Pan Rower powrócił do łask :-)

 To był bardzo ...ciekawy tydzień, czyli jak zwykle. Dopłynęliśmy jednak cali i w komplecie do kolejnego weekendu  i to się liczy.

Tydzień zaczęłam od wizyty w naszym urzędzie gminy, gdzie zostawiłam najświeższe odbicie swojej przezacnej facjaty oraz odciski wszystkich palców, ażeby by mi mogli wyprodukować dokument, dzięki któremu wszędzie mnie znajdą i rozpoznają. Takie niby teraz te technologie, cuda wianki, a ustrojstwa do czytania odcisków palców jakies takie po siekierze i działa jakby nie mogło. No weź, baba dociska ci palce jakąś starą zakurzoną ścierką do tej szybki. Się bałam, że się to połamie... A idź!

Skoro już byłam w gminie, to poprosiłam miłego pana, by wyskoczył z darmowych worków na odpady jedzeniowo-ogrodowe. W naszej gminie każde gospodarstwo domowe ma przydział kilku rolek. Starcza to spokojnie na rok. Inne worki już trzeba kupić i to za grube pieniądze, ale o śmieciach już było TUTAJ

Gdy wracałam po ciemnawu jeszcze (u nas o ósmej rano jeszcze ciemnawo zdziebko), zaczął padać śnieg. Rzadko, ale grube płaty. Młoda zoczywszy to zjawisko chwilę później przez okno, wykrzyknęła z przerażeniem WAT THE FUCK IS THIS?! Nie jesteśmy bowiem zbyt wielkimi fanami belgijskiej pseudo zimy. W PL to jednak co innego. Nie można tego nijak porównywać. No ale kij z tym. Na szczescie tylko ociupiknę pocukrowało i dało se siana. Mrożenie jednak włączyło. Któregoś dnia spadło do minus siedmiu, co tu, ze wzgledu na wysoką wilgotność powietrza, jest odczuwalne o wiele intensywniej niż ta sama temperatura w Polszy. Jednym słowem było BRRRRR! I wtedy jak było brrr, ja ci musiała rowerem i to chłopskim z ramą zasuwać do wszędzie. Bo sport to zdrowie...

Tak oto Pan Rower wrócił do łask, a gruba, ciężka, leniwa Tośka se stoi w werandzie. Jej strata. Obraziłam się na nią i teraz już jej nie lubię i będę sobie Panem Rowerem jeździć, O! Będę pracować nad kondycją i zdrowiem. Bo nie mam innego wyjścia, przeto muszę sobie dorobić do tego filozofię, by lepiej się czuć i robić dobrą minę do złej gry.

Pan Rower powracający ze szkoły

W środę w naszej świetlicy zgodnie z obietnicą pojawiła się pani wolontariuszka podesłana przez Bibliotekę Publiczną, by poczytać dzieciakom książki. Czytała blisko godzinę i dzieciom się trochę zaczęło nudzić, co wcale mnie nie dziwi, bo ileż można słuchac czytania... Pani sama mówiła, że lepiej jest czytanie przeplatać z innymi zajęciami, no i fajnie, gdy więcej czytających jest. Z czym obie z koleżanką się zgodziłyśmy. Pogadałyśmy we trzy o książkach i czytaniu. Obecna tego dnia koleżanka akurat jest czytająca. Sama czyta i dziecku swojemu książki kupuje. Druga ma teraz zastępswto w innym miejscu. No i w sumie okazuje się, że z tą koleżanką to nawet się dogadujemy, mimo że nie zawsze się zgadzam z jej podejściem do życia i pracy. Tak czy siak,  mój ostatni projekt został wykonany. Jeszcze muszę dokumenty wypełnić, napisać to i owo i powoli zbliżam się do końca semestru. Mam nadzieję, że kurde mi zaliczą wszystko i będę mogła z czystym sercem przystąpić do kolejnego etapu.

W tym tygodniu wypociłam e-mail do innej świetlicy w swojej okolicy. Przez kilka dni się denerwowałam, że nie odpowiają. Sama odpisuję ludziom po kilku dniach, ale ja to ja - wiadomo - inni natomiast powinni rzucać wszystko i w try migać dawać odpowiedź, kiedy no nich piszę...

