10 lat blogowania. Chwila samouwielbienia ;-)

Wiecie, że w tym roku mija 10 lat, odkąd zaczęłam wystukiwać tego bloga?

Co jakiś czas przychodzi taki moment, że chce się napisać na blogu o swoim blogowaniu. Nic taki tekst w ludzkie życie co prawda nie wnosi, ale blogerowi z jakiegoś powodu do szczęścia bywa potrzebne. 

Pisałam już o tym, jak zostałam prawdziwym blogerem ;-) i czym jest mój blog (kliknij by przejść do wpisu) 

Pora napisać, czym ten blog nie jest, bo ludzie miewają niekiedy błędne pojęcia na temat blogów. W ogóle na temat internetu, ale skupmy się na blogu. Tym jednym konkretnym. Moim. 

Podkreślę po raz nie wiem który, że to miejsce jest od początku, czyli od 10 lat, ciągle tylko i wyłącznie prywatnym blogiem, czyli zwykłym pamiętnikiem. 

Prowadzi go jedna osoba - baba, aktualnie po czterdziestce, urodzona na podkarpackim zadupiu, gdzie psy dupami szczekają, czyli po prostu baba ze wsi, która kilka lat temu postawiła wszystko na jedną kartę i przyjechała do Belgii razem z małżonkiem i trójką dzieci, by zacząć wszystko od nowa, od zera ucząc się na błędach i która mieszka na belgijskim zadupiu pod Brukselą.

Dodatkiem do tego bloga jest profil na Instagramie: @belgia_nasz_dom

oraz połączona z instagramem strona na fb https://www.facebook.com/belgianasznowydom/

To kim nie jestem, jest ważne.

Nie jestem bogata, znana ani wpływowa.

Nie jestem wykształcona - choć w miarę inteligentna i dosyć oczytana.

Nie jestem wierząca i nie lubię żadnych religijnych organizacji ani ideologii.

Nie jestem patriotką, nie bywam w Polsce i nie bardzo mnie los tego kraju obchodzi.

Nie jestem też Belgijką, choć los Belgii bardziej mnie obchodzi, bo tu mieszkam.

Nie jestem zbyt poważna ani zbyt odpowiedzialna.

Nie jestem nawet normalna - nie wpasowuję się w wiele popularnych norm biologicznych i społecznych, a wiele pozostałych mam w dupie. 

Nikogo ani niczego poza sobą samą (i resztą z Piątki) na tym blogu nie reprezentuję.

Nikt mi za pisanie nie płaci. Ani ja nikomu nie płacę.

Nikt mnie nie zmusza do pisania czegokolwiek. Wszystko, co tu się pojawia, jest wynikiem moich fanaberii.

Nikt nie ma wpływu na to, co piszę, choć wielu mnie inspiruje.

Nikt mi nie pomaga w prowadzeniu tego bloga, ale dziesiątki mnie wspierają i kibicują.

Nie mam aspiracji, by zadowalać czymkolwiek kogokolwiek poza sobą samą i kilkoma bliskimi.

I doprawdy nie wiem, skąd czasem ludziom biorą się pomysły, że jest inaczej. Może niektórzy ludzie nie rozumieją, czym jest blog osobisty, może nie potrafią odróżnić oficjalnych stron urzędów państwowych czy innej tam administracji od zwykłego pamiętnika? 

U mnie, czy wielu innych blogerów można znaleść tylko i wyłącznie prywatne, subiektywne opinie na najróżniejsze życiowe tematy, ewentualnie „porady dobrej cioci”, do których należy podchodzić z dystansem uwzględniając mój wiek, pochodzenie, poziom wykształcenia,  dosyć specyficzne poczucie humoru  i zamiłowanie do sarkazmu czy innych takich. 

Tymczasem ludzie wysyłają do mnie niekiedy w komentarzach lub wiadomościach pytania na temat kredytów, budownictwa, podatków, własnej działalności, prośby o pomoc w znalezieniu pracy, noclegu itp, a niektórzy to jeszcze pretensje mieli, że za mało jest na taki czy taki temat informacji albo że są one niedokładne czy też nieaktualne. Krzyczeli, że bzdury piszę, bo oni inne doświadczenia mają. Biadolili, że blog bezwartościowy, bo nie znaleźli tego, czego szukali i że niczego się nie nauczyli z tego bloga. Jeszcze inni miauczą, że nie piszę obiektywnie albo że za mało empatycznie, kolejnym przeszkadzają wulgaryzmy a nastepnym ilość zdjęć czy długość tekstu... 

