Pierwsza tegoroczna kartka z pamiętnika

💁Wpis z 1 stycznia, którego nie miał kto opublikować... 😅💫

Zdjęłam ze ściany zeszłoroczny kalendarz i teraz widzę aż nadto wyraźnie, że w nowym pierwsza styczniowa kartka już wcale niemało zabazgrana. Od samego patrzenia na zaplanowane zadania czuję się zmęczona, ale z drugiej strony czuję też ciekawość, co też tam jeszcze się pojawi i o czym będę mogła tutaj napisać... No bo jakby się nic nie działo, musiałabym zamknąc bloga ;-)

Póki co wrócę jeszcze na chwilę do ostatnich dni tamtego roku, by wszystko w moim pamiętniczku skrupulatnie zanotować.

W zeszłym tygodniu w końcu znaleźliśmy stosowny dzień na nasze świętowanie. Bycie ateistą ma tę zaletę, że możemy świętować co chcemy, kiedy chcemy i jak chcemy. Nikt nam niczego nie narzuca, choć odgórnie ustalone "ferie świąteczne" niewątpliwie wpływają na nasze pomysły co do świętowania w tym okresie roku, bo powiedzmy sobie szczerze, dobrze świętuje się w wolnym czasie podczas urlopu. Człowiek nie musi się śpieszyć np z pieczeniem tortu, nie musi robić tego zmęczonym po nocach, bo ma czas na to w dzień. Lubimy też światełka i drzewka, więc dekorujemy sobie naszą chałupę wesoło. 

I tak i w tym roku w naszym domu pojawiła się choinka, a nawet trzy. Najstarsza ubrała jedną 180cm plastikową u siebie, drugą taką samą przystroił w swoim pokoju Młody. Młoda też by z chęcią pobawiła się w magiczne drzewko, ale ptaki są dla niej ważniejsze, a dla papużek bezklatkowych zarówno sztuczna jak i żywa choinka jest śmiertelnie niebezpieczna. Ona zatem przyniosła do swojego pokoju po prostu kilka świeżych GAŁĘZI (nie mylić z gałązkami) wierzbowych, które tu i ówdzie zainstalowała, ku wielkiej radości swoich podopiecznych, którzy czym prędzej ochoczo zabrali się za prace niszczycielskie i śmiecenie. 

W salonie na moim wielkim biurze postawiłam naszą małą choineczkę w donicy.

 Schody udekorowaliśmy na urodziny Młodej na początku grudnia sztucznymi kolorowymi kwiatami i łańcuchami choinkowymi. Do karnisza w oknie od strony ulicy przyczepiłam białe światełka, by oświetlały nasz dom od ulicy, a do tego pod sufitem porozwieszałam kolorowe baloniki, by stworzyć urodzinowy nastrój z okazji urodzin Najstarszej, a wcześniej były inne baloniki dla Młodej.

Tak to właśnie zwykle u nas wygląda, że najpierw trochę dekoracji pojawia się na urodziny Młodej, potem trochę się zmienia, trochę modyfikuje na urodziny Najstarszej. Na koniec, po urodzinach Najstarszej pod choinką układamy prezenty dla wszystkich. Dzień wręczania tychże już jest ruchomy i zależy głównie od ogólnych okoliczności czasowoprzestrzennych. W tym roku np wybraliśmy ostatnią sobotę, czyli dzień przed Sylwestrem, bo Najstarsza otrzymała akurat zwrot podatku i zgodziła się sponsorować obiad w knajpie...

Wierzący, zastanawiają się często, co też niby tacy ateiści mogą świętować, jakoby świętowanie tylko dla bogów i ich wyznawców zarezerwowane było. Zapewniam was jednak, że mi tam żaden bóg nie jest do niczego potrzebny, a już na pewno nie do świętowania. Zasadniczo to mi nawet żadne specjalna okazja nie jest potrzebna, ale koniec roku to jest specyficzny moment, w którym chyba większość ludzi lubi się pochylić nad tym, co zdarzyło się w ostatnie trzysta sześćdziesiąt ileśtam dni, czy ogólnie w ostanim czasie i pofantazjować na temat tego, co zdarzyć się może przed wyrzuceniem kolejnego kalendarza...

