Wizyta na Titanicu

W środę wybrałam się z Trójcą na ekspozycję Titanica do Brukseli.

 Bilety kupiłam zaraz po tym, jak Instagram podrzucił mi reklamę tej wystawy w Tour en Taxis, czyli spory czas przed jej planowanym otwarciem. Wiedziałam, że zarówno Dziewczyny jak i Młody będę zainteresowani i tak zaiste było.

Do stolicy pojechaliśmy autobusem i wysiedliśmy na ostatnim przystanku, czyli Brussel Noord (Bruksela Północna). Stamtąd jest  już tylko 10 minut spokojnego marszu do Tour en Taxis.

Dotarliśmy niemal godzinę przed czasem, więc plątaliśmy się trochę po okolicy i robiliśmy sobie wzajemnie zdjęcia.

Zgodnie z obietnicą sfotografowałam dla was całą budowlę z zewnątrz. Potem poszłam z Młodym do piwnic, bo piwnice są zawsze fascynujące dla nas. Kurde, te korytarze ciągną się i ciągną, że można się niemal zgubić. Okazło się, że na dole jest wejście do muzeum zabawek i pixeli (to też czasowe wystawy i nawet mni ekorci, by i tam zajrzeć w któryś dzień). 

Dalej cyknęłam też kilka fotek koło budynku. Były tam jakieś dziwne skrzydła, kawałek wody, metalowe zwierzęta. Ale co tu opowiadać, sami se zobaczcie.

Tour en Taxis

W końcu poszliśmy pode drzwi i się okazało, że już kupa ludzia stoi w ogonku albo raczej w ogonie. Dawniej jak się kupiło bilet online, to człek wchodził niemal bez kolejki, ale teraz wszyscy kupują bilety przez internet, więc znowu wszyscy stoją w kolejce, ech. Nie było jednak źle, bo już za pół godziny dotarliśmy w końcu do drzwi muzeum, uf.

FAJNIE BYŁO! Przy wejściu otrzymaliśmy elektroniczny przewodnik oraz bilet na Titanica. Nieźle to wymyślili: dostaje się bilet konkretnego prawdziwego pasażera Titanica. Na bilecie znajduje się nie tylko i miejsce na statku oraz, ale też krótka informacja o tej osobie. 

bilet na wystawę Titanica

Ja wsiadłam na Titanica jako emigrantka z Irlandii i wyladowałam w trzeciej klasie. Dziewczyny też trafiły na biedotę. Tylko Młodemu się bogacz z pierwszej klasy trafił. Przy wejściu poinformowano nas, że na końcu, w ostatniej sali wystawy dowiemy się, czy przeżyliśmy rejs...

To była ekscytująca podróż. Przeszliśmy przez korytarz bedący kopią części pierwszej klasy. Zobaczyliśmy też kajuty zarówno  podróżujących pierwszą jak i trzecią klasą. 

Na wystawie znajduje się też sporo autentycznych przedmiotów z Titanica, które znajdowano w morzu podczas kolejnych ekspedycji. 

kajuta trzeciej klasy

korytarz pierwszej klasy

model Titanica

Epicki podziwia potencjalnie swój apartament na Titanicu

nocnik

Młody nie wiedział, co to nocnik. Znaczy wiedział o tych dla bobasów, ale dziwnym mu się zdawało, że i dorośli z czegoś takiego mogą korzystać… Odwiedziny w muzeach uczą nas bowiem czasem rzeczy z tematem muzeum jako tako w ogóle nie związanych. 

Oglądając dekoracje i eksponaty wysłuchiwaliśmy i/lub czytaliśmy po fragmencie całej historii projektowania, budowy, wodowania, rejsu i katastrofy. Niesamowite i emocjonujące przeżycie, jeśli jest się wysokowrażliwym i ma dobrą wyobraźnię, jaką my dysponujemy.

Młody cieszył się wielce, gdy spotkał na statku swojego imiennika i żałował, że nie trafił mu się jego bilet. Młody nosi rzadkie dziś imię i jak dotąd nie spotkaliśmy nigdzie żadnego drugiego żywego Izydora. W Belgii jest kilka nazw ulic, rond, czy innych miejsc w których jakiś Izydor (Isidoor) się pojawia. Jest też muzem brata Izydora i na pchlich taragach czy Kringloopach często się obrazki czy figurki tę postać przedstawiający widuje. Poza tym jednak nasz Epicki Izydor pozostaje oryginalny i niepowtarzalny. Spotkanie imiennika choćby nieżyjącego to zatem wielkie zdarzenie :-)

W ostatniej sali faktycznie wypisane były nazwiska wszystkich pasażerów tych którzy przeżyli i którzy zginęli podczas katasrofy. Wielce ekscytujące było szukanie swojego nazwiska na liście. 

Moja pasażerka przeżyła. 

