Tydzień zapominania o wszystkim. Nie polecam

Ostatnie tygodnie były i są koszmarne. Chwilami mam uczucie, że jeszcze chwilę i łeb mi rozsadzi od nadmiaru informacji do zapamiętania i zadań do wykonania. 

Miserie, miserie...

Tak porąbanego tygodnia to jednak dawno nie miałam. 

Choć poprzednie też niczego sobie, tak ten jak na razie zwycięża w kategorii najbardziej popieprzony tydzień roku...

W poniedziałek i wtorek były lekcje. Rano w poniedziałek pojechałam wcześniej, bo o ósmej miałam szczepienie przeciwko żółtaczce. Nie wykluczone, że ta szczepionka miała wpływ na moje dalsze samopoczucie. Kilka dni towarzyszyły mi bowiem problemy żołądkowe, które pewnie wpływ miały na ogólny stan, czyli np zmęczenie nad zmęczeniami, a to z kolei miało wpływ na pracę mózgu. No a w piątek jeszcze Decapaptyl... z wieloma przeszkodami po drodze, ale o tym za chwilę...

W środę 6 godzin z kilkudziesięcioma dzieciakami:

- Juuuf, a On nam cały czas przeszkadza.

- Juuuf, Ona mi zabiera klocki.

- Juf, pobawisz się ze mną lalkami?

- Juf, pogramy razem w memory?

- Juf, muszę zrobic kupę. Popilnujesz mnie w toalecie?

- Juf, on mnie małpuje.

- Juf, chce mi się pić.

A potem wieczorem mam w głowie autostradę.

W tym tygodniu musiałam dokończyć w końcu moje pierwsze zadania domowe, czyli sfotografować 3 niezdrowe posiłki (kanapki) oraz nagrać dziesięciominutowe video przedstawiające jedno dziecko pdczas swobodnej zabawy (do dalszej pracy w klasie). Do tego oczywiście wpierw trzeba było poprosić rodzica o pisemną zgodę na filmowanie, co nie jest łatwe, gdy w ogóle nie zna sie ani dzieci ani rodziców i widuje się z nimi tylko, gdy odbierają dzieci. Przy czym wiele dzieci przychodzi na świetlicę tylko w niektóre dni, czyli to że jakiś chłopiec był w środę, nie znaczy, że  zobaczę go też w czwartek czy piątek. Nie ma obowiązku przychodzenia na świetlicę. Nie wiemy nigdy dokładnie, ile dzieci ani jakie konkretnie pojawią się danego dnia. 

Zapytałam koleżanek, kogo najlepiej pytać o zgodę na filmowanie dziecka i czy to dziecko będzie w tym tygodniu. Wybrałam dwoje dzieci, ale nie udało mi się spytać rodziców. Koleżanka obiecała, że spyta na porannym dyżurze, ale te dzieci akurat nie przyszły tego dnia rano... No i dupa zbita, nie odrobiłam zadania. 

Zdecydowanie nie podobają mi się zadania z fotografowaniem czy filmowaniem dzieci. Powiem więcej, mimo że sama lubię swoje dzieci fotografować i nie mam problemów z publikowaniem ich niektórych zdjęć w sieci,  tak nie chciałabym by jacyś obcy ludzie je filmowali czy fotografowali i pokazywali jakimś innym obcym ludziom wideo (którego ja nie widziałam i nie zaakceptowałam) z ich udziałem. Co innego zdjęcia czy video robione w klasie i publikowane na stronach szkoły czy świetlicy przez nauczycieli, których się zna i gdzie zawsze możesz samemu obejrzeć i ewentualnie poprosić o usunięcie... Zresztą ostatnio nawet szkoły i świetlice nie publikują zdjęć dzieci na publicznych stronach, a tylko w zamkniętych grupach albo drukują i wywieszają w salach. Nie chciałabym bowiem, by ktoś uwieczniał jak np moje dziecko płacze albo się potyka i przewraca, albo ma głupią minę, albo zasadza komuś kuksańca, albo się obsmarkało czy obsikało majtoszki. Każda z tych rzeczy jest czymś zwyczajnym i normalnym, ale nie znaczy, że ktoś chce być w takiej sytuacji oglądany przez radnomowych ludzi, nawet jak ci ludzie pracują z dziećmi i każdego dnia obcierają obsmarkane nosy, zmieniają majtoszki, przytulają płaczące dzieci i rozwiązują konflikty. 

