazbierało rupietołów, no i jedno stare siedzisko też przywitałą sie już z młotem. Umówił dwie wizyty do parku kontenerowego, bo na raz wszystkiego nie weźmie do Opla i wszystko przyszykował pięknie.
Tymczasem sąsiadka non stop swoje rupieci i inne gówno do nas znosi. Już mam jej czasem tak dość, że mi się skarpetki filcują na jej widok. Mieliśmy nadzieję, że wyprowadzi się przed skończeniem swojej umowy wynajmu i odetchniemy w końcu, ale coś nie za bardzo się na to zanosi.
Chodzi co tydzień do opieki po jedzenie i za każdym razem nam jakieś gówno przynosi. Kurwa, czasem całą torbę zostawia pod drzwiami albo w ogrodzie, a my prawie wszystko wyrzucamy do kosza, bo albo przeterminowane, albo obrzydliwe, albo nawet nie wiesz co to jest. Nawet jeśli przyniesie coś w miarę jadalnego, ale produkt jest na terminie to nie mamy zamiaru na siłę tego w siebie wciskać, kiedy nie mamy na to ochoty. Na różne sposoby jej już to wzsystko tłumaczyłam i za każdym razem powtarzam, że nic nie chcemy. Nie otworzę drzwi, to zaniesie to do ogródka. Tak, otwiera sobie bramkę i wchodzi jak do siebie. Dlaczego ludzie tacy są?! Dlaczego nie potrafią zrozumieć, że nie są gdzieś mile widziani, że inni ludzie potrzebują sobie z rodziną w spokoju czas spędzić albo i samemu do góry wentylkiem poleżeć i na chmury popatrzeć.
Inna kwestia to te darowizny z opieki. Po pierwsze primo dają potencjalnie potrzebującym i głodnym ludziom jakieś przypadkowe produkty, które nie pójdą już w sklepie, często przeterminowane. Kilka razy otworzyliśmy to co sąsiadka przyniosła (a przyjechała prosto od nich) i smród nas mało nie zabił. No weź, kto normalny uważa, że można jeść przeterminowane żeberka?! Co innego jakieś tam ciastka, makaron czy jogurt. Tydzień czy nawet miesiąc po upływie terminu ważności można zjeść często spokojnie i nic sie nie stanie. Ale mięso?! Druga kwestia to jak to możliwe, że nikt nie kontroluje tego, co ktoś z tymi darami robi i na co bierze rzeczy, których nie zje. Przecież nawet tak na chłopski rozum ja bym nie uwierzyła, że jedna osoba jest w stanie opierdolić w tydzień to co ona przynosi w torbie nawet przy założeniu, że to było jadalne.
Najbardziej mnie wkurza jednak to, że może są ludzie faktycznie potrzebujący, faktycznie głodni, a tu przyjdzie taka prukwa i nabierze jedzenia dla całej wioski, bo "ona chce prezenty rozbić znajomym", którzy jej prezntów nie potrzebują. Wiadomo, że te produkty i tak w koszu wylądują, bo się przeterminują, ale dlaczego ja mam za to płacić? Worki na śmieci to nie są tanie rzeczy w tym kraju.
Czekam na ten dzień, w którym zniknie z naszego życia, jak na zbawienie. Tacy namolni ludzie są okropnie męczący i zabierają mi mnóstwo energii. Z drugiej strony nie potrafię kazać jej spierdalać, bo wiem, że jest chora, ma za sobą trudną przeszłość i dzieciństwo pełne przemocy i nie ma nikogo... Czasem zwyczajnie jednak mam jej dość.
Inną sąsiadkę parę dni temu zabrali znowu do szpitala i już nie wróci. Kolejny sąsiad nam doniósł, że ona teraz pójdzie już do domu opieki, bo jej demencja jest już nie do udźwignięcia dla niej samej i tych sąsiadów, którzy co raz ją z jakichś opresji ratują. Babciowina bardzo sympatyczna to ci była. Sama mieszkała w małym domku na przeciwko, ale w ostanich miesiącach zaczęło jej się zdrowie bardzo szybko pogarszać. Najpierw pojawiły się u niej ogromne problemy ze wzrokiem, a z czasem dało się zauważyć postępujące problemy z pamięcią. Myliła sąsiadów z ludźmi, którzy już nie żyją, ale tutaj kiedyś mieszkali, gdy słyszała imię swojego od lat niezyjącego męża, myślała, że to o niego chodzi... Z tydzień temu podeszłam do niej, bo stała przy furtce, to pytała się, czy my tu zawsze mieszkaliśmy. Potem zaczęła opowiadać, że ma remont, ale nie potrafiła odpowiedzieć, co kto remontuje (a faktycznie coś tam ktoś robił)...
Demencja to chyba jednak z gorszych rzeczy, jaka się człowiekowi przytrafia. Nie poznajesz ludzi, nie wiesz kim jesteś, nie radzisz sobie z najprostrzymi rzeczami... Nawet nie chce się o tym myśleć, szczególnie gdy człowiek jest sam, jak ta kobiecinka.
Nieopodal kilka ulic dalej nas spalił się jakiś dom. Właściciel ponoć w innej części Flandrii mieszka na stałe, a ta chata wraz z całym już do połowy zawalonym budynkiem gospodarczym stała pusta. Ludzie pisali na fejsie, że to się prosiło o taki koniec… Przespaliśmy jednak to wydarzenie i rano dopiero na fb przeczytałam i zobaczyłam zdjęcia. Młody tylko był na bieżąco, bo pożar było widać z jego okna, a koledzy byli na miejscu i nawet video mu wysłali. Chodzą plotki, że jacyś gówniarze to podpalili, ale kto tam wie…Dla sąsiadów to musiał być niezły stres. Tutaj domy tak blisko siebie stoją… brr.
A nasze bestyjki rosną i dokazują. Strasznie fajne są. Umieją już wskakiwać na grzędę podwórkową. Kiedyś ganiały za wróblami. Jedzą ser i ciastka ;-)
 |
| upiększamy się rodzinnie |
 |
| człowiek dał nam robaczków |
 |
| na pieńku |
 |
| na grzędzie |
