Impreza halloweenowa w szkole, rozmowa o pracę i inne zdarzenia ostatnich dni

 Miniony tydzień był wielce ekscytujący i bogaty w wydarzenia. 

Staż Najstarszej (18). 

W poniedziałek zadzwoniła kobieta pomagająca Najstarszej w szkole… Nigdy nie wiem, jak ją tu nazywać mam, bo nie ma na to polskiego odpowiednika chyba…

Jest taka sieć instytucji  „Ondersteuningsnetwerk” wspierających uczniów ze specjalnymi potrzebami, czyli np autystycznych, którzy zgodnie z tzw Dekretem M mogą uczyć się w normalnych szkołach zamiast w specjalnych i gdzie dana szkoła musi im zapewnić jak najlepsze warunki do rozwoju i nauki, w czym wspierana jest przez CLB i różne inne instytucje, w tym właśnie Ondersteuningsnetwerk. I tak nasza Najstarsza ma wyznaczonego asystenta, pomocnika, „wspieracza” z tej sieci, która to osoba czasem przychodzi na lekcje, by w tym czy tamtym pomóc, to czy tamto Najstarszej lepiej wytłumaczyć oraz by nauczycielom, mentorowi, dyrektorowi, coachowi uczniowskiemu wytłumaczyć, czego Najstarsza potrzebuje, czego robić nie może, jak można jej pomóc itd itp. Do niej może się też ze wszystkim zwracać Najstarsza oraz mentor czy dyrektor, a także poradnia CLB. 

No i teraz ta asystentka zajmuje się wprowadzeniem Najstarszej na staż. W poniedziałek zadzwoniła, by zapytać o numer buta, jaki córka nosi, bo w miejscu stażu obowiązuje obuwie robocze i będą z Najstarszą próbować odpowiednie buty kupić. Przy okazji opowiedziała o pierwszej wizycie u tapicera. Szef okazał się być sympatyczną i przyjazną osobą wyrozumiałą dla ludzi, którzy są w jakiś sposób inni. Przy czym autyzm nie jest dla niego przeszkodą w przyjęciu ucznia na staż. Więcej, pochwalił się, że aktualnie firma zatrudnia dwóch pracowników ze spektrum autyzmu i nie widzą w tym żadnego problemu. Powiedział też, że jeśli Najstarszej się spodoba u nich i będzie się dobrze sprawować, to niewykluczone, że będzie mogła zostać po zakończeniu stażu i szkoły do pracy. Jednym słowem kobieta była wielce zadowolona z tej wizyty i z tej małej rodzinnej firmy. 

Zatem i my się cieszymy i bardzo pozytywnie jesteśmy do tego stażu nastawieni. Pomyśleć tylko, że jeszcze nie dawno trzęsłam portkami i wielce się martwiłam, co to będzie z tym stażem. Najgorsza jest bowiem niewiedza i brak pewności oraz jakichkolwiek perspektyw czy pomysłów odnośnie przyszłości, a już w szczególności przyszłości własnych dzieci, dla których każdy w miarę normalny rodzic chce przecież  jak najlepiej. A gdy to dziecko jest inne niż przeciętny jego rówieśnik, gdy jest w taki czy inny sposób niepełnosprawne, to ten brak pomysłów i perspektyw jest tym bardziej przerażający. 

Dlatego też pomoc, zrozumienie i wsparcie ze strony szkoły i wszelakich innych instytucji oraz osób jest tutaj nieocenione.

Pierwsza rozmowa kwalifikacyjna Młodej (16)

Kilka dni temu siedziałam sobie wieczorem zmęczona na kanapie skrolując  bezrefleksyjnie Instagram, tu i ówdzie klikając przy tym serduszko, gdy jakiś obrazek lub wpis mnie zauroczył. 

Nagle widzę post pobliskiego sklepu prezentowego, w którym informują, że szukają jelenia, znaczy elfa dla Świętego Mikołaja do pomocy. Zaciekawiona nietypowym obrazkiem zaczynam czytać i miarkuję, że chodzi o pracę tymczasową w sklepie przy pakowaniu zamówień mikołajkowo-bożonarodzeniowych z firm. Wołam bez namysłu do Młodej, że jelenia, znaczy renifera szukają do roboty i że może by spróbowała. Ta się uśmiała i kazała se przysłać post. Chwilę później mówi, że wysłała mejlem list motywacyjny, bo co jej szkodzi, przecież i tak nigdy nikt nie odpowiada na jej zgłoszenia. Znowu się uchachałyśmy.  Dzień później przylata ucieszona, że zaprosili ją na rozmowę. No to zdziwko mnie szarpnęło, nie ma co. 

Tak oto nasza szesnastolatka zaliczyła pierwszą rozmowę kwalifikacyjną. Jest bardzo z tego zadowolona, bo to nowe ciekawe doświadczenie. Pierwsze koty za płoty. Teraz już wie, jak to się odbywa, o co pytają i w ogóle. Nie zależało jej jakoś specjalnie na tej pracy, bo przecież tego nie planowała, ot taki nagły impuls, czysty przypadek, że w ogóle trafiłam na to ogłoszenie i że ona dla beki wysłała zgłoszenie. Poza tym ma dopiero 16 lat i zero doświadczenia więc nawet nie ma się co spodziewać, że ją zatrudnią, choć nadzieję zawsze warto mieć a i pomarzyć dobrze. Poza nią, jak powiedzieli, było jeszcze dwóch kandydatów i pewnie któryś z nich dostał tę robotę, bo do Młodej do dziś nikt nie napisał ani nie zadzwonił w tej sprawie. No, jeszcze jest szansa, że tamten się w pierwszym dniu nie sprawdzi i wtedy kolejny dostanie swoje pięć minut. Tak bowiem mówiono na rozmowie.

Nie zmienia to faktu, że zarówno Młoda jak i ja cieszymy się, że przynajmniej zareagowali na jej zgłoszenie i że na tę pierwszą w życiu rozmowę kwalifikacyjną ją zaprosili. Bowiem po wysłaniu kilku CV do różnych firm (głównie o studentjob) bez żadnej reakcji z ich strony, choćby „sorry, już kogoś zatrudniliśmy”, człowiek zaczyna być zdołowany i czuje się lekceważony. 

Miłoteż odkryć nagle, że social media czasem też do czegoś pożytecznego się przydają. 

Póki co Młoda znowu opiekuje się zwierzętami znajomych, którzy wyjechali na ferie więc parę centów znów sobie zarobi na chipsy i takie tam.

Halloween w szkole podstawowej. 

Muszę się przyznać, że pomyliłam się co do organizacji wieczoru halloweenowego w naszej podstawówce i do możliwości naszego Komitetu Rodzicielskiego. Przewracałam bowiem tu na blogu oczami i kręciłam nosem na ostatni pomysł. Dziś odszczekuję, co powiedziałam hau! hau! To wcale nie był głupi pomysł. To był kozacki pomysł, a realizacja jeszcze bardziej kozacka.

Co prawda pierwszego pomysłu dotyczącego marszu halloweenowego ostatecznie zaniechano i zorganizowano po prostu zwyczajne halloween party pod gołym niebem, ale efekt w każdym razie zwalił mnie z nóg. Zresztą chyba nie tylko mnie, ale wszystkich z inicjatorami zdarzenia włącznie.

Proszę Państwa to był szok w trampkach, co się działo. Ale może po kolei.

W środę wieczorem od 19.30 każdy kto mógł, stawił się do misji przygotowawczej. Było kilkanaście osób - Komitet plus nauczyciele. Przygotowywaliśmy kramy do sprzedaży posiłków, oświetlenie, nagłośnienie, dekoracje i wszystko inne, co da się i co trzeba zrobić dzień przed. W Komitecie - jak się okazuje - mamy kilku bardzo kreatywnych ludzi, którzy wykombinowali takie rzeczy, że głowa mała. Świecące nietoperze ze światełek choinkowych i rolek po srajtaśmie, glutolampy ze słoików, rajstop i świeczek na baterie, grób ze styropianu pomalowanego sprayem i cegieł na szybko wygrzebanych ze szkolnej piwnicy (przedszkolanka zobaczywszy te kamienie na taczkach pytała udając zatroskanie, czy to przypadkiem nie te, co się w szkolnym chodniku obluzowały). Te wszystkie śmieci i rupieci podrasowane oświetleniem i projekcjami z użyciem szkolnych laptopów i projektorów robiły niesamowite i magiczne wrażenie. 

Będąc tam z tymi ludźmi po raz kolejny mogłam obserwować, że Flamandowie na prawdę potrafią się bawić, także podczas przygotowań. Z tej okazji nawet największe sztywniaki i ważniaki chowają kije z dupy do szafy. W komitecie mamy (lub mieliśmy) nauczycieli z innych szkół, pielęgniarki, policjantów, adwokatów, bankierów, zamożnych buissnesmanów, uchodźców z Syrii, farmerów, czy taką mnie z Polski, słowem ludzi najróżniejszych specjalności i różnym wieku, o różnym statusie społecznym, płci obojga. Wszystkich łączy jedno - chcą coś robić dla szkoły, dla dzieci, dla drugiego człowieka no i potrafią się świetnie przy tym bawić.

Opowiadając o tej imprezie trzeba koniecznie wspomnieć, że los nam sprzyjał, bo po pierwsze pogoda była doskonała jak na koniec października w Belgii. 100% słońca, zero deszczu, a przy tym 10 stopni ciepła wieczorem. Po drugie nie zakazano nagle imprez, choć właśnie zaczęto wprowadzać po raz kolejny obostrzenia koronawirusowe. Dwa dni przed imprezą dyrektorka ogłosiła, że całość imprezy musi być na zewnątrz (dyskoteka miała być wstępnie na sali) i że covidsafe (paszport covidowy) obowiązkowy przy wejściu na imprezę. Śmiech nawet był, bo po skończonych przygotowaniach, już gdzieś blisko północy wszyscy stoją w kółeczku czekając aż ostatnie lampy z dekoracji zostaną wyłączone i ktoś mówi „kurde, dobrze że jeszcze nam się udało z tą imprezą, zanim znowu zakażą wszystkiego…”, na co wszyscy potakują. A tu drugi „ale czekajcie, jeszcze nie ma jutra…” ZAMKNIJ SIĘ! SPADAJ! Ee WEŹ… 

I tu zaczęto rozkminiać, co by było, gdyby „jutro” ogłosili zakaz zgromadzeń i całe przygotowania poszły by się gonić, ech. W emocjonujących czasach żyjemy.

Jutro jednak nie przyniosło niemiłych niespodzianek. Młody poszedł do szkoły przebrany, bo taki był pomysł, żeby już od rana budować atmosferę. Tam zaraz na dzień dobry napisali test z przyrody i zabrali się za dopracowywanie dekoracji i inne takie tam, czyli własny ich uczniowski wkład w tę zabawę. Ze szkoły wrócił normalnie o 15.30, by wrzucić coś na ruszt i chwilę odsapnąć. O 17.30 już staliśmy z powrotem pod szkołą, gdzie w bramie pani dyrektor przebrana i wymalowana tak, że z pierwa jej nawet nie rozpoznałam, skanowała kody z covidsafe. 

Ja wypożyczyłam na tę okazję legginsy i bluzę ze szkieletem od Młodej. Młody założył okrwawiony farbą strój więźnia kupiony w kringwinkel za 1 euro. 

Wszystkie dzieci, wszyscy nauczyciele i wszyscy członkowie Komitetu Rodzicielskiego byli wymalowani i/lub przebrani. Sporo innych dorosłych też przyszło przebranych i to czasem tak, że nie szło ich rozpoznać. Fantastycznie! Ludzie tu potrafią się bawić.

Najbardziej jednak wszystkich zszokowała frekwencja. Nawet napisałam sms do Małżonka, że chyba cała prowincja zjechała się na nasze epickie halloween, bo takie były tłumy na szkolnym podwórzu. Wszystkiego było wielkie ilości nakupione, iż zdawało się, że na następną imprezę sporo zostanie a mięso, że trzeba będzie znowu pobrać do domu, by się nie zmarnowało, a tymczasem chipsów zabrakło już gdzieś po godzinie (chyba ktoś jeździł do sklepu). Kolejki do budek z jedzeniem i piciem były kilometrowe. Impreza zakończyła się pustkami w lodówce. Nie wiem jeszcze, jaki jest dochód, ale raczej niezły. Na podwórku z przodu szkoły były budki i stoliki. Tu bawili się  rodzice, dziadkowie i reszta dorosłych. Zażerali dyniową zupę, hamburgery i hot dogi oraz popijali napoje gazowane, kawę, piwo, wino musujące… Na drugim podwórku była dyskoteka, gdzie tańczyła młodzież pod okiem kilku nauczycieli i rodziców. No, rodzice i nauczyciele też od czasu do czasu sobie poskakali, jakże by inaczej. Na przedszkolnym placu zabaw też wrzało jak w ulu. Dziatwa wszak nie co dzień ma okazję bawić się na placu zabaw po ciemku. W szkolnej jadalni było też spokojne i przytulne stanowisko, gdzie maluszki mogły zamówić sobie u pani przedszkolanki brokatowy tatuaż albo obejrzeć film halloweenowy na dużym ekranie. Coco, Hotel Transylwania… Filmy, nawiasem mówiąc,  to i starszaków wielu przyciągnęły.

Wieczór halloweenowy uważam zatem za bardziej niż udany. Super hiper mega cool. Ludzie rozeszli się po 22giej, jak było ogłoszone na plakatach.

Podoba mi się system płatniczy naszych imprez (raczej popularny ale wspominam - możliwe że po raz kolejny - jako świetne rozwiązanie). Drukuje się karty z 10 kuponami po 1€. Razem 10€. Każdy, kto chce, kupuje sobie kartę lub karty (jak nie chce, nie potrzebuje za 10€, bo np tylko jeden napój chce kupić, to podaje kwotę a kasjer skreśla odpowiednią ilość kuponów). Za wszystko na imprezie płaci się tymi kuponami, a w stoiskach skreślają liczbę wykorzystanych kuponów. Jak cola kosztuje przykładowo 2€ to skreśla się 2 kupony. To świetny system. Można szybko obsługiwać ludzi bez użerania się z forsą. Niewykorzystane kupony to po prostu czysty zysk dla Komitetu, taka cegiełka.

Młody wbija na imprezę

po prawej „glutolampy” z rajstop na przedszkolnym placu zabaw

dyskoteka halloweenowa

obraz z projektora na ścianie jednego ze szkolnych budynków

tłumy przy piciu, jedzeniu i gawędzeniu

pobliski kościółek w diabelskim świetle

po prawej kasa, gdzie można było kupić karty z kuponami

Chórek dziecięcy i zabawa muzyką. Nowe odkrycie Młodego.

Jakiś czas temu Młody wytargał z tornistra jakiś kolorowy papier i mówi, że on chce na to iść. Popatrzyłam na tę kartkę i otworzyłam oczy ze zdumienia. „Muziek plastiek” (muzyka plastyka)?

Tak, on chce śpiewać i próbować grać na różnych instrumentach, bo ta pani co była w szkole, opowiadała że to właśnie tam robią i że każdy może przyjść. 

Wczoraj już Młody miał ferie, bo była konferencja nauczycieli, ale wieczorem kazał się zawieźć do tego kółka muzycznego, które jest całkowicie darmowe, prowadzone przez wolontariuszy z tutejszej grupy muzycznej, którzy nota bene też w ten dzień mają swoje próby tylko oni na dole, a dzieci na górze w „sali parafialnej” (byłej, ale nazwa została). 

Wrócił zachwycony. Okazało się, że nasza sąsiadka, trochę od Młodego młodsza też była po raz pierwszy i jeszcze jego koleżanka (była dziewczyna ;-)) z poprzedniej klasy, która od razu go uściskała serdecznie na przywitanie. Oprócz tego kilka dzieci z innych szkół, w tym jakiś jeden, co też klasę przeskoczył, jak nasz Młody. Śpiewali mikołajkowe piosenki. Jedną po niderlandzku, drugą po angielsku i na czymś tam grali. Rewelacja. Jeszcze jaka radocha, bo zdjęcia robili i on teraz będzie w lokalnej gazecie… Celebryta się kurde znalazł. 

Teraz mamy ferie. Przeto kolejny tydzień będzie być może spokojniejszy… Może.

Sprzątanie. Rozwiązania i wynalazki do domu odkryte dzięki tej pracy.

 Z mojego poprzedniego życia pamiętam wielkie porządki przedświąteczne. Wielkie biadolenie, utyskiwanie, narzekanie, a w tym wieczny problem np z myciem okien. 

Baby na wsi ciągle prześcigały się w pomysłach na najlepszy sposób na czyste okna i wiecznie narzekały, że żaden z nich się nie sprawdza w 100%, przez co słynne przedświąteczne mycie okien zawsze kojarzyło się z koszmarem. Ile to produktów człowiek wtedy wypróbował i jeden okazywał się gorszy od drugiego. Pamiętam, że do wycierania używaliśmy starych podkoszulek, tudzież majtochów, papieru toaletowego, a nawet gazet! I tak nic nie działało jak należy, ciągle były smugi, mazaje, ciapy, poprawianie, przecieranie i latanie z pola do domu i z domu na pole, bo mazaj był zawsze z drugiej strony! To były czasy! 

Potem w końcu pojawiły się pierwsze gumowe ściągaczki i to było to, ale na wsi ciągle jeszcze wszyscy uparcie próbowali używać tych wszystkich magicznych reklamowanych produktów „do mycia okien bez smug” i gadżetów zachwalanych przez tzw perfekcyjne panie domu (szczególnie te z tv), które prawdopodobnie w rzeczywistości nawet nie wiedzą, z której strony mopa się stoi. 

Nie wiem jak inni, ale ja dopiero tutaj w Belgii, gdy zaczęłam pracować jako sprzątaczka, dokonałam wielu wiekopomnych odkryć w kwestii produktów i sprzętu. Przy czym nie rzadko się okazywało, że to wcale nie markowe produkty za czapkę dukatów, a środki tanie, które każdy ma w domu, są najlepsze. 

Dziś podzielę się tu moim doświadczeniem i odkryciami. Może komuś się przyda. Chętnie jednak poczytała bym w komentarzach, o Waszych odkryciach, o tym co Wam w domu się sprawdza czy w pracy przy sprzątaniu. Jakie wynalazki czy produkty uważacie za niezbędne? 

Jedziem.

1. Jedyny słuszny produkt do mycia okien to zwykły ocet. Można też używać amoniaku, tyle że ten jest bardzo szkodliwy i naszej pracy oficjalnie zakazany (w domu jednak wolno). Do tego trochę wody, gumowa ściągaczka, gąbka lub ścierka zwykła albo i stare majtasy oraz bambusowa ścierka (lub inna która się nie kłaczy). Do wody wlewamy parę kropel octu i jazda (można dodać też kroplę płynu do naczyń wraz z octem lub bez octu). Korzystając z tej metody jestem w stanie w ciągu pół godziny ogarnać wszystkie okna w domu piętrowym, o ile nie jest to dom-akwarium posiadający szyby zamiast ścian. Dom akwarium ogarniam ciut dłużej, ale spokojnie potem daję rady zwyczajnie ten dom jeszcze w całości posprzątać i zmieścić się w 4 godzinach. Zwykły ocet i płyn do garów oraz woda z kranu! Żadne tam specjalne produkty. Tutaj można kupić ocet do sprzątania w kilkulitrowych bańkach.

2. Octu używa się też jako odkamieniacza do prysznica, muszli klozetowej, kranu, czajnika itp. Polewamy lub przemywamy octem. W sedesie czy kranie można przyłożyć rozmoczony w occie papier toaletowy lub ścierkę i poczekać chwilę na efekty. Lepsze i szybsze rezultaty  daje podgrzany ocet. Można też nalać octu do muszli i pozostawić na dłużej. 

3. Octem rozcieńczonym z wodą myje się też kabiny prysnicowe i wiele innych rzeczy. Z tym, że na leży brać pod uwagę, że ocet to substancja żrąca, kwas i że nie wolno tego używać do kamienia, czyli na ten przykład marmuru, kamienia jurajskiego itp, do drewna też nie. Ocet rozpuszcza silikon, co też trzeba pamiętać. 

4. Do odkamieniania muszli (ale także czajnika!) można użyć zwykłej coli, ale to już drożej niż ocet wychodzi. Najpierw zaleca się pozbyć wody z muszli a potem nalać coli i zostawić na noc.

5. Gumowej ściągaczki do podłogi używa się poza myciem podłogi też do odkłaczania dywanów. Wystarczy przeciągnąć parę razy suchą ściągaczką po dywanie i zebrać kłaki odkurzaczem. Rewelka.

6. Podłogi często myje się tu metodą średniowieczną, czyli wylewając wiadro wody na podłogę i szorując podłogę szczotką na kiju, a potem ściągając wodę gumową ściągaczką (jak się da to na zewnątrz, jak nie to zbierając szmatą do wiadra) i na koniec osuszając ścierą. Metoda średnio mi się podoba, bo zajmuje dużo czasu i jest męcząca, zatem zwykle myję podłogi zwyczajnie szmatą okręconą na ściągaczce albo mopem, a tylko w wyjątkowych przypadkach, np kamienne podłogi albo bardzo brudne płytki, używam kilku wiader wody i metody średniowiecznej, bo przynosi lepsze efekty.

7. Istnieją specjalne bezwodne ścierki jednorazowe nasączone jakimś produktem, którymi „myje” się podłogi nietolerujące wody, ale też zwykłe, gdy nie chce się moczyć, a nie są podłogi jakoś specjalnie ufajdane tylko lekko przykurzone.   Całkiem zacny to wynalazek.

8. Dobrze jest mieć w domu kilkadziesiąt ścierek, ręczników i szmat, by po użyciu suszyć je a potem wrzucać do kosza, a raz w tygodniu wszystkie wyprać na raz, ale oddzielnie od innych rzeczy. Do ścierek nie powinno się bowiem używać płynu do płukania. Ja często moczę je wcześniej w sodzie czy produkcie do prania. Ja mam osobne ścierki do kuchni, osobne do łazienki i reszty pomieszczeń, by nie myć kibla czy króliczej kuwety tą samą szmatą, którą ścieram stół w kuchni. 

moja prywatna kolekcja

Są też różne wynalazki, które niekiedy są stosunkowo  drogie i bez których spokojnie da się żyć, ale mimo to warto je sobie kupić. Np

9. Bambusowe ścierki do okien. Dla mnie bomba. Nie kłaczą się, doskonale zbierają wodę, nie robią mazai. Nie zachwyciły mnie natomiast polecane przez wszystkich (klientów, sprzątaczki) irchowe albo udające irchowe ścierki. Dla mnie to jakaś porażka i nieporozumienie, ale każdemu wolno uważać inaczej. Ale to w kwestii okien, bowiem te ścierki świetnie sprawdzają się do mycia mebli drewnianych samą wodą. Świetnie zbierają kurz i odświeżają. 

bambusowe ścierki

 sztuczna ircha

10. Swiffer... nie odkryłam jeszcze, czy to ma polską nazwę, ale to taka specyficzna miotełka do kurzu, która zbiera kurz idealnie. Robią to coś (w sensie podróby) różne firmy, ale póki co tylko ta jedna działa idealnie, a reszta to, moim zdaniem, badziewna namiastka miotełki do kurzu. Ta jeszcze dodatkowo ładnie pachnie, jak jest nowa :-). Tanie to nie jest, ale ja zawsze duże paki kupuję, co jest opłacalne. Świetnie i łatwo czysci się tym kurz z urządzeń typu telewizor, monitor, odtwarzacz czy półek z książkami lub bibelotami. Z samych książek kurzu za bardzo nie zbiera.

11. Miotła do pajęczyn z teleskopowym kijem. Niegłupi wynalazek, bo można wysoko sięgnąć i łatwo daje się zwykle umyć. 

12. Wiadro do mopa z wirówką na pedał (vileda). Jeżeli ktoś używa mopa często, to warto to kupić, bo jest niezmiernie praktyczne. Są też wiadra z wyciskarką do mopa np to na zdjęciu, ale to nieporozumienie, bo woda się z tego na podłogę zawsze leje. Choć niewykluczone, że nowsze wersje są poprawione.

są gorsze wynalazki, ale są też lepsze

13. Gumowe czy silikonowe szczotki (zwane też tutaj fryzjerskimi), którymi np świetnie czesze się frędzle u dywanów, ale też dobre są do zamiatania kłaków czy piór zwierząt i łatwo się je myje. Gumowych szczotek do wc jednak nie polecam. Nie sprawdzają się przy szorowaniu.

(foto Amazon)

14. Specjalne ścierki do szorowania przypalonych garów, piekarnika itp... Najpierw nie wiedziałam, co to w ogóle za kawałki jakiegoś dziwnego sfilcowanego dywanu ludzie mają w kuchennych szafkach. Teraz mam to i w swojej kuchni. Szoruje porządnie. Choć, jak pewnie wiecie, na przypalone gary to jednak soda jest niesamowita. Wystarczy trochę tego magicznego proszku nasypać do gara, dodać troszkę wody i pogotować chwilę, a przypalenizna odklei się od dna. Potem tylko dopracować ścierką i jak nowe. 

15. Myjki gąbeczki od viledy. Moje wielkie odkrycie. Świetne do szorowania patelni i garów, bo nie rysują a robią, co należy. Niesamowicie wytrzymałe i długowieczne. Nie zostawiają „piasku” i przyjemne (jak na gąbkę szorującą) dla dłoni. Ja używam ich też w łazience. Vileda mi nie płaci, ale uważam, że zacne produkty robią do sprzątania. 

16. Spray odgrzybiający do fug. Kilka różnych marek jest - tańsze, droższe. Śmierdzi jebitnie chlorem, ale działa doskonale. Wystarczy popsiukać i zostawić na godzinę, a potem lekko poszczotkować i spłukać. Czarne brzydkie znika.