Inna rzecz, która z moją świetlicą jest związana, a która nie wydaje mi się okej jest sikanie przy otwartych na oścież drzwiach. 

Może ja dziwna jestem, ale okropnie mi się to nie podoba, że dzieciaki siedzące na tronie może oglądać cała sala, bo drzwi od kibla stoją otwarte na całą szerokość, a sedesiki znajdują się na wprost, tak że nawet z drugiego końca ogromnej sali masz widok na dziecko robiące siku, czy kupę. NO HELOŁ!  

Nie raz dzieciaczki zdejmują majtusie zaraz po wejściu do łazienki i dreptają dalej w stronę kibelka z gaciami petającymi kostki świecąc gołą dupinką, co podziwiać może reszta dzieci bawiących się na sali. A pamiętać należy, że mamy w tej jednej sali dzieci od dwóch i pół do dwunastu lat. Nastolatki zamykają kibelki, ale nie na klucz, bo kluczyków tam nie ma... Ja bym się spokojnie nie załatwiła, gdybym nie mogła zamknąć kibla albo przynajmniej nie była wśród samych swoich i każdy mógł mi do kibla zazierać. 

Wiadomo, że wiele małych dzieci nie lubi być samemu w toalecie i nie lubi zamykać drzwi, ale czy nie można było tych kibli w takim razie inaczej rozlokować, by proces wypróżniania nie musiał być oglądany przez szeroką publiczność, czyli sedesy nie były widoczne od stolików, przy których inne dzieci się bawią, albo - co jeszcze lepsze - jedzą. Dla mnie, powiem wam, posiłek z widokiem (i wonią) na srające dziecko to raczej średnia przyjemność. Niektóre rozwiązania to chyba jacyś psychole wymyślali.

Poza tym na stażu jest w porządku.

W tym tygodniu dostałam jednego dnia przydział w szatni, drugiego w kibelkach, trzeciego przy dystrybucji szamy. W tym drugim dostałam opieprz, bo pozwoliłam jednej dziewczynce wyjść z łazienki bez wysikania się (bo mówiła, że jej się nie chce siku, a tu jest przymus sikania, z czym nie do końca się zgadzam, choć rozumiem motyw). To nie był taki serio opiernicz, ale koleżanka była wyraźnie wkurzona, gdyż musiała tę dziewczynkę przywołać 

 Jednakowoż ekipa jest tam ogólnie fajna i wiele się można od nich nauczyć. Mają bardzo dobre podejście do stażystów. Zaganiają każdego do różnych zadań i tłumaczą, o co chodzi. Lubią też pogadać, popytać się o to czy tamto, gdy jest czas. Traktują mnie jednocześnie jak stażystę i jak jedną z nich. NIE MUSZĘ wszystkiego robić, ale mogę. Nie traktują mnie jak darmowej sprzątaczki czy czegoś w tym stylu, tylko wyraźnie chcą mnie nauczyć swojego zawodu, a jednocześnie NIE odczuwam, że jestem tam "TYLKO" stażystką, bo praktycznie wszystko MOGĘ tam robić, co nalezy do obowiązków przeciętnego wychowawcy. 

Widzę oczywiście też różne ciemniejsze strony tego miejsca, a nawet różne niesnaski pomiędzy poszczególnymi osobami (przy tylu ludziach w różnym wieku raczej zdziwiłabym się,  jakby takowych nie było), ale ogólna atmosfera jest raczej niezła (co nie znaczy, że z czasem zdania nie zmienię, gdy jakies nowe fakty poznam).