Czasem mi się wydaje, że każdy by chciał, bym prowadziła bloga uniwersalnego zrozumiałego i akceptowalnego przez wszystkich, a najlepiej to w ogóle było by pisać pod każdego czytelnika osobno, biorąc pod uwagę poziom czytelniczy poszczególnych ludzi, ich zainteresowania, wierzenia, poczucie humoru, intelignecję, poglądy polityczne...

Nawet jakbym bardzo chciała, to i tak wszystkich bym nie zadowoliła, bo jeszcze się taki nie narodził...

Co to znaczy, że blog jest pamiętnikiem?

 To znaczy, że to

MÓJ OSOBISTY PAMIĘTNIK

Piszę w nim, kiedy mam na to ochotę

opowiadając, co mam w danej chwili do opowiedzenia

kierując się WŁASNYM doświadczeniem,  

zgodnie ze SWOIMI przekonaniami i poglądami

pod wpływem różnych MOICH emocji i MOICH wrażeń

używając WŁASNEGO oryginalnego języka i WŁASNEJ fantazji

okraszając teksty WŁASNYMI ZDJĘCIAMI albo przez siebie wybranymi

Znaczy to też, że nie wszystkim będzie się podobać, co i jak piszę. 

Nie wszyscy zrozumieją.

Nie wszyscy znajdą tu to, czego szukali.

Nie wszyscy mnie polubią.

Nie wszystkich ja polubię.

Nie wszyscy bedą podzielać moje poglądy.

I ja z wszystkimi zgadzać się nie będę 

ani do kogokolwiek dostosowywać.

Jak chcecie czytać blog idealny dla was i spełniający wszystkie wasze zachcianki i fanaberie, to se go sami napiszcie!

Czego oczekuję od czytelniów tego bloga? 

NICZEGO!

Nikt nie musi tego bloga czytać.

Nikt nie musi komentować.

Nikt nie musi obserwować moich profili w socjalmediach ani dawać serduszek na Insta czy lajków na Fejsie.

Każdy może.

Miło mi jest, jak widzę, że ktoś tu przychodzi, jak ktoś coś napisze, jak polubi moje zdjęcie czy odpowie na historię na instagramie, ale ja spokojnie mogę się i bez tego obchodzić, bo ja jestem normalna inaczej. 

Nie mam fioletowego pojęcia, ilu mam  czytelników. 

Statystyki mówią, że blog jest wyświetlany kilka tysięcy razy na miesiąc, ale to mi nic nie mówi przeciez o faktycznych czytelnikach. Jedynym wiarygodnym źródłem wiedzy na temat czytelników są ich bezpośrednie reakcje docierające do mnie w postaci komentarzy, czy wiadomości. Komentarze te z kolei czasem odsyłają mnie do stron prowadzonych przez tych czytelników, a wtedy mogę ich poznać lepiej. Z wymiany mejli czasem dowiaduję się jeszcze więcej. Od czasu do czasu nawet się zdarza spotkać się z niektórymi  ludźmi w cztery oczy. 

Dość rzec, że 

blog jest od 10 lat systematycznie czytany zawsze przez co najmniej kilka osób.

Najwierniejszym czytelnikiem jest oczywiśnie mój Małżonek. Wiem, że i mój Ojciec czyta przynajmniej niektóre wpisy (pozdrawiamy Jaśka). Kilku dawnych znajomych z poprzedniego życia też tu pewnie wciąż od czasu do czasu zagląda (Znajomi z Kozłówka, Wiśniowej, Strzyżowa, Frysztaka, i reszty świata, czujcie się niniejszym pozdrowieni)

Sąsiedzi zza blogowej miedzy (określenie zapożyczone bez pytania od xpila)

Systematycznie wpadają do mnie inni blogujący. Nie jakoś masowo, bo ja sama niezbyt wiele i niezbyt często innych odwiedzam. Nie mam na to czasu.

