Mikroskop, szkoła średnia i belgijskie drogi.

Mikroświat.

Środowe popołudnie zgodnie z planem spędziliśmy podziwiając mikroświat.

Najsampierw jednak wybraliśmy się pod las po wodę ze stawu, aby założyć hodowlę pierwotniaków. Młody zaczerpnął do słoika wody z odrobiną mułu, a w domu dodaliśmy do niej parę kropel mleka i postawiliśmy w kanciapie za lodówką, by tam w ciemności powstawał epicki mikroświat Izydora.

Gdy łaziliśmy ze słoikiem wzdłuż drogi, kombinując gdzie najlepiej nabrać wody nie zaliczając przy tym kąpieli, przyspacerowała do nas para staruszków i zapytali, czego szukamy i czy może żabiego skrzeku... Pomysł z mikroskopem najwyraźniej przypadł dziadkowi do gustu, bo zadowolony pomaszerował z babcią dalej. To była sympatyczne. Czasami jednak ludzka ciekawość  bywa dla nas irytująca, dlatego staramy się potencjalnie dziwne rzeczy wykonywać z dala od popularnych tras spacerowiczów, jednak tutaj takowe miejsca praktycznie nie istnieją. Czasem rozmawiamy o tym z Piątką i zawsze dochodzimy do tego samego wniosku, iż we Flandrii nie da się uciec od ludzi. Nie ma takiego miejsca, gdzie człowiek może pobyć sam. Ludzie są wszędzie.

Młoda na tę okazję prawie zawsze wyciąga temat fotografowania w publice:

 - Robisz zdjęcia? 

- Nie, kurde, ten aparat akurat służy do rozmów z Marsjanami. 

Bowiem, gdy tylko rozstawisz statyw w dowolnym miejscu tego kraju, nie ważne czy to miasto, las, brzeg jeziora, czy puste potencjalnie pole, ZAWSZE ktoś podejdzie i zada TO pytanie. Jakby aparat fotograficzny miał jakieś ukryte tajne funkcje czy inne możliwości niż robienie zdjęć. Tak, może jak ktoś lubi być zagajany i lubi pogadać z nieznajomymi to jest to fajne, ale nie każdy lubi albo w nie każdym momencie ma chęć na bycie zagajanym... No, jak np chcesz zrobić zdjęcie jakiejś ulotnej chwili, a w przyrodzie większość jest ulotnych, to na intruzów zawsze patrzysz morderszcym wzrokiem... 

Zbieraniu materiałów do badań też człowiek woli oddawać się w spokoju, bo potrzebuje skupić sie na tym, a potem czym prędzej pobiec do domu, by to, co znalazł, przebadać.

Pod lasem nazbieraliśmy różnych obiektów do badań. Ja zerwałam parę żółtych klusek z leszczyny, Młody przybiegł radośnie z dorodną pokrzywą, którą trzymał przez rękaw kurtki. Zatrzymał się też przy kupie konia i zapytał czy możemy to wziąć. Odrzekłąm, że innym razem, bo przecież nie władujemy kupy gołymi rękami ot tak do plecaka... 

kluski z leszczyny ;-)

Kolejnego dnia, Młody przyglądając się rano naszym kurom, zapytał, czy kurzą kupę może obejrzeć pod mikroskopem. Obiecałam zatem, że któregoś dnia zrobimy sobie dzień kupy i wtedy będzie mógł zbadać wszystkie kupy, jakie będzie chciał ze swoją włącznie. Do tego jednak musimy się najprzód odpowiednio przygotować. Postanowiłam kupić kubeczki do badania kału, bo to będzie praktyczne do zbierania różnych kup czy innych tego typu obiektów. Poszukam też najmniejszych rękawiczek jednorazowych, które Młody mógłby używać do tego typu badań. W sumie to sama jestem ciekawa, czy kupy różnych istot mają jakieś specyficzne cechy... Zapytałam dla hecy na instagramie, co ludzie chcieli by oglądać pod mikroskopem. Niektórzy dorośli też uważają kupę za najbardziej interesującą, do tego gluty z nosa, pleśń i inne obrzydlistwa...  Ha! Czytając tego typu komentarze, człowiek czuje się od razu rozumiany i u wśród swoich ;-)

Pokrzywa okazała się być bardzo interesująca. Pod mikroskopem widać doskonale pojemniki z parzącym płynem, którym ta roślinka nas częstuje, gdy jej dotykamy. Młody oglądał kawałek pokrzywy z wielką ciekawością i z entuzjazmem wykrzykiwał

 - Mamy cię! Znamy już twoje tajemnice, wredna pokrzywo!

Pyłki różnych roślin są nie tylko ciekawe ale też bardzo ładne. Super, że wiosna dopiero się zaczyna i przed nami będzie nie długo bogaty wybór najróżniejszych kwiatów i kwiatków do oglądnania w powiększeniu.