I my też wtedy przystajemy na chwilę, oglądamy się za siebie, przyglądamy się sobie i sobie wzajemnie, po czym klepiąc się wzajemnie po plecach mówimy pełni dumy 

DOBRA ROBOTA, CHŁOPAKI!

Jakimś dziwnym trafem co roku okazuje się, że wszyscy zasłużyliśmy na nagrody uznania, więc sobie te nagrody przyznajemy i wręczamy.

 Tak było i tym razem.

I tak oto sobotniego pogodnego - o dziwo - popołudnia wsiedliśmy do Insygni Śmierci i udaliśmy się na biesiadę rodzinną. Poczem wróciwszy dodom, każden wziął był jeden (lub więcej, jak miał farta) pakuneczek opisany jego imieniem i mógł oddać się radości towarzyszącej odpakowywaniu każdego, choćby najgłupszego podarku.

Najwięcej kosztował nas podarek dla Młodego. 

Roboty, bo koszta były raczej znikome... Tylko srania trochę było potrzeba. Pracowaliśmy nad nim we troje przez dobre kilka dni, ale ubaw przy tym mieliśmy wcale nie mały.  Najpierw przez kilka tygodni potajemnie wynosiliśmy rolki po srajtaśmie z kibla i gromadziliśmy je w wielkim pudle. Potem, jak się okazało, że za mało sraliśmy i nie udało się zebrać planowanych 52 rolek, zasiadłam z nożem to przeżynania każdej rolki na trzy części. Mozolne to ci było zajęcie. W tym czasie Małżonek i Młoda siedzieli i obmyślali pytania. Potem urządziliśmy burzę mózgów i wymyśliliśmy, jak to jedno z drugim połączyć i jak udekorować.

Tak oto w pocie i znoju powstał

 Kalendarz Pytaniowy Izydora, 

który odlicza pytająco kolejne dni od Nowego Roku do Epickich Urodzin Izydora. Po ludzku mówiąc, skraftowaliśmy coś na wzór słynnych kalendarzy adwentowych, ale celem głównym było podarowanie Młodemu tych wielu pytań, których się domagał od jakiegos czasu. Zabawa przednia szczególnie dla nas starych ;-) Młodemu sie podoba, ale "za mało pytań jest" 

Aaaaaaaaa! Bagatela coś ponad 160, a ten mówi że za mało. 

tak wyglada za mało pytań

Na szczęście dostał też normalne prezenty, czyli np buty i ubrania, których potrzebował, bo to nasza typowa zagrywka, by pod koniec roku zbierać wszystko, co się i tak musi kupić, bo zwyczajnie jest potrzebne i składać to ładnie zapakowane pod choinką, aby drudzy mieli frajdę z odpakowywania wielu prezentów.

 Prawdziwym prezentem Młodego była gra znaleziona kiedyś w necie zupełnie przypadkiem za kilka euro, która Młodemu jednak bardzo przypadła do gustu, a i Małżonkowi oraz Młodej bardzo się podoba. 

 Flagi świata. 

Gra prosta jak budowa cepa, jeśli chodzi o zasady, ale trudna, jeśli chodzi o znajomość geografii, a dokładnie flag i położenia poszczególnych państw na mapie. Ja wymiękam nawet na Europie, Małżonek jest całkiem dobry w Europę i Ameryki, ale skubany Młody i Młoda to i w egzotyczne kraje sobie radzą całkiem nieźle. Nie na tyle jednak, by ich ta gra nudziła. Jednym słowem prezent trafiony. No, gadżety muzyczne od taty też trafione, wiadomes. 

gra flagi świata

Młodej kupiłam dawno obiecaną 7-kilową kołderkę.

 Jeszcze nie testowana, więc na razie nie wiemy, czy to działa. Wielu ludzi z autyzmem i adhd jednak sobie ten wynalazek bardzo chwaliło. Dlatego postanowiliśmy spróbować. A nuż poprawi to jej jakość snu. 

