De eerste dagen in Belgie. Herinneringen

In Polen woonde ik 35 jaar in kleine dorp die ligt in provincie Podkarpacie.

Mijn ouders hadden kleine boerderij.

Daarna verhuisd ik met mijn dochters naar een kleine stad naar mijn man. Daar woonden we op een  klein appartement - 35 vierkante meter.
Een jaar later werd onze zoon geboren.

Ondanks slechte woningsituatie bleven we blij. Er was belangrijker  dat we niet genoeg geld hadden. Als iemand in Polen een verzekering heeft, kan die naar doktor gratis gaan, maar medicijnen zijn duur. Soms waren onze kinderen ziek maar we hadden vaak niet gonoeg geld om medicijnen te kopen. Het was verschrikkelijk.

Daarom zochten we een oplossing.

Dankzij onze kennisen kreeg mijn man een baan in België.

We  dachten veel over onze nieuwe situatie.

Onze eerste beslissing was goed, gemakkelijk en logisch:

Ik met kinderen blijf in Polen. Mijn man gaa werken naar België. Hij zal daar tegen 2 jaar om te werken, Frans of Nederlands te leren, België te leren kennen en een appartement voor onze gezin te zoeken. Daarna we zullen samen naar België verhuizen.

 

Een paar weken later bleek er dat een heimwee grote probleem is.

Afstand tussen Polen en België is 1500km en we hadden te wening geld dus mijn man kon bezoek aan Polen niet te brengen. We mogen ook niet zo veel praten want  telefoongesprekken waren te duur voor ons. Mijn man had ook geen mogelijkheden om via Skype te praten. Dat was erg moeilijk tijd voor ons gezin.We wilden weer allemaal bij elkar zijn.

Om deze reden hebben we een nieuwe snelle beslissing genomen. Een maand later zijn we (ik en kinderen) verhuisden naar Brussel. Dat was mijn eerste bezoek in buitenland. Bijna alles was  nieuw en raar.

Toen ik naar Belgie kwam sprak ik geen Frans, geen Nederlands, geen Engels (mijn man een beetje Engels). We hadden hier geen kennisen en geen internet. Eerste maanden hadden we niet genoeg geld. Maar we waren samen en dat was belangrijker dan andere dingen.

Mijn man werkte lange uren elke dag. Ik met kinderen wandelde veel elke dag en Brussel leerden kennen. Elke dag vonden we nieuwe interessante dingen: winkels, speelplatsen, parken, fonteinen. Ik vond deze tijd leuk en aangenaam. Mijn kinderen waren erg tevreden. Brussel is een mooie stad maar ... te groot, te veel mensen, te veel autos, te veel lawaai.

Mijn kinderen zag voor het eerst mensen met verschillende huidskleuren, die anders dan ze gekleed waren. In grote steden in Polen wonen ook verschillende mensen  maar in onze provincie konden we zelden  mensen van andere landen ontmoeten.

In Brussel was een grote probleem: geen school voor onze dochters. We moesten veel te betalen opdat iemand een school wild vinden. Een vrauw vond de school 4 km van onze appartement. We hadden te wening geld om tickets te kopen dus we moesten elke dag te voet naar school gaan. Ik moest 2 keer heen en terug met kinderwagentje gaan - om meisjes naar school te brengen en van school te halen - 16 km per dag. Gelukkig ik ben sportief :-)

;-)

In een korte tijd na de grote vakantie bleek dat deze school slecht is. Er was weinig Europese kinderen. Mijn dochters waren gepest door andere kinderen. De kinderen waren daar zeer onbeleefd en lawaaierig. Mijne dochters hadden bijna elke dag grote buikpijn en hoofdpijn na de les. We moesten naar de doktor gingen. Daarom mijn man begon andere woning te zoeken in Vlaanderen want hij werkde daar.



Tijdens herfs vakantie verhuisden we naar een klein rustig dorp in Vlaams Brabant. 

Hier voelen we ons thuis.

We leven in een aangenaame en prachtige omgeving tussen hartelijke en vriendelijke mensen.

Bovenstaande teskt is mijn taaloefening. Ik weet dat ik veel grappige fouten maak dus ik vraag om uw begrip :-)
 Zie je fouten in mijn tekst? Kan je verbeteren? Doe maar! (commentar, e-mail).