Morze krokusów i kocia kawiarnia w Leuven

 W poprzednim wpisie wspomniałam już o naszym nietypowym świętowaniu dwunastych urodzin Młodego. Dziś opowiem o szczegółach naszej wycieczki do Leuven. Jechaliśmy, jako się rzekło, z przesiadkami.

 Czekając na dworcu w Dendermonde, przyglądaliśmy się gołębiom…

W moim wagonie tuż przede mną jechała rodzina z trójką nastoletnich dzieci i pięknym psem. Z lekkim rozbawieniem przysłuchiwałam się dyskusji małżonków. A leciało coś w ten deseń:

- Kurcze, nie mogę kupić biletów z aplikacji - mówi on pod nosem.

- Jak to nie możesz kupić?! - interesuje się z wyraźną złością w głosie ona.

- Nie mogę się zalogować… cały czas mnie wyrzuca.

- Wiedziałam, że tak będzie. Mówiłam, kupmy bilety w automacie, ale nie, ty uparłeś się z tą głupią aplikacją… Ja nie wierzę tym wynalazkom. Z tym są zawsze problemy. Czemu nie możemy normalnie kupić biletów w kasie, czy automacie? Ty zawsze musisz wszystko komplikować… - Zrzędzi i zrzędzi ona, a on coraz bardziej zdenerwowany klika i klika w telefon.

Córki doradzają trochę, ale chyba należą do dzieci ograniczonych internetowo i technicznie, bo żadnych sensownych pomysłów nie podają. Gdyby moje dzieci jechały ze mną, zapewne by podeszły do pana i coś by mu doradziły.

- I co my niby teraz zrobimy? Ja naprawdę nie mam ochoty na mandat tylko dlatego, że tobie się głupich aplikacji zachciało… Jak się nazywa ta aplikacja? Sama spróbuję kupić te bilety…

W końcu udało im się kupić bilety dla ludzi, ale dla psa nie mogli. Całą drogę do Brukseli jechali w takim stresie i srając żarem. Pies wyczuł chyba ich zdenerwowanie i całą drogę popiskiwał. W końcu przed Brukselą przyszedł konduktor i powiedzieli mu, że nie mają biletu dla psa, bo ich aplikacja bankowa nie współpracuje. Po czym zademonstrowali mu na telefonie. Nic nie poradził i pozwolił i jechać do Brukseli bez biletu dla psa, ale na drogę powrotną zalecił kupienie w automacie… Jakby jechali dalej, pewnie by musieli kupić bilet u konduktora, a to kosztuje dużo więcej niż normalnie. Mandat też oczywiście wchodził w grę, ale konduktorzy przeważnie są wyrozumiali, o ile kto nie purcuje za bardzo.

pieseł, który jechał w moim wagonie

Moja aplikacja działała bez zarzutu, co jednak faktycznie nie zawsze się dzieje i też mnie franca czasem wnerwia. Dlatego staram się kupować bilet, zanim wsiądę do pociągu, by się potem nie denerwować, jak oni. 

Kocia kawiarnia Poescafe w Leuven

W Brukseli się okazało, że pociąg do Leuven się rozkraczył gdzieś na Centralnym i trzeba czekać na następny. Na szczęście ten był za dwadzieścia minut...

 Mieszkam tu 10 lat, ale ciągle mnie trochę śmieszy, a trochę irytuje, że po przekroczeniu granicy z Brukselą, komunikaty w pociągu nagle podawane są w dwóch językach: po niderlandzku i po francusku. Gdy natomiast przekraczamy granicę Walonii, komunikaty natychmiast zaczynają być podawane tylko po francusku. To jest starsznie dziwne, szczególnie na początku, bo pociąg jest przecież wciąż ten sam i człowiek siedzi tam gdzie usiadł po wsiadnięciu do pociągu, a nagle przestajesz rozumieć, co jest mówione. 

 Dalej już wszystko poszło gładko. Dotarłam do Leuven i szybko odnalazłam kocią kawiarnię Poescafe, gdzie Młody i Młoda zdążyli już wrąbać po kawałku ciasta i wypić po kawie… No dobra, Młody pił gorącą czekoladę. Wygłaskali też wszystkie cztery kocury. 

Kiedy do nich dołączyłam, zrobili jeszcze jedną rundę jedzenia i picia. Dodam, że mieliśmy tam rezerwację. Tak prosto ulicy raczej nie ma sensu wchodzić do takich przybytków, bo małe szanse, że będą wolne miejsca. 

Młodemu bardzo się podobało to miejsce. Pierwszy raz gościł w kociej kawiarence, gdzie kocury plączą się pod nogami i wskakują z rozpędu na stoły i krzesła. Dla kotolubów świetna sprawa. 

moje macchiato i czekolada Młodego

Ogród botaniczny w Leuven

Potem poszliśmy zobaczyć to morze krokusów, którego zdjęcia masowo atakują internety. Przezornie nawet swoje aparaty fotograficzne zabrałyśmy. Na szczęście!