 Jedna z koleżanek oznajmiła wczoraj, że w następnym semestrze zmienia żłobek na świetlicę szkolną, bo w żłobku źle się czuje,  i że do tej wybranej przeze mnie świetlicy właśnie zamierza iść na staż, bo mieszka w tamtej wsi... No to pomyślałam sobie, że pewnie ona już mi zajęła miejsce stażowe, zaraza jedna...  

Dziś wieczorem otzrymałam odpowiedź i zapraszają mnie na przyszły tydzień na rozmowę. Jestem podekscytowana i cholernie ciekawa tej świetlicy. Z netu wynika, że to duża placówka. Pracuje tam coś z 10 ludziów i mają miejsce na blisko 100  dziecków, czyli zupełnie inna kategoria niż moja dotychczasowa świetlica. W obwodzie mam jeszcze świetlice w innych pobliskich gminach.

Tak przy okazji, jakby ktoś potrzebował znaleźć żłobek lub świetlicę dla dzieci szkolnych, to tu macie szukaczkę z Kind en Gezin: wyszukiwarka żłobków i świetlic

Czwartek był dla mnie dniem próby. Musiałam pojechać do szkoły zwykłym rowerem. To tylko 11km, co drzewiej było dla mnie śmieszną odległością, ale teraz to co innego. Objechałam i całkiem dobrze mi szło. Ostatnie metry są pod górę i trzeba było nieźle się namachać, ale się udało. Udało się też przeżyć lekcje i wrócić rowerem do domu. Potem już mogłam paść. Co też i zrobiłam. 

Jestem zmęczona. Bardzo zmęczona. Rano ciężko się zwlec o szóstej z wyra... i bardzo mozolnie zaczyna się dzień. Znowu zaczęłam pić kawę, bo rano byłam nieprzytomna i musiałam jakoś się postawić na nogi. Potem w dalszych częsciach dni wpieprzam ciastka i czekoladę, co też mi trochę dodaje powera. Picie dużej ilości wody i innych mokrych rzeczy też zdaje się być dość pomocne. Przez kolejne dwa dni muszę jednak odpocząć i taki mam plan. Nic nie zamierzam robić przez całe dwa dni. Tylko to co konieczne.

Dziś po szkole ogarnęłam całą chatę pi razy drzwi. Posprzątałam nawet u świń. Sprzątania codziennego u nich póki co nie udało się zrealizować. Głównie ze względów czasowych i energetycznych, no bo wyżej dupy człowiek nie podskoczy. Wiem, bo systematycznie próbuję... 

Pan Rower

jakieś dziwne osły…czy co to też jest

HA HA HA... Muszę, bo się uduszę! 

Piszę sobie tutaj ten pamiętniczek siedząc w salonie, a w kuchni Młoda majtruje sobie coś do jedzenia, gadając przez jakiś komunikator z telefonu z kumplami w Polsce. Słyszę, jak otwiera i zamyka szafki, lodówkę, piekarnik, nalewa wodę, włącza czajnik i cały czas coś gada do zznajomków. Opowiada im co robi i o czymś tam gadająm śmieją się... W pewnym momencie rzuca  tekst: "...ale kiedy to dokładnie mówiłeś, bo jeśli wtedy gdy byliście w mojej kieszeni, to nie mogłam tego słyszeć..." 

Uwielbiam tego typu teksty! Zdania, czy słowa, które w naszych czasach brzmiały by jak majaczenie pijanego. I te możliwości dzisiejszych czasów, których wielu z mojego pokolenia kompletnie nie jarzy, nie uznaje, nie akceptuje... i jeszcze śmią twierdzić, że to jest złe, że to do niczego albo udają, że nie to nie istnieje... Boją się rzeczy nowych i nieznanych, więc je negują i krytykują... Szkoda, bo niektórzy mogli by sami na tym skorzystać, gdyby choć odrobinę się otworzyli na nowe...

Ja tam cenię sobie tego typu rzeczy. Patrzę z radością, a nawet z lekką zazdrością na internetowe poczynania Naszych Młodych. To jest fajne i niesamowite przecież! Wręcz magiczne, nieziemskie...

A ja sobie stukam w klawisze i produkuję teksty, które w magiczny sposób rozlatują się po całym świecie...

Póki co to by było na tyle, bo zmęczenie daje o sobie coraz wyraźniej znać.