Spójcie na pyłek tulipana, czyż nie jest piękny? Na kolejnym zdjęciu z kolei są kryształki cukru. Takie zwyczajne rzeczy, a wyglądające jak coś z innego świata, z innej rzeczywistości...

pyłek tulipana

kryształki cukru

Po więcej obrazków odsyłam do nowo utworzonego bloga: Microworld of Izydor. 

Będziemy na niego wrzucać rezultaty naszych podróży do mikroświata. Te, które dodaliśmy są trochę bylejakie i w chaotycznym porządku, bo dodawanie z iPada zdjęć jest dosyć upierdliwe... Nie mamy też profesjonalnego adaptera umożliwiającego zamocowanie telefonu do okultaru  mikroskopu. Robimy to na razie metodą na McGyvera czyli kombinatorstwo artystyczne. Wzięłam selfiestick zakupiony za 3€, który ma opcję statywu i ustawiłam obok mikroskopu, a na nim zamocowałam stary iphone6. Prowizorka, ale działa.

No dobra, ja wiem, że większość ludzi popatrzy na tego typu rewelacje bez choćby cienia zainteresowania, nie potrafiąc zrozumieć, co w my tym niby takiego rewelacyjnego i ciekawego widzimy. Nasza znajoma Eva słusznie zauważyła bowiem, że raczej niezbyt wielu rodziców kupi dzieciom prawdziwy mikroskop do zabawy, a jeszcze mniej zapewne pozwoli im przynieść do domu końską kupę i zajmie się jej badaniem.

Wywiadówka.

W poniedziałek była wywiadówka u Młodego. Dziwne się nam wydaje,  że to już ostatnie z 3 trójki naszych dzieci, które chodzi do szkoły.

Wychowawca powiedział, że od poprzedniej naszej rozmowy Młody sporo się zmienił. Poprzednim razem pan biadolił, że nasz Synio wcale nie jest taki grzeczny, jak nam się zapewne wydaje i że całkiem nieźle dokazuje ze swoimi nowymi niezupełnie grzecznymi kompanami. Ja myślę, że to był chwilowy enztuzjazm zostania zaakceptowanym przrez nową klasę, czyli nowych starszych kolegów. Gdy wszystko spowrzedniało, Młody wrócił na swoje tory i znowu jest sobą, czyli - mówiąc skromnie - legendarnym super mądrym, małym, spokojnym, sympatycznym i miłym chłopcem w różowym, który przeskoczył klasę ;-) 

Młody jest nie tylko grzeczny i miły, ale ciągle trzyma poziom jeśli idzie o wyniki. Meester pokazał mi wyniki Młodego od 1 do 6 klasy przedstawione na wykresie. Język jest trochę powyżej wymaganego minimum. Bez szału, ale też bez najmniejszych wątpliwości. Wykres z matmy natomiast jak raz pojechał w górę w okolicę 95 procent, tak tam uparcie tkwi. Pan pytał znowu o wybór średniej szkoły i jak najbardziej zgadza się co do tego, że Młody powinien wybrać techniczną szkołę lub nauki przyrodnicze. 

Infodag w szkole średniej

W sobotę był dzień informacyjny w szkole technicznej. Zapisaliśmy się nań jakiś czas temu. Dowiedzieliśmy się, że w pierwszych klasach jest 45 miejsc, czyli mało, zatem Młody będzie mógł mówić o szczęściu, jeśli go do tej szkoły przyjmią. Na plus jest to, że pod uwagę brane będą wyniki z matematyki. Wymagane minimum to 70 procent z matmy.  Dzieci z niższymi punktami nie będą dyskwalifikowane co prawda, ale rodzicom będzie się szczerze odradzać tę szkołę i ten kierunek. 

Wszystko, co pani o szkole powiedziała, mi się spodobało. To że szkoła jest mała też mi się podoba, jak i to, że poszczególne stopnie mają osobne podwórka. Tzn 1 i 2 klasa mają inne podwórko niż 3 i 4, a 5 i 6 jeszcze inne. Tu podwórka są ważne, bo uczniowie spędają tam przerwy, a interakcje podczas przerw przyjmują rózny obrót. Małą grupę jest łatwiej ogarnąć. Dzieci młodsze dobrze jak są oddzielone od dryblasów z szóstej. Z jadalni korzystają też osobno na zmiany podczas południowej przerwy. Im mniej dziatwy razem tym spokojniej. Dla nas to ważne. Pani dodała jeszcze na zakończenie, że pani dyrektor nakzałam jej powiedzieć rodzicom o nowych kiblach, bo mamy zawsze interesują sięm czy w toaletach jest czysto :-) Młody dodał po cichu śmiejąc się pod wąsem, że podczas workshopów miał okazję korzystać z pisuarów i że tam tarcze są narysowane, by celować sikiem w środek haha.