Przez 10 lat jednak sporo blogerów przez tę stronę przepłynęło. Wielu z nich już dziś nic nie publikuje. Zniknęli z blogowej grzędy. Pojawili się na ich miejsce kolejni. Niektórzy też już nie piszą. 

Na dole bloga znajdziecie listę blogów, na które ja sama czasem zaglądam. Niektórzy z tej listy też i do mnie czasem wpadają, paru nawet mnie u siebie poleca, co też jest bardzo miłe z ich strony.

Tutaj pozwolę sobie złożyć podziękiowania następującym blogerom:

Ignormatyk za dzielenie się śmiesznymi obrazkami i ciekawostkami z Irlandii...

Ewa - za osobiste opowieści

Kalina za pisanie w 3 osobie i soczyste małe kawałki tesktu

Jotka  za życiowe pozytywne teksty

Igorodzina za pokazywania Holandii z różnych perspektyw

Maria - za dużo zdjęć i ciekawe teksty

Alis za obrazki na Instagramie

Hubedi za podobne podejście do blogowania i życiowe opowieści

Taita - za magiczne opowieści i obrazki z Irlandii

Lustro - za inne spojrzenie na ten sam świat

Anna za ciekawe reflekcje na temat życia

Artur za psychologię dla zaawansowanych

... oraz wszystkim innym, których nie wymieniłam.

Teksty blogowe w druku.

Ludzie non stop namawiają mnie do napisania książki. Jednym z nich jest mój Małżonek. I ja kiedyś się wezmę… Jak będę mieć czas. Póki co niektóre teksty pojawiły się w druku dzięki „Flandrii Po Polsku”, co wielce mnie satysfakcjonuje. 

https://antwerpia.be/

Lubię mojego bloga. Lubię pisać. Lubię bawić się słowami. Pisanie samo w sobie jest wielce relaksującym zajęciem i sprawia mi wiele radości. Opowiadanie o sobie i o moich problelach pozwala mi spojrzeć na wszystko z innej perspektywy i spokojnie się nad wszystkim zastanowić oraz lepiej siebie zrozumieć. Pisanie to dla mnie autoterapia i wietrzenie głowy. 

Spisywanie przemyśleń na różne dziwne tematy pozwalmi się powymądrzać i daje mi poczucie, że mam coś w moim mniemamu mądrego i ważnego do powiedzenia.

Opowiadanie jak co w Belgii wygląda czy działa dawało mi satysfakcję z bycia przydatnym i pomocnym. 

Przez 10 lat testowałam różne pomysły na tym blogu, zmieniałam, poprawiałam, cudowałam aż dotarłam do takiego momentu, w którym stwierdziłam że jest dobrze tak jak jest i tego się trzymam. 

Czuję się na swoim blogu swobodnie i bardzo u siebie. Gdy mi się ktoś nie podoba, za dużo marudzi lub zadaje irytujące mnie pytania, wskazuję mu bez wahania drzwi. Bo tutaj rządzę ja. Tutaj obowiązują moje zasady i regulaminy. Nie jest to blog dla każdego. Nie każdy będzie się u mnie dobrze czuł  i nie każdy jest tu mile widziany. To jest miejsce, w którym ja miło chcę spędzać czas, w którym ja czuję się dobrze, swobodnie i bezpiecznie. Lubię gościć innych u siebie, ale tylko pod warunkiem, że ci inni na podobnych falach nadają i w podobnym kierunku zmierzają ich myśli i przekonania. O dziwo (tak, niezmiernie się tym dziwuję) okazuje się, że normalnych inaczej jest na tym świecie o wiele więcej, niż się spodziewałam. I oni tu z wszystkich świata stron trafiają... Są też tacy całkiem normalnie normalni, ale umiejący inaczej na świat patrzeć i potrafiący normalnych inaczej choć częściowo zrozumieć... 

Pozdrawiam Was Wszystkich.

Na koniec różne fajne i miłe komentarze mniej lub bardziej przypadkowych czytelników i obserwatorów: