Tygodniowe żegnanie szkoły i wszystkie inne katastrofy

Spis treści:

1. Lampucera z sąsiedztwa.

2. Niebezpieczny rower.

3. Żegnanie szkoły

4. Nie ma pracy ale jest kurs.

5. Zęby mądrości idą pod nóż.

6. Kontuzja piłkarska Małżonka

7. Chore świństwa

Lampucera

W sobotę wdałam się w wymianę epitetów z naszą ulubioną sąsiadką. Ta, co to jak się nie próbuje spalić, to w kajdankach do szpitala jedzie, to mur graniczny rozwala... Tym razem jakiś jej znajomek rozwalił busem ogrodzenie innej sąsiadki i my będąc tego świadkiem, postanowiliśmy zwrócić jej uwagę, że może by choć łaskawie powiadomiła o tym incydencie tamtą kobiecinę. Gdyby to o kogo innego chodziło, to mam to w nosie, ale to ogrodzenie przed domem samotnej starszej schorowanej i niedowidzącej pani, przesympatycznej staruszki... 

Wiecie, co ta lampucera odrzekła? Udając ogromne zdziwienie, mówi, że oni z tym nic wspólnego nie mają, bo ten mur przecież właściciel naszego domu rozwalił swoim samochodem. Taaa.... Spoko jest, jak ktoś próbuje cię przekonać, że to na co patrzysz wcale nie jest tym co widzisz...

Rozumiem, że po tym wszystkim co już widzieliśmy, trzeba przyjąć, że baba jest pewnie chora psychicznie, no ale czy to znaczy, że może robić i mówić, co jej się żywnie podoba? Moim zdaniem,  nie. Jeśli ktoś jest niebezpieczny dla siebie lub innych, powinien być pod stałą opieką lub przebywać w zakładzie zamkniętym, takie jest moje zdanie. Poza tym, to nie ona kierowała autem, tylko jakiś inny fagas, który też udawał, że to nie on, choć w ręce z jakiegoś powodu trzymał tablicę rejestracyjną od tego auta, bo pewnie akurat tak zupełnie przypadkiem mu ot tak sobie odpadła przed ogrodzeniem, które tak zupełnie przypadkiem właśnie się przewróciło... Co za patola!

Żałuję tylko jednego, że nie nagrywałam tego, co ta psychopatka mówiła, bo co jak co, ale rasizm jest w tym kraju karalny. Następnym razem postaram się pamiętać, by włączyć nagrywanie w telefonie.

Ze staruszką sobie pogadałam chyba z godzinę któregoś innego dnia, bo to na prawdę fajna babeczka jest. Płot jej naprawią z ubezpieczenia i już pomoc społeczna się tym zajmuje. Jej też jest przykro, że taka patologia się osiedliła  w naszej spokojnej wiosce. Zresztą wszyscy jak jeden na tej ulicy mają podobne spostrzeżenia dotyczące tego diabła wcielonego. To zła kobieta jest!

Rower

W niedzielę pojechaliśmy z Małżonkiem do polskiego sklepu po chleb, bo ostatnio jakoś tak ogromnie mi polski chleb smakuje. Pieczony jest w Brukseli w polskiej piekarni według polskich receptur. W tutejszych piekarniach takiego nie uświadczysz. Belgijskie chleby są pszenne albo z jakimiś śmieciami, jakby kto zachwaszczone pole  kombajnem przejechał i z tego, co zebrało,  chleba napiekł. 

Na początku nie mogłam się w ogóle przyzwyczaić do tutejszego chleba, bo nigdy nie lubiłam pszennego z wyjątkiem takiego swojskiego własnej roboty. Potem, jak już się przyzwyczaiłam, to znowu polski chleb mi nie smakował. W tym roku z kolei znowu mi się belgijski znudził, więc kupujemy sobie raz w tygodniu w polskim sklepie i wrzucamy do lodówki lub zamrażalnika. Belgijski też kupujemy, bo dziewczyny wolą pszenny. 

Tym razem wybrałam się do sklepu razem z Małżonkiem z myślą, że jak poczuję, że nie dam rady, to nawrócę. Ale ku wielkiej mojej radości przekręciłam bez większych problemów te 18 kilometrów w te i z powrotem na rowerze. Zero zmęczenia, niewielki dyskomfort kolanowy, prawie niezauważlny dyskomfort ramieniowy. Nawet nie wiecie, jak się cieszę, że mogę znowu rowerować normalnie. Taka głupia zwykła rzecz, a cieszy. 

Przejażdżaka jednak nie była tak całkiem beztroska, bo Małżonek jakimś cudem zderzył się z innym rowerzystą na skrzyżowaniu. Na szczęście nic się wiele nie stało - Małżonka bolała trochę ręka, a tamtego kolano. Wymieniliśmy się telefonami w razie wu, ale chłop nie dzwonił, to znaczy, że i u niego wszystko wporząsiu. Są takie miejsca, że dobrze by było mieć oczy dookoła głowy, by niczego nie przegapić, nikogo samemu nie przejechać i nie zostać przejechanym... To było takie trudne skrzyżowanie, na którym systematycznie sypiemy najjaśniejszymi ujami. Niektóre przejścia dla rowerów i ścieżki są projektowane ewidentnie przez ludzi, którzy rower widzieli tylko na obrazku i wyobraźnię mają zerową. No ale co to by było za życie bez przygód. Ważne, że wszystko dobrze się skończyło.

Zakończenie szkoły podstawowej. Zwyczaje belgijskie.

Żegnaliśmy się ze szkołą podstawową przez cały tydzień intensywnie. W poniedziałek rano Młody poszedł do szkoły jak codzień, ale po południu wrócił tylko na chwilę, by zabrać śpiwór i inne rzeczy potrzebne w namiocie. Potem szykowali wszystko na wieczór. O 19tej poszłam z Małżonkiem i wszystkimi innymi rodzicami, rodzeństwem i dziadkami na uroczystą recepcję.

Młody wraz z kolegami i koleżankami pod kierownictwem nauczycieli przedstawili w skrócie całe 10 lat szkoły podstawowej . Tak, dobrze czytacie - 10 lat: 4 klasy przedszkola i 6 klas podstawówki. Dla Młodego jeden rok mniej, bo przeskoczył klasę. Wspominając, co robili w której klasie, dziękowali po kolei  wszystkim swoim wychowawczyniom i na koniec panu wychowacy. Wykonali też 2 świetne tańce (choć Młody uważa, że dziewczyny beznadziejne tańce wybrały, ale po minach dziewczyn wnioskuję, że te były odmiennego zdania). Potem rozeszliśmy się wszyscy po szkolnym podwórku, wybrawszy napój, stanęliśmy przy jednym ze stolików, by sobie pogadać. Do picia było wino musujące, piwo, pepsi cola i woda. Na stole stały jak zawsze, przygotowane przez Komitet Rodzicielski,  drobne przekąski: pomidorki, oliwki, chipsy, humus, orzeszki. Ludzie wędrowali od stolika do stolika, by pogadać z innymi. Dziatwa ganiała w skarpetach, bo był też dmuchany zamek, to przeco nikt nie będzie co chwila butów zakładał i zdejmował. Tu nie jest to niczym dziwnym, że na imprezach czy to w szkole, czy na mieście dzieci w wieku każdym ganiają na bosaka lub w skarpetkach po chodniku, trawie, piasku. 

Po jakimś czasie rodzice się rozeszli, a dzieciaki zostały w szkole, gdzie bawiły się tradycyjnie po ciemku w chowanego i różne inne zabawy, by na koniec wskoczyć do namiotów i spędzić noc na szkolnym podwórku. Rano dostali śniadanie przygotowane przez Komitete Rodzicielski i poszli na lekcje. Nie było nauki, ale coś tam robili fajnego. 

Młody wrócił po południu chory z ogromnym bólem głowy. Dla niego to o wiele za dużo. Na drugi dzień nie poszedł do szkoły, tylko wypoczywał. Przespał ciągiem ponad 10 godzin, ale rano nadal był skołowany i niezbyt przytomny. 

Podczas recepcji pani dyrektor z wielką radością i dumą oznajmiła, że szóstoklasiści doskonale napisali egzaminy. Punktacja sporo powyżej przeciętnej flamandzkiej. Na podwórku porozwieszano informację z punktacją i można było się naocznie przekonać, o czym ona mówiła.

Ja wam przedstawię to porównanie w skrócie, abyście i wy mogli się przekonać, do jakiej zdolnej klasy trafił 2 lata temu nasz mądraliński i zrozumieć, dlaczego szybko się tam odnalazł i dobrze czuł.

ŚREDNIA FLAMANDZKA *               -          ŚREDNIA KLASY  MŁODEGO*

Matematyka

67,32 %              -           83,30 %

Niderlandzki

70,66 %              -              78,5 %

Orientacja w świecie (geografia, przyroda, historia etc)

70,67 %               -             82,20 %

 Francuski

77,5 %                 -              81,70 %

*) Średnią wyliczono z wyników 15.335 uczniów uczęszczających do 512 flamandzkich szkół.  Średnia klasowa wyliczona jest na podstawie wyników 24 uczniów z jednej klasy, do której chodził nasz Młody.

Wyniki zaiste piękne.

W środę z kolei była recepcja zorganizowana przez Urząd Gminy. Drzewiej burmistrz przyjeżdżał do szkoły, by rozdać szóstoklasistom dyplomy. Teraz wymyślili, że dzieci muszą pofatygować się do burmistrza. Podejrzewam, że tu chodziło o to, że właśnie odnowili ogród gminny i pewnie się chcieli popisać (choć nie bardzo jest czym, tak w opini baby ze wsi, co to w niejednym ogrodzie chleb jadła).

Tam była jeszcze druga szkoła i mogliśmy się przekonać, że rodzice z klasy Młodego to zgrana paczka, a tamci z drugiej szkoły najwyraźniej byli sobie raczej wzajemnie obcy. Takie miałam w każdym razie wrażenie. Zresztą nawet jak dzieci szły po dyplomy, jak występowały, jak dyrektorzy przemawiali, to było słychać, bo my robiliśmy dużo hałasu za każdym razem - klaskanie, okrzyki, gwizdy, a tamci tak tylko jakoś niemrawo... Tamta szkoła jest w centrum gminy, a owo centrum coraz bardziej przypomina niestety miasto i przy tym z każdym tygodniem jest bardziej francuskojęzyczne i obce, co tutejszym (z nami włącznie) bardzo, ale to bardzo się nie podoba... Ale to inny temat.

Burmistrz gratulujący Młodemu. 

W ostatniej chwili rodzice rzucili hasło na Messengerze, żeby podarować nauczycielowi zapas piwa jako wspólny prezent i zaproponoswali 10€ od rodziny i udział w składce dobrowolny. Na drugi dzień podali, że 20 z 24 rodzin się zgłosiło do zrzutki. Czy pozostałe 4 potem dołączyło, to nie wiem, bo nie pytałam, ale wychowawca otrzymał wielką metalową michę wypełnioną flaszkami. To się nazywa zacny prezent dla belfra! Wręczono mu to właśnie w tym ogrodzie gminnym wraz z grupowym uściskiem wszystkich uczniów i salwą śmiechu.

Potem starzy poszli na winko a dziatwa ganiała jak szalona. Wesoło było zatem na tej imprezie u burmistrza.

Wczoraj po szkole Młody wrócił z kumplem i zapytał, czy ten może się u nas pobawić. Gdy dostali zgodę, tamten zadzwonił do rodziców, by tam uzyskać pozwolenie. Zaparkowali rowery w ogródku, wypili po coli i poszli do pokoju Młodego pograć na Play Station. Potem pobawili się w chowanego po domu... Teraz się nie odlicza od stu do tyłu, tylko wysyła sms szukającemu, że już się jest schowanym. Niezłe! Na koniec chwilę puszczali styropianowe samoloty na polu. O dziwo, żaden samolot nie utknął na stałe na żadnym dachu, a sąsiad odrzucił od razu z ogrodu.

Dziś Młody poleciał jeszcze po raport do szkoły. 

Ostatni dzień już jest zawsze krótszy i dzieci można już odbierać od godziny 10.30, a świetlica jest bodajże zapewniona do południa. Takie stare konie jak nasz Młody oczywiście mogą już same wracać do domu. Młody wczoraj umówił się z kumplami na pójście zaraz po szkole do parku. Wszyscy oczywiście poprosili o zgodę rodziców. 

Kurs dla dorosłych.

Zadzwonili do mnie z biblioteki w Mechelen, by mi pożyczyć sukseców w dalszym szukanu pracy ;-)

No to dobra, chwilowo postanowiłam tę opcję dać w zawieszenie i pójść inną drogą.

droga do mojej przyszłej szkoły

Pojechałam na spotkanie informacyjne w związku z kursem dla dorosłych z takim raczej średnim entuzjazmem. Ot chciałam się dowiedzieć, z czym się je ten kurs na opiekuna dzieci szkolnych. Na miejscu jednak okazało się, że mi się podoba, to co zobaczyłam i usłyszałam, więc postanowiłam się od razu zapisać na wrzesień. Bo mogę. I tak też zrobiłam. Ku mojemu zaskoczeniu okazało się,  że muszę zrobić na komputerez test językowy, na który nie byłam mentalnie przygotowana. Wyszło mi z niego, że powinnam wrócić się najpierw dwa poziomy niżej i nauczyć się niderlandzkiego, zanim się zapiszę na kurs na opiekuna buachacha. 

Babka, która mi kazała ten test zrobić, oznajmiła, że te testy są najwyraźniej jakieś głupie, bo przecież ona słyszy, że ja bardzo dobrze mówię po niderlnadzku i to, co komputer pokazuje, to jakaś bzdura. Bez problemu mnie zapisano na wrzesień i jeszcze powiedziano, że dostanę tam wsparcie coacha językowego, gdybym miała jakiekolwiek problemy z językiem. Otrzymałam też trochę ćwiczeń na wakacje z tematyki kinderbegeleider (opiekun dzieci). 

Okazuje się, że wśród zainteresowanych było całkiem sporo ludzi w moim wieku. Kurs będzie odbywał się 2 razy w tygodniu, przy czym po wstępnych zajęciach ogólnych jeden dzień będzie praktyka w świetlicy czy przedszkolu, a miejsce można sobie wybrać. Okazuje się, że adekwatną świetlicę mam nawet u siebie na wsi. Czyli do szkoły, do której mam 10 km, będę musieć tylko raz w tygodniu jeździć. 

Jest duża szansa, że kurs opłaci mi biuro pracy. Jest mniejsza szansa, ale jest, że będę mogła ciągle pobierać zasiłek chorobowy, jeśli Fundusz Zdrowia wyrazi zgodę na naukę w trakcie zwolnienia lekarskiego. Jeszcze mam kilka rozmów z różnymi specami od tych spraw, to z czasem mi się trochę wyjaśni. 

No i zobaczymy we wrześniu, jak to będzie. Mam nadzieję,  że zdrowie będzie w stanie sprzyjającym i że mózg też się jeszcze przez wakacje poprawi, gdyż ciągle chodzi w zwolnionym tempie i się czasem zawiesza, a pamięć wydaje się być przepełniona i zagracona.

Zęby mądrości i przymusowa wycieczka do Sint Niklaas

Prawie zapomniałam o wizycie w szpitalu. Znaczy nie prawie, tylko całkiem zapomniałam. Dobrze, że Małżonek mi rano sms przysłał z przypomnieniem. Byłam święcie przekonana, że to na następny tydzień, bo zapomniałam se dni w kalendarzu poskreślać haha. Geniusz! 

Młoda też zapomniała. Nic nie miałyśmy przygotowane. Dobrze, że wizyta była w południe, to zdążyłam poszukać pociągów, kupić bilety i dojechać na stację. Żeby było śmieszniej, dzień wcześniej wieczorem zadzwoniła Sąsiadka zapytać, czy rano jesteśmy w domu, bo Sąsiad przyjdzie wreszcie żywopłot przyciąć, na co odrzekłam, że owszem... 

Sąsiad na szczęście przyszedł, zanim musiałyśmy wychodzić do pociągu, więc mogłam mu powiedzieć, jak dużo ma obniżyć te tuje i schowałam Heńka z Chipsą do kurnika, żeby mogli swobodnie furtkę zostawiać otwartą, a kogut żeby na zawał nie zeszedł, bo to bojuch straszny jest. Dwie pozostałe kury znowu wysiadują siano, więc już były w kurniku schowane.

Wizyta była w mieście Świętego Mikołaja Sint-Niklaas, co dosłownie znaczy Święty Mikołaj. Na rynku przed ratuszem stoi jego pomnik, ale to już kiedyś pokazywałam.... 

Podróż miałyśmy z przesiadką, a potem maszerowałyśmy półtora kilometra z nawigacją, bo tego miasta nie znamy za dobrze. Mogłyśmy wziąć rowery blue bike, bo ciągle mam kartę, ale ostatecznie poszłyśmy z trampka... 

Na lokomotywie ktoś napisał sprayem need4 speed, co bardzo nas ubawiło, zwłaszcza że lokomotywa wyglądała na taką, co to lepsze czasy pamięta…

W szpitalu zrobili Młodej od razu skan i dentysta chirurg opowiedzial jej jak wszystko będzie wyglądało. Zęby ma mieć usuwane po podaniu sedacji (gazu rozweselajacego), która ma ją wyczilować... Mam nadzieję, że jej lepiej ten zabieg przeprowadzą, niż mnie, bo usunięcie 4 zębów mądrości to nie jakaś fraszka. Ale faktycznie na skanie wyraźnie było widać, że cholerniki rosną w poprzek i pchają resztę, tyle co pięknie ustawionych zębów. Młoda to już od kilku tygodni wyraźnie i boleśnie odczuwa, jak pachają się na inne zęby.

Umówiliśmy się na zabieg zaraz po powrocie z Amsterdamu. Postanowiłyśmy, że po zabiegu możemy wrócić na dworzec autobusem, gdyby Młoda się źle czuła. 

Po wizycie w szpitalu poszłyśmy do parku, bo zauważyłyśmy w nim ładny zamek, to grzech by było nie porobić zdjęć. Ładny ten park i wielki. Tabliczka informowała, że ma 7 ha.

Zrobiłam kilka obrazków, żeby wam pokazać.

W parku spotkałyśmy wiele kaczek i gęsi. Jedna parkowa kaczka podeszła do nas wyprostowana na wysokich nogach z głośnym kwakaniem, ale nie agresywnym. Nie wiedziałyśmy, o co jej chodzi, dopóki nie zjawili się panowie w żółtych kamizelkach z wózkiem na śmieci i grabkami. Kaczka poszła do nich z kwakaniem a oni pozdrowili ją po imieniu... Kaczka celebrytka, znaczy :-) Niestety imiię wyleciało mi z głowy, ale jakaś Alina, Elena, Milena... coś takiego.

Zamek Walburg, jeden ze starszych budynków w tym mieście (1550).

plac zabaw w parku

kaczka celebrytka

Kasztany jadalne. Piękne drzewo, ale kwiaty śmierdzą psią kupą ;-/

 Po obejrzeniu parku poszłyśmy na lody, bo Młoda ma od urodzenia lodowy radar i zauważyła lodziarnię ledwo opuściłyśmy dworzec. Na szybie napisali, by nie lizać im okna, co nas ubawiło. Wzięłyśmy po 2 kulki i poszłyśmy zajadać przed dworcem, bo do odjazdu pociągu było jeszcze sporo czasu... 

