Zawsze coś…

Przejażdżka

W zeszłą niedzielę kręciłam po okolicy, bo było ciepło i ładnie. Spotkałam gęsi nilowe, ale spitalały szybko, gdy tylko się zatrzymałam… Potem zatrzymałam się przy łąkowej kałuży, by zrobić ładne zdjęcia zachodu słońca… Nawet się udało. Po drugiej stronie drogi jest duży dom i słońce mu uroczo szyby pomalowało. Też uwieczniłam… No a las jak las… Jeszcze szarobury.

gęś nilowa

zachód słońca nad kałużą

Medycznie

Tydzień moich ferii zaczął się od porannej wizyty u lekarki. Pojechałam razem z Młodą. Ja potrzebowałam, by mi wstrzyknięto kolejną dawkę Decapeptylu w zadnią część ciała, a Młoda potrzebowała skierowania na MRI, bo odkłada to i odkłada... ale nowy rok to nowe siły do łażenia po doktorach. Potem od razu zadzwoniłam do szpitala, by jej umówić to MRI i zdziwko mnie szarpnęło, gdy powiedziano, że termin na połowę lutego. Nawet szybko!

Problem tylko taki, że tego samego dnia Najstasza ma mieć usuwane zęby mądrości i ja sobie sprytnie zaplanowałam, że Młoda jej będzie towarzyszyć, więc ja będę sobie mogła żyć swoim życiem, ale w takich okolicznościach to ja muszę pojechać najpierw z jedną a potem z drugą... To oznacza dzień z głowy. 

Dobrze, że po wyguglowaniu mi wykazało, że nie mogę robić płatnego wolontariatu, bo teraz musiałabym to odkręcać, gdyż już trzy dni feryjne mam zaplanowane medycznie...

W poniedziałkowe popołudnie z kolei odwiedziłam dentystkę. Naprawiała te same dwa zęby, które nie tak dawno naprawiał mi poprzedni dentysta, a wcześniej jeszcze w Polsce dentystka dwa razy, no i gdzie stan zapalny miałam po chemii, co to mi cięli w szpitalu… Nie wiem, o co w tym chodzi i co dentyści tam widzą… bo ja to nic specjalnego…

Placki bidoki

Wtorek był luz, więc zrobiłam coś, na co wszyscy mieli od kilku już lat ochotę, ale nikt nie chciał robić: placki ziemniaczane, czyli po naszymu „bidoki”. Z gulaszem wołowym w opcji dla niewegetarian... Tak, dobre były, ale nie przewiduje się kolejnej edycji  w najbliższych miesiącach. Obieranie ziemniaków to pikuś. Starcie ich na tarce już ciut nudne, ale szczytem szczytów jest smażenie tej fury placków, a jeszcze potem myć wszystko trzeba, bo oliwa z patelni opryska wszystko wokół. No i trzy dni w domu śmierdzi smażonymi plackami. 

Ale smaczne były! 

placki bidoki

oliwą nasra wszędzie… :-/

ADHD i kurzajki

W środę rano znowu pojechałam do lekarki. Tym razem z Najstarszą. Poprosiła o receptę na lek na ADHD wedle pisemnych wskazówek naszego psychiatry oraz o wymrożenie kurzajek na stopach. To ci jest pieroństwo wredne. Kilka lat temu Młoda to przyniosła skądś. Namnożyło jej się tego całe kupy na stopach. W końcu wyleczyła i chwilę był spokój, ale w pewnym momencie pojawiły się na stopiszczach u Małżonka i u Młodego. Małżonek to, jak pamiętam, miał problemy z wykonywaniem pracy przez to gówno... Potem było trochę spokoju, ale nie dawno Najstarsza mówi, że ma dwie zarazy na stopie. Jedna taka "minimini" jak powiedziała doktorka, ale wymroziła obie. Za 3-4 tygodnie ma powtórzyć zabieg. Teraz muszę Młodego zabrać na wymrożenie, bo to on jest teraz źródłem zła. Parę miesięcy temu pokazywał swoje kurzaje lekarce, ale bał się wymrażania, mimo oświadczenia dowciapnej pani doktor, że wszystkie dzieci, którym wymrażała kurzajki jeszcze żyją... Zdecydował, że będziemy je próbować smarowaniem wytępić, bo u Dużej Siostry to przecież dało doskonałe wyniki. Tyle, że Duża Siostra jest konsekwentna, dokładna i obowiązkowa... Młody natomiast jest dosyć zapominalski, a matka jest już całkiem zapominalska i jak zrobiliśmy nakazaną przerwę, tak ona ciągle trwa... od kilku dobrych miesięcy haha. A kurzajki się rozmnożyły i teraz są już na obydwu epickich stopach. Młody ma stopy nieczułe więc mu te kurzajki nie przeszkadzają, a że człowiek se stóp bez powodu nie ogląda to i łatwo zapomnieć, że coś im dolega... Tak, Młody ma nieczułe stopy, bo - jak już wielokrotnie mówiłam - on ma rozregulowane czujniki: w jednym miejscu działaja za bardzo, w drugim wcale. 