Dla Najstarszej zamówiłam poduchę do siedzenia, co mi nerwów napsuło, bo skurczybyki gdzieś zgubili tę paczkę w dostawie. No wiadomo, paczuszka wielkości małego słonia wszędzie się może zapodziać... 

Na bol.com stało, że dostawa za 2 dni. Za dwa dni przysłali jednak e-mail, że jest opuźnienie. Zawsze kupuję prezenty końcoworoczne przez internet, więc absolutnie mnie to nie zdziwiło. Ba, spodziewałam się, że jak co roku będzie trzeba dłużej poczekać na dostawy, bo kurierzy i tak na rzęsach stają. Dlatego zamówiłam z odpowiednim wyprzedzeniem, no ale kilka dni po tym mejlu zaczęłam się lekko niepokoić. Potem jednak były święta, więc nie spodziewałam się, że ktoś wtedy pracuje... 

W końcu jednak zalogowałąm sie do bol-a i zapytałąm się bota o moje zamówienie. Bol.com ma bardzo rozgraniętego bota, który całkiem sprawnie odpowieda na różne pytania, nawet dosyć skomplikowane. Jednak bot szybko odesłał mnie do człowieczego konsultanta i - co mi się spodobało - pokazywał mi na bierząco, ilu klientów jest przede mną. Na początku było 23, co mnie trochę zaniepokoiło, ale szybko ubywali... Człowiek też mi wiele nie pomógł, ale obiecał, że zrobi co się da. 

Na wszelki wypadek napisałam też, za zaleceniem bota, do sprzedawcy (bol.com to coś jak polskie allegro), a takze za własnym pomysłem do firmy kurierskiej. Nie wiem, co pomogło, ale zaraz na drugi dzień przyleciał e-mail z przeprosinami za opuźnienie i następny z informacją, że paczka w drodze. Siedzisko dotarło w sobotę tuż przed naszym wyjściem do knajpy. Idealnie. Nie pakowałam tego, bo to by ze 4 rolki papieru trzeba było...

 Całkiem dobrze działają te sklepy internetowe i dostawcy. Każdemu się zdarza cos zgubić, czy popełnić błąd. Ważne, by komunikacja działała sprawnie i by wszystko dobrze się kończyło. 

Małżonkowi kupiłam piżamę, a on mnie kupił kosz na papiery do mojego biurka, bo wstydził się przed ludźmi, że używam do tego celu wiadra po wielkiej wacie cukrowej.

Gdy uwolniliśmy drzewko od prezentów, ono czym prędzej się rozebrało ze świecidełek i powędrowało do ogródka, gdzie okopawszy się w kąciku, nieopodal grobu Nika i Sary, radośnie gałązkami zaczęło machać ku radości ptasząt i dwóch ostatnich naszych kur.

drzewko koło grobu Nika i Sary

Tak, w zeszłym tygodniu snem wiecznym zasnęła Nasza Maleńka Czipsunia. Ostatnie dni codziennie wyjmowałam ją z kurnika i razem szłyśmy jeść i pić. Dziękowała mi cichutkim miłym koo-koo-koo. Jedną nóżkę miała sparaliżowaną, ale była w stanie trzymać się grzędy i mojej ręki, a nawet stać, gdy się ją podtrzymywało z przodu. Jadła dużo i piła, wydawało się nawet, że może jeszcze wyjdzie na kury, ale któregoś dnia Małżonek otworzywszy kurniczek zauważył, że Czipsunia zasnęła na zawsze. Teraz jestem pewna, że to choroba Mareka i że trzeba się spodziewać, że Heniek Kogut oraz Sunny Szansa mogą niedługo podzielić los Bozi i Czipsuni. Na dodatek nie możemy teraz adoptować ani kupić żadnych innych kur, ani pozwolić sunny wysiedzieć, bo ten wirus jest cholernie zaraźliwy i on siedzi, jeśli dobrze zrozumiałam, na skórze i może siedzieć długi czasm nawet jeśli kura nie zachoruje. Jest też na pewno w kurniku i innych miejscach, w których były kury... 

ostatni dzień z Chipsą

Świnie też ciągle są chore. Nie wiemy, jak pozbyś się tego cholernego świeżbu. Nie wiem, co jest tym razem nie tak. Po pewnej przerwie kupiłam nowe krople ivemektyny i jak dotąd podałam im dwie dawki. Zamówiłam kolejne dwie, bo wyczytałam na polskiej stronie, że zalecają 3 lub 4 dawki. Tu pisali o dwóch, ale dwie nie zadziałały... Wetka poprzednim razem podała im inny lek w kroplach i też nie zadziałał, a ona powiedziała, że nic innego nie może zrobić.... Słaba odpowiedź jak na weta. 