Jedno co mnie trochę, a nawet bardziej niż trochę przeraża, to dojazdy. Daleko nie jest, bo do każdej szkoły jest do 5km, czyli spokojnie można na rowerze jeździć, ale to co dzieje się w ostatnim czasie na flamandzkich drogach, jeży mi włosy na głowie.

Zastanawiamy się z Resztą z Piątki, czy ludziom się w ostatnim czasie zwyczajnie we łbach popierdoliło czy o co to chodzi...? 

Jeśli ktoś czytał wpisy sprzed kilku lat na tym blogu, w których mówiłam cokolwiek o belgijskich drogach to wie, że dawniej się zachwycałam, byłam ciągle miło zaskakiwana na drodze, na ścieżkach rowerowych i chodnikach, bo w porównaniu z Polską było tu bezpieczniej i przyjaźniej na drodze. Ludzie jeździli spokojnie, ostrożnie, nawet jak widać było, że u niektórych słabo ze znajomoscią przepisów, to każdy był na tyle ostrożny, że w rezultacie i tak było bezpieznie i spokojnie. 

Natomiast teraz to katastrofa. Od początku, czyli już blisko 10 lat wszędzie pomykam rowerem, ostatnimi czasy też trochę skuterem i widzę ogromną różnicę. Nie tylko ja to widzę, ale znajomi Belgowie o tym mówią. No masakra, mówię wam!

Ja coraz bardziej zaczynam się bać jeździć po belgijskich drogach. Gdy muszę gdzieś dalej rowerem czy skuterem, jadę w wielkim stresie. Bo ludziom totalnie odwala. Serio! Jest cholernie niebezpiecznie. Doszło do tego, że gdy jadę ścieżką rowerową, na której w wiekszości mam pierwszeńswto, zwaniam lub nawet się zatrzymuję przed każdą boczną drogą, której użytkownicy mają na wyjeździe tzw zęby rekina, czyli odwrócony trójkąt, bo większość zdjaje się to mieć w głębokim poważaniu albo zwyczajnie nie wie, co ten znak oznacza. Co chwilę mi ktoś nagle pod koła wyjeżdża z bocznej drogi. 

Na porządku dziennym mam przypadki, że jadę sobie jednośladem, nagle ktoś mnie wyprzedza autem i zajeżdża mi drogę, tak że muszę nagle hamować, po czym wjeżdża w swoją bramę po mojej prawej, bo wiadomo, dwie sekundy, które by stracił zwalniająć deczko i jadąc za mną by go zabiły. No pierdolce po prostu. 

Ostatnio w czwartek jechałam od klientki. Z przeciwka tir z przyczepą omijał przeszkodę (celowo tam na skrzyżowanu ustawioną). Prawidłowo, bo ja byłam jeszcze daleko, a za mną żadnego samochodu, poza tym auto z rowerem się tam minie. Z tirem nie ma jednak co ryzykować mijanki, żeby nie zostać przyczepą zahaczonym niechcący lub nawet podmuchem powietrza. Lepiej zwolnić zatem, co też uczyniłam i przepuściłam tego tira z marginesem zapasu drogi. Za tirem babcia w osobówce. Ta już spokojnie minie się z rowerem więce sobie obie jedziemy, bo za mna nadal nie słychać auta. Nagle jeb, wyprzedza mnie popierdoleniec w obcisłym i wpierdala się prosto pod nadjeżdżający samochód. Na szczęście babcia jeszcze miała dobry refleks. Choć, mówiąc szczerze, to szkoda że miała refleks... Takich pierdolców powinno się dla przykładu przejeżdżać, bo stanowią zagrożenie nie tylko dla samych siebie ale dla innych niewinnych ludzi. Tak, będę na to mówić "pierdolce" i "popierdoleńce" i nie nazwę tego człowiekiem. Sorry!

Nie wiem jak jest w Polsce, ale tutaj rowerzyści w obcisłym batrdzo często wykazują zachowania sugerujące pilną potrzebę wizyty u psyhchiatry i izolacji on normalnych ludzi. Zresztą jakiś czas temu miałam zcinkę na insta z rodaczką, która do tej grupy należy, a która głosiła, że ona jest dumna z tego, że jeździ rowerem bez świateł po ciemku, bo rowery górskie, jak napisała "nie mają prawa mieć świateł". Nie widziała też żadnego problemu w zajeżdżaniu drogi innym użytkownikom ruchu. Dalej przekonywała, że wszyscy rowerzyści powinni trzymać się razem, co jest jednoznaczne z akceptacją takich patologicznych zachowań. Ja jednak nadal patologiczne zachowania nazywam patologicznymi zachowaniami mając w dupie czy ktoś ma taki sam rower jak ja albo z tego samego co ja kraju pochodzi. Psychopatów drogowych powinno się karac wysokimi mandatami, pojazdy rekwirować a ich ryje publikować wszędzie jako ostrzeżenie.