Zatem w świetlicy było normalnie, czego nie można powiedzieć o działaniu mojego mózgu. Nie wiem, jak poradzić sobie z bałaganem, jaki w mojej głowie panuje. Nie mogę zwyczajnie myśleć, zwyczajnie zapamietywać, zwyczajnie się na niczym skupić na dłużej... Wszystko chcę robić na raz, a w rezultacie nie mogę zrobić niczego. Wszystko staram się zapamietać, ale moja głowa odmawia przyjmowania nowych informacji, starych natomiast nie potrafi ułożyć w sensowną całość, a często nawet znaleźć. Zapominam o wszystkim, o podstawowych sprawach. Przychodzę do kuchni i nie mogę sobie przypomieć, po co tam szłam. Ciąży mi ten stan coraz bardziej. Czuję, że potrzebuję pilnie odpoczynku, a może i kilku wizyt u psychologa, ale z drugiej strony wiem, że nie mam zwyczajnie na to czasu, że nie mogę sobie teraz na takie fanaberie pozwolić, dopóki nie ukończę tego cholernego kursu. Ba, powinnam się spiąć, zmotywować, walczyć ze swoimi słabościami. Muszę przetrwać jakoś jeszcze te 4 miesiące, ale nie wiem jak.

Gdyby wszystko inne było w porządku, kurs byłby łatwizną. Ale nie jest. Mało co idzie, jak powinno.

Załatwianie spraw Dziewczyn idzie jak po grudzie. W FODzie powiedzieli, by dostarczyć dokumenty z biura pracy, a tymczasem biuro pracy jak na początku stycznia przysłało e-mail informujący o odwołaniu spotkania z powodu nieobecności konsultanta i przełożeniu terminu na czas bliżej nieokreślony, tak zamilkło. Zadzwoniłam w imieniu Młodej na ogólny numer, bo żadnego innego działającego kontaktu nie posiadamy, by coś się dowiedzieć. Dowiedziałam się, że pan po poklikaniu w komputer uważa, iż to vreemd, czyli dziwne. Użył tego słowa co najmniej z 5 razy podczas jednej rozmowy i długiego klikania w komputer, co przysłuchująca się rozmowie Młoda, komentowała głupimi minami... Pan obiecał, że spróbuje się dowiedzieć, o co chodzi i że ktoś powinien się z córką w ciągu tygodnia skontaktować. Gdyby się tak nie stało, mamy znowu dzwonić...

 No to czekamy. 

Czekanie wszak to nasza specjalność...😒

Najstarsza zapomniała o spotkaniu z psychiatrą. 

I ja zapomniałam o jej spotkaniu z psychiatrą. 

I zapomniałam powiedzieć o spotkaniu Młodej, która robi często za menadżera, przewodnika i kołcza starszej siostry.

I tak 50 ojro poszło się bimbać, a do tego nadal nie wiemy, czy Najstarsza może jakoś pokonać problemy związane z ADHD i polepszyć jakość swojego życia, a w rezultacie być może znaleźć pracę i lepiej zacząć funkcjonować i lepiej radzić z problemami życiowymi. 

Notowanie spraw w agendzie i na papierze na biurku przestało się sprawdzać, bo wiecie, to jest dobre, by nie zapomnieć o spotkaniu za miesiąc, czy tydzień. W kwestii godzin czy minut raczej nie bardzo pomaga. Na pewno nie, gdy opuszcza się dom. Tymczasem ja cały tydzień sprawdzałam agendę i każdego dnia ze zdziwniem zauważałam, że w tym tygodniu jest spotkanie z psychiatrą. O tak, tak właśnie teraz mam, że odkrywam na nowo coś, co widziałam zaledwie pół godziny wczesniej! I tak, rano zobaczyłam, że DZIŚ (nie że serio dziś, ale wtedy było "dziś"; dziś nie pamietam już, czy to była środa czy czwartek..) Najstarsza ma spotkanie z psychiatrą. 

- No, kurde - pomyślałam - bylem tylko nie zapomniała, bo muszę punktualnie wyjść ze świetlicy i zapitalać do domu, by zdążyć włączyć Skype i zagonić Najstarszą przed ekran. - Miałam bowiem tylko pół godziny czasu.

