A spadajcie z tymi wszystkimi życzeniami...

W pierwszym wpisie w nowym roku powinnam złożyć Wam życzenia noworoczne, bo wszyscy tak robią i nawet zaczęłam coś zmyślać i wystukiwać, ale skasowałam i zaczęłam nad tym dumać intensywnie...

 Doszłam do wniosku, że przecież ja mam zawsze wielki problem z życzeniami, gdyż nie wierzę w sprawczą moc żadnych nawet najmilszych i najszczerszych słów. Nie wierzę w zabobony, czary mary ani dobre duchy. Nie widzę zatem najmniejszego sensu ani nie rozumiem celu składania komuś życzeń z jakiejkolwiek okazji. Unikam składania życzeń i niekomfortowo czuję się w sytuacjach, gdy ktoś do mnie z życzeniami wyskakuje. Nie lubię robić rzeczy, które uznaję za bezsensowne. Jak już komuś muszę złożyć życzenia, to robię to w formie żartobliwej, by dać do zrozumienia, że sama nie wierzę w to, co mówię...

Rozumiem oczywiście jednak, że owo "wszystkiego dobrego" albo "najlepszego" to zwykle jest to tylko przyczynek do tego, by zacząć rozmowę, zapytać jak leci... i to jest dobre. Sama nawet czasem (choć rzadko) tak zagajam z jakiejś okazji do znajomych, do których dawno nie zagajałam a ciekewam, co też u nich słychować...

 Widzę, czuję klimat i rozumiem, że taki Nowy Rok, urodziny czy inne tam okazje nakałaniają nas wszystkich do przypomnienia sobie o różnych ludziach i motywują nas do zagajenia i to czasem to właśnie tylko ten jeden raz w roku, czy nawet po wielu długich latach, myśle,  co jest wporząsiu.

 Nie zmienia to faktu, że życzenia same w sobie uważam za bardzo głupie i bezsensowne. 

Wam wolno uważać inaczej, ale ja nie jestem wami. Ja mówię, co ja czuję, a z okazji składania życzeń ja zawsze czuję przede wszystkim ogromny dyskomfort. Często czuję też, jakbym ludzi okłamywała i wprowadzała w błąd. Szczególnie w sytuacjach, gdy na ten przykład wiem, że dana osoba zmaga się z jakąś chorobą albo ma problemy małżeńskie, albo inne tam trudności i ja tej osobie zyczę zdrowia, powodzenia i ja bardzo, bardzo przeogromnie bym chciała by to moje życzenie się spełniło, by ta osoba wyzdrowiała, by życie jej się ułożyło, by udało jej się znaleźć pracę, partnera, uwolnić od nałogu etc etc etc, ale przecież ja wiem, że to życzenie nie zmienia kompletnie niczego, czyli że mówię coś, w co sama nie wierzę, czyli oszukuję, kłamię.

 Powiem więcej, mnie samą wkurzały życzenia zdrowia, gdy dostałam swoją diagnozę, bo brzmiały zwyczajnie durnie w moich uszach... Ceniłam natomiast ludzi, którzy zamiast życzyć mi zdrowia, co nie ma żadnego sensu, mówili po prostu, że jak coś, to mogę na nich liczyć, że jak czuję potrzebę, to mogę z nimi pogadać, jak potrzebuję pomocy, to mogę do nich walić jak w dym... Podobało mi się, gdy ktoś czasem zapytał o to jak się czuję, powiedział że o mnie myśli, po prostu napisał czy zagaił i powiedział: "trzymaj się, stara". 

Pustych życzeń natomiast nie lubię, a już masowe składanie życzeń wszystkim wszędzie bez namysłu ot tak z przyzwyczajenia i bo wszyscy tak robią, mnie irytuje. Szczytem szczytów jest dla mnie wysyłanie masowe tych samych elektronicznych życzeń do wszystkich nawet niezbyt lubianych znajomych albo i obcych. 

Może wy to rozumiecie, może wy widzicie w tym sens i logikę, albo brak sensu i logiki wam nie przeszkadza (obstawiam to drugie), ale ja jestem normalna inaczej i mnie przeszkadza wypowiadanie słów, które sensu nie mają i rzucanie zaklęć, które nie działają.

Dla wielu z kolei pewnie moje rozkminy nad takimi zagadnieniami nie mają sensu, ale dla mnie mają, bo ja lubię być świadoma siebie, swoich uczuć i lubię siebie rozumieć. No i ja lubię myśleć i filozofować na różne nawet z pozoru bzdurne tematy.

Mogę wam jednak powiedzieć,

 czego ja sobie życzę w tym roku?

Życzę sobie byśmy wszyscy (i ja, i moi najbliżsi, i wy - znajomi i nieznajomi)

 w tym 2024

ciągle z radością i ciekawością dziecka uczyli się nowych rzeczy, 

byśmy potrafili dostrzegać wszędzie pozytywne strony

byśmy byli dla innych tolerancyjni, wyrozumiali, mili, pomocni

byśmy potrafili optymistycznie i z nadzieją patrzeć w przyszłość

(cokowliek by nam los pod nogi nie ciskał)

byśmy nie zapominali, czego życie nas w minionych latach nauczyło

byśmy codziennie potrafili znaleźć w sobie siłę i wolę walki

byśmy nie ustawali w naszych działaniach i ciągle szli do przodu, choćby małymi kroczkami

byśmy potrafili się podnieść, gdy upadniemy

byśmy mieli jaja i potrafili przyznawać się do błędów

byśmy z pokorą potrafili ptrzyjmować zasłużone słowa krytyki

i robili z nich użytek

byśmy potrafili zawsze z dystansem patrzeć na świat i siebie

byśmy akceptowali życie takiem jakie jest

byśmy mieli dość odwagi, by pozostać sobą

ani nie próbowali zmieniać innych na swoje podobieńswto.

To są  moje życzenia na ten nowy rok.

Jakby ktoś miał coś do dodania do tej listy, niech wali w komentarzu.

Tak czy owak niniejszym tegoroczne blogowanie uważam za rozpoczęte. 

Teraz biorę się za zapisywanie pierwszej tegorocznej kartki naszego pamiętnika. Efekty już wkrótce ;-)