Warto było to zobaczyć i wydać cały ten hajs, a powiem wam, że takie atrakcje do tanich nie należą, szczególnie jak już się nie ma małych dzieci tylko dorosłe. Bilet dla osoby dorosłej kosztuje 21€, dla szkolniaka 14€, czyli w naszym przypadku bagatela 77 ojro. Do tego oczywiście autobus i coś do jedzenia.

Poszliśmy do KFC, gdzie kolejne 7 dych przejedliśmy. Kartonowe bułki i wege kotlety z kory i liści zebranych pod śmietnikiem to może nie jest wykwintne ani tym bardziej zdrowe danie, ale jak zażerasz to ze swoimi dziećmi wesoło gawędząc i zapominając o wszystkich swoich problemach  to smakuje niczym najwykwintniejsze rarytasy z pięciogwiazdkowej restauracji.

Mieliśmy tylko problem z sikaniem…

W Tour&Taxis kibelków jest sporo i siusiu można tam robić za darmo, więc tam każdy załatwił swoje sprawy bez komplikacji. Gorzej było potem. W KFC jest już tak jak w wielu innych przybytkach, że kibel jest płatny. Głupie 50 centów, ale kto dziś nosi jakąkolwiek gotówkę przy sobie? Przed wyjazdem myślałam o tym, że trzeba wziąć pieniądze na taką okazję, ale że na co dzień portfela nigdy nie noszę (i nie mam też przeważnie nawet 2 euro gotówki) to i zapomniałam o tym, by poszukać swojego portfelika z ananasem… 

No więc w KFC nie mogliśmy się ani wysikać, ani umyć rąk. Na szczęście Młoda miała jak zwykle chusteczki nawilżane. Dobre i to. Po jedzeniu pobiegliśmy zatem do galerii, bo Młoda wiedziała, że tam za kible kartą się płaci. Skoro już tam byliśmy, to poszliśmy na bobę, no i wyduldaliśmy te półlitrowe herbaty bąbelkowe u Azjatek. 

Zatem gdy dotarliśmy na dworzec, znowu zaczęło się niektórym chcieć siku. A dworzec autobusowy, jak już poprzednio pisałam, jest w remoncie, więc kibli nie ma. Dawaj zatem na kolejowy, bo ja wiem, że tam są wucety. Taa, zaiste były. Płatne gotówką! No to mówię do Młodych, że lecę do bankomatu, bo przecież tam na dworcu kilka ich jest…

Poleciałam i przy pierwszym automacie zobaczyłam kolejkę jak za komuny….

No to lecę do drugiego. Widzę, że tam podejrzanie nikogo nie ma. No pewnie że nie ma. Po co by był, jak ekran wyświetla błąd systemu. 

No to dalej, biegnę piętro niżej… I znajduję kolejne dwa bankomaty. W stanie wskazującym na użycie przemocy wobec nich.Witajcie w Brukseli.

Tymczasem Młoda już ma okropny ból brzucha, do autobusu jeszcze kwadrans a potem ponad godzina jazdy i jeszcze pedałowanie z przystanku. Zajebiście.

Nagle mnie olśniewa i pytam Młodej czy da rady dojść do budynku Komisji Egzaminacyjnej. Tam wszak są toalety i nikt nie pyta, po co wchodzisz do budynku…

Poszłyśmy i skorzystałyśmy spokojnie z kibla. Pan w recepcji trochę podejrzanie, jak się zdawało, na nas patrzył, bo to późne popołudnie było i instytucja już raczej była wymarła (choć w kiblu jakąś urzędniczkę spotkałyśmy, nawet się do nas uśmiechnęła). 

Dobrze, że Młoda kiedyś zdawała tam egzaminy i wiemy, że do tego urzędu można swobodnie bez pytania po prostu wejść z ulicy. Inaczej w życiu do takiego szykownego ogromaśnego biurowca byśmy nie weszły. 

Kible to w Belgii spory problem, bo mało gdzie można z tego jakże podstawowego przybytku skorzystać. 

Zwykle wchodzimy do jakiejś restauracji na herbatkę i korzystamy ze sraczyka, ale tam nic nie ma poza oszklonymi biurowcami… A jak nie wiesz, gdzie można wejść bez podawania powodu, to masz przesrane…

bankomaty na dworcu

To był dobry, pogodny (choć lekko deszczowy), spokojny i wesoły dzień. 

A że potem zaliczyłam taki dół, że u lekarza wylądowałam to już drobny szczegół. Wspomnienia i zdjęcia pozostaną w naszej pamięci.

https://titanicexpo.be/ 

oto dlaczego należy rower za ramę, a nie za koło przypinać (ojciec zawsze nas o tym pouczał)

w jednym z tego typu budynków załatwialiśmy nasze potrzeby 

fotka przez okno autobusu…

piżony się opalały na skwerkach