Pół godziny później w moim mózgu już nawet śladu nie było po tej informacji i tym postanowieniu. Po świetlicy poszłam jeszcze do sklepu, bo MŁody napisał sms, żeby Fristi (owocowy napój jogurtowy) mu kupić, jeśli będę mogła, a mam sklep po drodze, to czemu nie... 

Przyszłam do domu za późno, a potem się laptop uruchamial, wtedy się okazało, że jeszcze jakieś aktualizację się muszą zrobić, wiadomes.... I pozamiatane. Spotkane za 50€ trwa tylko 20 minut, więc nie było szans, by choć na kawałek zdążyć. No więc trzeba umawiać nową wizytę i znowu czekac kolejne tygodnie oraz bulić kolejne 50 euro. 

Niektórzy radzą mi używanie przypomnień w telefonie. To faktycznie fajna sprawa (używam czasem) o ile nie chodzi się do szkoły ani nie pracuje w świetlicy. W szkole nie wolno nam używac telefonu na lekcjach (chyba że nauczyciel zezwoli bo mamy np quiz), a w świetlicy też raczej nie bardzo. Gdy telefon mam wyciszony, przypomnienie na nic się zda, a jak wyciszę to on jest wyciszony całe dnie i noce, bo zapominam odciszyć.

Druga kwestia to ja bym teraz musiała dziesiątki przypomnień dziennie ustawiać i jeszcze przypomnienia do przypomnień, bo z moim łbem jest gorzej niż źle. Zapisuję w agendzie w kuchni, zapisuję w telefonie, zapisuję na karteczkach-sklerotyczkach i wielkim papierowym podkładzie do zapisywania na biurku. Trochę to pomaga, ale nie w każdej sytuacji i nie zawsze.

Wiecie co jeszcze odwaliłam? Powiem wam.

W agendzie stało, że w tym tygodniu powinnam iść na zastrzyk Decapetylu, no to dup do internetu i umówiłam wizytę u lekarki. W nocy przed tym dniem gdzieś koło pierwszej godziny szłam do wuceta, a po powrocie do łóżka mi się przypomniało, że przeciez nie mam Decapeptylu w domu. Lepiej, że prawdopodobnie to chyba nawet recepty na Decapeptyl nie mam 👺. Choćby nawet, to apteka jest czynna od 8:30, a ja o tej godzinie to mam u lekarki być. Tak więc od razu anulowałam tę wizytę z łóżka o pierwszej w nocy. Niech żyją internety :-)

Rano sprawdziłam w internecie na swoim profilu zdrowotnym, czy mam recepty, no i zaiste nie miałam. Tyrknęłam zatem do lekarki i poprosiłam o przepisanie Decapeptylu. Gdy otrzymałam e-mail, że są nowe recepty dostępne, wstąpiłam do apteki po drodze do świetlicy, ale nie mieli tam tego leku. Na szczęście w naszej aptece udało mi się na drugi dzień rano kupić, więc mogłam w południe już iść na ten zastrzyk. Lekarka powiedziała, że trochę późno, bo już prawie 5 tygodni minęło. Łał, serio? 😏

Dobrze, że w ogóle poszłam na ten zastrzyk i nie zapomniałam... Wizyta była zaplanowana na 13.50. Nie przesadzę, jeśli powiem, że co najmniej dwadzieścia razy tego dnia sprawdzałam, o której mam tę wizytę, ale żadnym razem nie udało mi się tej informacji zapamiętać  na dłużej niż kilka minut. Potem znowu musiałam sprawdzić, by znowu zaraz zapomnieć. I tak mam właśnie ostatnimi czasy ciągle. To jest cholernie uciążliwe.

Dziś post bez zdjęć, bo nie chce mi się otwierać blogera z iPada. Wystukuję teksty z chromebooka, ale zdjęć stąd nie dodam, bo zdjęcia mam tylko na iPhonie i iPadzie w chmurze Apple (z aparatu też lecą na iPada). Robię czasem kopię do chmury Googla, ale obsługiwanie Zdjęć Google nie jest na moją nadwątloną cierpliwość.