Zaiste krokusów było co niemiara. Ludziów z aparatami i bez aparatów też.

Ogród botaniczny to po niderlandzku KRUIDTUIN, gdyby kogo interesowało.

Powiem wam, że jak na luty to dosyć kwietnie w tym ogrodzie było. Poza roślinami spotkaliśmy tam żółwie (w szklarniach), kaczki w stawkach i obejrzeliśmy belgijską rasę kur BRAKEL, odmianę srebrną, o której istnieniu dotąd nie miałam pojęcia. Piękne są.

Z zółwiami było śmiesznie, albowiem Młoda zatrzymała się nad wodą w szklarni i woła - Znalazłam te żółwie, o których pisano w internecie!

Ja podchodzę i mówię - Ooo faktycznie. Sporo ich!

Po czym Młody podchodzi, patrzy, patrzy i rzecze - Gdzie wy macie niby te żółwie, bo ja ani jednego nie widzę... - Minutę później - AAAA NA KAMIENIACH! Ja szukałem ich w wodzie!

Znalazłyśmy tam też mimozę i wreszcie mogłam sprawdzić, czy ona faktycznie tak szybko i wyraźnie na dotyk reaguje, jak kiedyś jakiś nauczyciel nam w szkole mówił. Nigdy wcześniej bowiem nie miałam okazji tego sprawdzić, bo nigdy nie natknęłam się na mimozę. Pomacałam ją i faktycznie w mig się listek złożył. Młodzi nie słyszeli o mimozie, więc byli zaskoczeni i zachwyceni. No i też musieli spróbować... A wtedy nadeszła jakaś para za nami i zauważyła, co robiliśmy... Gdy odeszliśmy, sami sprawdzili... A potem następni...

Mam nadzieję, że nie zabiliśmy niechcący tej mimozy. Nie pomyślałam bowiem, że ktoś będzie nas naśladował w głupich zachowaniach...

wejście do ogrodu botanicznego

kamelia

paprociarnia

kurnik

zilverbrakel (typowo belgijska rasa kur)

dwie babcie i dziadek

dziadek na dachu

Ogród botaniczny ogólnie bardzo przyjemny. Postanowiliśmy wrócić tam w bardziej kwitnącym sezonie, by i inne rośliny popodziwiać. Teraz też jednak było przecież co oglądać. 

Pokażę jeszcze kilka fotek z drogi do i z ogrodu. Czasem dobrze korzystać z nawigacji, bo prowadzi takimi ścieżkami, których normalnie nigdy byś nie wybrał, bo zwyczajnie nie wiedziałbyś o ich istnieniu i nie odważyłbyś się tam wejść, gdyż niektóre drogi wiodą przez dziwne bramy... 

tajna ścieżka przed podwórze

Gdy wyszliśmy tą bramą, spojrzałam na tę budowlę i stwierdziłam, że nigdy bym tędy nie weszła, bo myślałabym, że to wejście do tego budynku a nie przejscie do innej części miasta. A pokonaliśmy kilka takich bram pełni nieufności do wskazówek aplikacji i  obaw, że zaraz nas ktoś ochrzani. Jednak widząc innych ludzi śmiało tamtędy maszerujących, podążaliśmy za nimi. 

Czasem jednak nikt nie szedł i gdy np zobaczyliśmy poniższe schody z zamkniętą bramą na końcu, uznaliśmy, że aplikacja nas jednak ocyganiła. Młoda poszła sprawdzić. No i proszę ja ciebie okazało się, że brama faktycznie jest zamknięta na wielką kłódkę, ale po prawej jest wąziutkie przejście… I tak mamy często w Belgii, nawet we własnej okolicy, że przypadkiem odkrywamy różne tajne przejścia w miejscach, w których byśmy się żadnych przejść nie spodziewali, co uwielbiam!

.

stara wieża z dawnego muru obronnego z dobudowanym mieszkaniem

Pogoda cudowna nam się udała. Iście wiosennie było. Mnóstwo ludzi (z Młodą włącznie) już krótkie spodenki założyło. Na starym rynku pełno ludzi siedziało przy piwerku. Uraczyliśmy się zatem i lodami z budki. 

Młoda wszędzie, gdzie więcej chodzenia, zabiera swoją składaną laskę. Czuje się z nią o wiele bezpieczniej. Dyspraksja powoduje bowiem, że ona często traci równowagę, potyka się i przewraca. Laska ratuje ją w takich sytuacjach. Czasem tylko ludzie się jej z niezdrowym zainteresowaniem przyglądają. Gdy spojrzenia są zbyt intensywne, ona patrzy się tym ludziom intensywnie i znacząco w oczy, aż się speszą i odwrócą wzrok. Gdy jest bardziej podminowana, potrafi się zadrzeć - co, laski z laską nigdy nie widzieliście?! 

"co to za dramatyczna laska?" - powiedziała Młoda

Młoda i Młody palący głupa na rynku