Kolejną patologią, chorobą i poważnym zagrożeniem na drodze są telefony komórkowe, a raczej ich bezmyślni właściciele. Większość ludzi ma dziś możliwość sparowania telefonu z samochodem, pozostali mogą zwyczajnie używać słuchawek, ale nie, debile wolą trzymać telefon w ręce i całą drogę rozmawiać lub co gorsza pisać sms-y albo korzystac z socjalmediów. Mandaty 174 € wydają mi się śmieszne. Karą powinno być natychmiastowe odebranie prawa jazdy i pojazdu na conajmniej pół roku. Używanie telefonu za kierownicą to w tym kraju w ostatnich latach istna plaga. 

Kolejny problem to rosnąca z każdym dniem liczna ludzi ma metr kwadratowy. Liczba ludzi i samochodów. Mówimy nie raz z małżonkiem, że gdyby wszyscy ludzie, którzy dziś dojeżdżają do szkół i pracy rowerami, hulajnogami i publicznymi środkami transortu nagle przesiedli się na samochody, nikt nigdzie by nie dojechał, bo nie było by miejsca na drogach w ogóle (w PL przypada ok 120 osób/m², w BE 340 os./m²). Z drugiej strony ilość rowerów na belgijskich drogach jest ogromna, ale ze względu na to, że w ostatnim czasie pojawiło się setki, jeśli nie tysiące rowerów elektrycznych, w tym sporo tych szybkich poruszającyh się z prędkością blisko 50km/h, ścieżki rowerowe stały się piekielnie niebezpieczne. 

Coraz więcej ludzi mówi, że coraz mniej jest miejsc, gdzie można przy niedzieli pójść porowerować dla przyjemności z rodziną, bo na ścieżkach pełno patoli w obcisłym, na hulajnogach lub na elektrykach. Ścieżki rowerowe stały się w Belgii śmiertelnie niebezpieczne dla dzieci i emerytów czy innych słabszych. 

I to jest właśnie powód, który przyprawia mnie o gęsią skórkę, gdy pomyślę, ża nasz Młody będzie musiał dojeżdżać do średniej szkoły rowerem przez centrum wsi, gdzie ja duża, dorosła i obyta z ruchem drogowym oraz świadoma niebezpieczeństw boję się dziś jeździć, bo większość uczestników ruchu nie ma albo pojęcia o przepisach drogowych, albo ma zrytą banię na punkcie telefonu, albo nie posiada za grosz świadomości niebezpieczeństwa jakie stwarza w/w zachowaniami. 

Niektórzy rodzice rozważają wysłanie dzieci do szkół oddalonych od domu 20 a nawet 100km. Jakoś dotąd nigdy się głębiej nad tym nie zastanawiałam, ale teraz nagle dziwnym mi się wydaje wysłanie 12-letniego dziecka do szkoły z internatem w takim miejście jak Brugia. Ale nie ukrywam, że sama biorę pod uwagę wysłanie Młodego np do Mechelen, miasta oddalonego od nas o jakieś 30 km. Młoda wszak tam dojeżdżała i wcale najgorsze to nie było. A jednak nadeszła mnie znowu taka reflekscja, że belgijskie dzieci szybko muszą dorosnąć, bo do szkoły średniej idą w wieku 12 lat, a jak trafi się taki cudak jak nasz młody, to nawet w wieku 11 lat. Wraz z początkiem szkoły średniej kończy się, moim zdaniem ich dzieciństwo i beztroska a zaczyna się orka.

Szkoła średnia to multum nauki. Szkoła średnia to poważne egzaminy z ogromną ilością stresu trzy razy do roku przez 6 lat.

Szkoła średnia do samodzielne korzystanie z autobusów, pociągów i tramwajów. Szkoła średnia to dojeżdżanie rowerem po 5-10 km z ciężkim nawet kilkunastukilogramowym tornistrem do szkoły i poruszanie się po ruchliwych skrzyżowniach pomiędzy samochodmi, autobusami, tramwajami. Szkoła średnia to ogromna odpowiedzialność, bo uczeń ma przy sobie często nie tylko telefon, ale też drogi laptop czy tablet, których dobrze by było nie zgubić.

Zatem z jednej strony jestem dumna i cieszę się, że już ostatnia moja pociehcha kończy szkołę podstawową, a z drugiej mam znowu pełno obaw o wybór szkoły, o dojazdy, o to jak się odnajdzie w nowym miejscu i jak sobie będzie radził.