Próbuję więc porad doktora googla... Na razie sprawa jest kiepska. Lady bardzo cierpi. Jest już w większości łysa, ma kilka ran i drapie się oraz gryzie niemiłosiernie. Boba też. A w necie piszą, że to łatwe do wyleczenia... Co zatem robię nie tak?!

Jeszcze 2 tygodnie spróbuję poczekać na efekty kropli. Przy tej dawce spróbuję wyeksmitowac świnie do starej klatki i rozebrać wybieg w celu dokładnej dezynfekcji także od spodu. Wyrzuce tez chyba łóżeczka i zabiorę, jak radzą w necie, drewniane domki na czas leczenia. Jak to nie pomoże, to chyba pozostanie tylko poprosić o eutanazję wszystkich  świnek z wyjątkiem Migotki, bo ta wygląda dobrze... 

I tak już ponad rok kłopoczemy się tym "prezentem" świątecznym naszej sąsiadki. Prezentem, na którego utrzymanie w zdrowiu i właściwą rzetelną opiekę dziś nas zdecydowanie nie stać. Prezentem, z którego powodu dziś nie śpię po nocach i którym się całymi dniami zamartwiam, bo widzę jak te maluszki cierpią, a nic poradzić nie mogę, bo nie wiem, jak... albo mnie na to nie stać. 

Mam jednak nadzieję, że w końcu ten lek zadziała...

Powróćmy jednak myślami do przyjemniejszych momentów ostatnich dni minionego roku...

W zeszłym tygodniu obchodziliśmy też uroczyście 21 urodziny Najstarszej. Korzystając, że Małżonek raz wracał z roboty inną drogą zahaczając o polski sklep, bo naszło nas na polski chleb, zleciłam mu zakup galaretek. Mogłam więc zrobić dla Solenizantki stary dobry tort z kwaśnej śmietany i galaretek. 

W szafie znalazł się jakiś łiskacz z dawnych czasów, więc toast wznieśliśmy whisky z colą (baby) oraz kidibulem (chłopy), bo baby czasem piją alkohol, a chłopy nie.

mineło 21 lat, odkąd zostałam matką

Wizyta w restauracji była też uzupełnieniem urodzin obydwu dziewczyn. Jedzenie było dobre, ale to już nie jest nasza ulubiona restauracja. Zmieniło się bowiem trochę od naszej ostatniej wizyty. Przede wszystkim okazało się, że w menu nie mają już pulpetów w sosie pomidorowym, a to znaczy, że Młody nie miał co zamówić i dla niego ten uroczysty obiad oznaczał zjedzenie kilku frytek, bo burger mu nie podszedł. Nie było też czekoladowych lodów, więc musiał się zadowolić waniliowymi. Na szczęście mu smakowały. Kolejna zmiana to mniejsze porcje a wyższe ceny. Deser dnia za blisko 10€ nas rozczarował wielkością i cieszyłam się, że ja wybrałam sprawdzone creme brule. No i nie ma już naszego ulubionego kelnera. W ogóle całkiem nowa obsada, która mimo że miła, to nas nie przekonała do ponownych odwiedzin. 

deserunio za 9€

Młodej było ciepło... i lansowała się w kiecce ze szmateksu

urząd gminy w pewnej wiosce...

Pod koniec roku zaliczyłam jeszcze mammografię i USG oraz wizytę u pani onkolog. Wszystko okej.

Na koniec parę obrazków ze spaceru grudniowego po wsi...

koń jaki jest ...brudny, każdy widzi

ziemniaczysko po deszczu podczas zachodu słońca

przyjaciele  Młodego