A propos czujników, to zapomniałam podczas incydentu śnieżnego nadmienić, że Młody dotykał śniegu gołymi rękami i MÓGŁ TO ROBIĆ. Ja sobie to uświadomiłam dopiero w nocy po tym, jak lepiliśmy bałwana i zaraz na drugi dzień zapytałam Młodego, co to za ściema z tymi puchnącymi dłońmi, a ten na to, że właśnie też to zauważył (ale później do niego dotarło), że naparzał się z kolegami śnieżkami pod szkołą i dłonie mu nie od razu spuchły. Bolałay wciąż jak diabli, ale spuchły dopiero dużo później. No i przy lepieniu bałwana (chwilę klepał go bez rękawic) też mu nie spuchły (choć bolały - jak mówi). Zastanawiamy się zatem, co powoduje, że alergia na zimno jest czasem silniejsza niż innymi razy. No ale dobra, teraz mniejsza o to.

Wypadki chodzą po ludziach

W środowe południe postanowiłam pojechać do świetlicy, bo zaczęłam się denerwować trochę albowiem w poniedziałek wysłałam e-mail z pytaniem, kiedy mogę przyjść podpisać umowę stażową, ale nie otrzymałam odpowiedzi. 

- Co jest z tymi ludźmi? - myślałam - Czy tak trudno odpisać człowiekowi na mejl?! 

Babka jednak mówiła, że mogę przyjść w dowolny dzień, więc pójdę...

Wsiadłam na Tośkę i popyrkałam zatem, by zapytać, o co biega. No i się dowiedziałam, że pani z którą ostatnio rozmawiałam jest chora... Do końca marca.

- MARCA?!

Tak, okazuje się, że pani wykopyrtnęła się na swoim nowym rowerze elektrycznym, którym się ostatnio chwaliła, i złamała rękę tak, że trzeba było operacyjnie składać. No trochę niefart. Dla mnie trochę, bo dla niej to trochę bardziej niż trochę. Na szczęście był miły pan, który myślałam, że jest panią, bo jak ci mówią "Franky" to nie wiesz, czy to on czy ona, ale ja jakoś niewiedzieć czemu pomyślałam, że to ona... (no dobra wiedzieć czemu: niektóre stare informacje w mózgu się niezaktualizowały i wciąż widnieje, że  "praca z dziećmi" równa się "kobiety")

Poszłam tam, gdzie mnie skierowali, czyli na drugą stronę budynku, zapukałam do drzwi, na których była tabliczka z imieniem "Franky", weszłam i wtedy mój mózg przekonany, że tam powinna być baba, miał chwilowego laga... Na szczęście użyłam sformułowania, że wysłano mnie tam ze świetlicy do Franky albo Caroline. Tu się na szczęście nie odmienia imion przez rodzaje więc to tak samo brzmi jak mówię o babie i o chłopie... Dopiero usiadłszy i zobaczywszy pieczątkę z imieniem i inne gadżety z tym imieniem coś mi tam zaiskrzyło na stykach i udało mi się skonstatować, że TEN PAN to jest  właśnie FRANKY. Mózg to czasem jednak dosyć dziwną rzeczywistość kreuje i robi nas w konia... 

Obok świetlicy jest ławka Serdecznego Williama (w dosłownym tłumaczeniu było by „gorącego”, ale po naszemu to jakby co innego znaczy…). „Coś cię gnębi? opowiedz o tym. Serdeczny William słucha”. Każdy może zostać takim słuchającym Williamem. Na misiu jest informacja, jak się zgłosić do akcji.

Wypowiedzenie?

W czwartek z kolei miałam spotkanie z moją konsultantką z biura sprzątającego. Przygotowała mi dokumenty do wysłania w sprawie zakończenia umowy o pracę z przyczyn medycznych i podała adresy, na które mam to wysłać. Po 9 miesiącach niezdolności do pracy mam bowiem prawo złożyć wypowiedzenie z przyczyn ode mnie niezależnych, a wtedy zachowuję wszelakie prawa do ewentualnego zasiłku dla bezrobotnych itd itp. Wstrzymam się z tym jednak trochę i doinformuję, jak to właśnie z tymi zasiłkami wygląda, by się nie wdupić znowu i nie zostać bez pieniędzy. 

Właśnie otrzymałam wezwanie na kontrolę do funduszu zdrowia, która ma się oczywiście odbyć w ferie krokusowe... Nie wiem, czy to spotknaie z lekarzem czy z jakimś koordynatorem , czy obydwojgiem... Ale może tam się dowiem, jak stoją sprawy z zasiłkami... Bo kolejna kwestia jest taka, że po roku chorobowego przechodzi się na niepełnosprawność... A może po prostu napiszę e-majl do koordyntorki powrotu do pracy, u której byłam w zeszłym roku i która załatwiała mi u lekarza zgodę na przekwalifikowanie... 