To była miła wycieczka.

ratusz 

najstarsze tęczowe przejście we Flandrii Wschodniej (2018)

Kontuzja piłkarska

Małżonek systematycznie chodzi z Naszym Synem pocharatać w gałę na placu zabaw, gdzie jest małe boisko. Młody nie należy do żadnego klubu, bo nie chce kopać zawodowo ani przymusowo i my nie chcemy, by był piłkarzem, bo to nie jest sport dla niego. Jednakowoż wszyscy się zgadzamy co d tego, że w piłkę nożną dobrze jest umieć grać i ogólnie być sprawnym, sprytnym i wysportowanym. Młody, odkąd zakupił FIFĘ i zaczął się kolegować z piłkarzami klasowymi, interesuje się piłką nożną ogólnie: ogląda ważne mecze w internecie, dzięki tacie, kuzynowi i kolegom oraz internetowi poznaje piłkarzy poszczególnych drużyn, gra w FIFĘ, no i uczy się kopać. W szkole zwykle - tak samo jak dawniej tata - stoi na bramce i jest w tym dobry. No i wieczorami czy w weekendy chodzi ćwiczyć kopanie w praktyce razem z tatą i kolegami i koleżankami, gdy akurat się napatoczą i wyrażą chęć pójścia na boisko. Tata lubi pokopać z synem i poopowiadać mu o piłce nożnej, którą drzewiej też się bardzo interesował, bo fajnie jest móc dzielić zainteresowania. W czwartek jednak tak się wczuł w piłkarzowanie, że przykopał piłką w ławkę z bliska i uszkodził sobie kolano. Na początku nic się wiele nie działo, ale wieczorem kolańsko zaczęło mocno dokuczać. Nie spał całą noc. Nawet nie tyle z bólu, co ze stresu, no bo lato, wakacje, plany wyjazdowe, a ten kontuzjowany... rano od razu zabukował wizytę u rodzinnego i poleciał spytać, czy to coś poważnego, czy można iść dalej charatać w gałę wieczorem...

Doktorka powiedziała, że jak do poniedziałku się nie poprawi, ma iść na usg i prześwietlenie, a potem do niej wrócić. Jak się poprawi, może iść do roboty. Uf.

Świńskie dolegliwości

Świnie też  musiały pójść do doktora, bo znowu robactwo je zaatakowało. Roztocza, to popularny problem świńskiej skóry. Nasze praktycznie co roku mają z tym problem. Od dawna się drapały, ale myślałam, że to z powodu upału, no że im futro wypada i nowe letnie rośnie. Brałam też pod uwagę trociny. Pomyślałam, że może kurz im szkodzi, a kurzy się z tego cholerstwa na grandę, gdy zmieniam podłoże raz w tygodniu. 

Nasze świnie są raczej niegłaskalne. Nie wyjmujemy ich zatem za często z wybiegu. Najczęściej tylko, gdy przychodzi pora obcinania paznokci i ważenia. Najstarsza codziennie wyjmuje jedną, no ale głównie Migotkę, bo ta najbardziej lubi głaskańsko. Migotka jednak na razie wygląda dobrze.... Natomiast u Maggie i Lady już prawie pół dupska wyłysiało, bo nie zauważyliśmy na czas. Nic to, złowiliśmy te dwie, wpakowaliśmy do transportera i zawiozłyśmy z Młodą na skuterze do naszego weta. Doktorka obejrzała i od razu zapuściła po kropelce na karczychach. Dała też trzy jednorazowe tubki dla pozostałej trójki. No i zapłaciłam 70€ za wizytę. Dobrze, że to tylko taki drobny problem i że świnki nasze poza tym ostatnio ODPUKAĆ nie chorują. Gdy wsiadałyśmy z Młodą i świniami na motor, nadszedł skądś pan weterynarz (przychodnię prowadzą we dwoje) i stanął, by popatrzeć, jak tego dokonamy. Po czym szczerząc zęby, poradził, by ostrożnie jechać z tymi zwierzakami. 

Poza tym musiałam tym drańkom znowu przebudować wybieg, po tym, jak dwa razy pod rząd wbiegły z impetem na piętro i je zawaliły hahaha. 

Całe życie z wariatami.