A tak przy okazji to nie pamiętam, czy wspominałam już, ale poza zasiłkiem teraz otrzymuję jeszcze z funduszczu zdrowia dodatkowe pieniążki z tytułu przekwalifikowania się. Nie jest to jakaś wielka kwota, ale kilkadziesiąt euro to bardzo miły dodatek. W sensie nie dość, że państwo mi funduje ten wcale nie tani kurs (łącznie to koło tysiąca pewnie się uzbiera za rok), płaci mi za dojazdy (stała kwota od kilometra), funduje mi również wcale nie tanie szczepienia na żółtaczkę itd to jeszcze nagradza sam fakt, że mi się chce chodzić do szkoły. I gra gitara!

Rzeczy z drugiej ręki i zabawne dekoracje

Do biura pojechałam oczywiście swoim pierdzikółkiem, bo do Dupnicy mamy kilkanaście kilometrów po pierońskich górkach. Po drodze zauważyłyśmy ROWER… Uśmiałyśmy się zdrowo. Zdjęcie słabe, bo z daleka, ale widać, w czym rzecz.

 Dlaczego Dupnica? Bo miejscowość owa nazywa się ASSE, czyli w naszym wolnym tłumaczeniu Dupnica. Młoda zabrała się ze mną, bo po drodze mamy dwa Kringwinkel-e. W Dupnicy jest taki raczej słaby - niby dużo rzeczy, ale tak naprawdę to nic ciekawego i straszny bałagan. Kawałek dalej w Opwijk [czyt: opłek] za to jest fajny mały Kringwinkel. Jeszcze chyba tam nie weszłyśmy nigdy, by wyjść z pustymi rękami. Czasem mamy problem z zabraniem się z naszymi zakupami na skuter: książki, ubrania, durnostojki, puzzle, talerze, szklanki, zabawki i inne cuda niewidy. Tym razem kupiłam tylko jedną książkę Pietera Aspe za 3€, jeden niebieskawy t-shirt z błyszczącym motylkiem za 2€ i... WIELKĄ BRZYDKĄ szafę na ubrania za 20€. Nie, no oczywiście, że nie przywiozłyśmy ponad dwumetrowej szafy na skuterze, bez przesadyzmu. Napisałam do Małżonka, że w sobotę musi po robocie po nią pojechać, czy się mu to podoba, czy nie. 

moja kolekcja powieści Aspe kupowanych zawsze w Kringwinkel

Szafa sama w sobie nie jest brzydka, tylko ma kolor opiździały. Nawet nie wiadomo, co to za kolor wogle. Panu przy kasie powiedziałam, że chcę kupić tę NIEBIESKĄ szafę, co w kącie stoi, to nie wiedział, o czym mówię... Musiałam mu pokazać, a ten wtedy mówi do kolegów, by zabierali się natychmiast do rozkręcania tej ZIELONEJ szafy i zanieśli ją do magazynu. Ona nie jest ani zielona ani niebieska. Opiździała po prostu, ale, Panie, za dwie dychy to ja se ją przemaluję potem na dowolny kolor, gdy będzie trzeba. Byle się tylko do naszej sypialni zmieściła, bo wedle moich pomiarów to na styk powinna wejść. Nasza sypialnia to mała klitka, bo w sumie starym na co większa. Przeciez tam tylko śpimy. Młodzi to co innego. Oni potrzebują przestrzenych pokoi, bo oni tam spędzają większość czasu, grają, jedzą, zapraszają czasem znajomych...

W każdym razie każda szafa lepsza niż kartonowe pudła, bo właśnie w kartonowych pudłach i na "sklepowym" wieszaku trzymamy pościel i ubrania od czasów zamiany pokojami z Młodym. Do tego mamy różowe ściany! RÓ-ŻO-WE, Panie, takie Barbie-różowe, bo Młody wtedy kochał różowy, a nie ma czasu ani chęci by to przemalować.

Mniejsza jednak o to. Czekam na naszą nową starą szafę z nadzieją, że się zmieści w tej naszej różowej klitce i że w końcu będę mogła ubrania poukładać normalnie na półkach i że będzie tam można normalnie posprzątać, by jakoś po ludzku wyglądało i przede wszystkim by mi się łachy nie kurzyły. 

W drodze powrotnej też coś niesamowitego zauważyłyśmy. Dom wielkiego miłośnika dekoracji ogrodowych… Szanuję oryginalność. Lubię takich wariatów! Młoda tylko się zastanawiała głośno, jak ten ktoś ma w domu, skoro TAK ma w ogrodzie…?

Pająk

A Młoda parę dni temu zgłosiła, że ma w pokoju nowego pająka. Ładny jest, ale była na niego zła, bo prawdopodobnie zjadł innego pająka, który mieszkał u niej za biurkiem już kilka miesięcy.

Mówi, że ten łazi czasem po ścianie nie wiadomo za czym, a potem chowa się za biurkiem. Zrobiła mu zdjęcie, jak wyszedł i mi wysłała. Akurat czytaliśmy z Młodym książkę i w te pędy biegliśmy zobaczyć to nowe zwierzątko Młodej, ale już uciekło… Po niderlandzku to muisspin, czyli pająk mysi, ale nie wiem, jak po polsku się nazywa. Myszowato jednak faktycznie wygląda.