17. Na zdjęciu w punkcie 12 są też moje buty robocze. We własnym domu może nie potrzebne, ale do pracy trzeba koniecznie mieć wygodne i bezpieczne buty. Jakiś czas temu odkryłam firmęh oxypas, która produkuje obuwie dla szpitali, w tym dla szpitalnych sprzątaczek. Idealne! Można w nich iśc i iść. Wkładki (które można dokupić osobno na wymianę) wyprofilowane idealnie, grube nieśliskie podeszwy, twarde, ale nie metalowe! czubki. W tych butach mogę chodzić 8 godzin i moje nogi czują się komfortowo. Zdarza mi się z jakiegoś powodu czasem używać w pracy trampek od Mustanga (które skądinąd bardzo lubię) czy jakichś sportowych adidasów marek różnych, ale to nie ma porównania. Nawet w sportowych butach do biegania moje kopyta bolą po 4 godzinach okropnie. Te specjalne buty jednak faktycznie się sprawdzają, a ceny tych butów nie są jakieś kosmiczne, bo już za mniej jak 50€ kupi spokojnie taki czy inny midel. Nie są to jednak zdecydowanie eleganckie buty, zatem przez ludzi przedkładających wygląd nad zdrowie i wygodę raczej nie zostaną  zaakceptowane. Ja kupuję co jakiś czas nowe w innym kolorze czy modelu, bo lepszych jak dotąd nie znalazłam. Sugestie jednak mile widziane.

18. Odkurzacze. O tych mogłabym napisać dziś całą książkę. W Belgii popularna jest marka Dyson. Ceny tych odkurzaczy są, jak dla mnie powalające, ale po 5 latach w tym zawodzie, nie bardzo rozumiem zjawisko. Byś może te odkurzacze są wytrzymałe… ? Nie wiem. Wiem, że jak już mają kilka lat to psy chcą je dosłownie pożreć wyjąc przy tym z bólu uszu. Tam psy. Mnie wysoko wrażliwej mało szlag nie trafi i zęby nie wypadną z bólu. Hałas, jaki ten szajs czyni, to szok po prostu. Druga wada to budowa węża i rur. Non stop przycina mi to skórę na rękach. Zalety takie, że zwykle mają ładny design, wszystko jest dopracowane, wybajerowane, są różne szczotki, ale prywatnie za darmo może bym i wzięła do domu, ale na pewno bym tego nie kuoiła, a odkurzacze z popularnych marek za 50-100€ też są jak dla mnie okej. W domu mamy m.in. Saubera za 70€ i Młoda odkurza nim w swoim liście, papuzie ziarno i pióra. Świetnie ciągnie, nie zapycha go tym szajsem i w ogóle cacy. Filtry łatwo się czyści i myje. Najstarsza ma w swoim pokoju jakiś Domo czy cuś za 50€ i odkurza tym non stop od lat siano, królicze kłaki - chodzi i ciągnie jak głupi, odkurza idealnie, no nie ma się do czego przyczepić, jak za taki piniądz. Do reszty domu mamy Rowentę za około 100€. Wszystkie nasze odkurzacze, podobnie jak wymienione dysony (po 400-500€) u moich klientów to odkurzacze bezworkowe. Wszystkie są okej. Klienci mają też workowe z różnych firm i w sumie każdy jest dobry, choć każdy ma swoje plusy i minusy. Totalnym jednak nieporozumieniem są dla mnie odkurzacze pionowe bezprzewodowe. Znaczy wróć, one są okej jako odkurzacz podręczny, gdy kot doniczkę wywali albo dzieci w kuchni nakruszą, t.j. do odkurzania małych powierzchni. Jednak niektórzy z moich klientów uważają, że tym można sprzątać cały dom. Można, ale to beznadziejny pomysł. 

Roboty podobnie. To dobry wynalazek, ale to nie jest zastępstwo normalnego odkurzacza, a dodatek do niego. Sprawdza się w niezagraconych i nieokablowanych pomieszczeniach, gdzie nie ma zwierząt. Dobrze jakby pomieszczenie było okrągłe, bo odkurzacz ten w kątach nie ogarnie ;-)

Na razie to tyle o gratach i gadżetach do sprzątania. Ciekawam, czy kogokolwiek to w ogóle zainteresowało…

PS. Nie mam żadnych profitów z zachwalania tutaj konkretnych marek. Polecam je dlatego, że zwyczajnie uważam je za dobre. 

Migrena i ja.

Przynajmniej raz w miesiącu, a nie rzadko trzy,

przychodzi nagle taki dzień, gdy mruganiu towarzyszą błyskawice 

a wszystkie receptory, jakie posiadam, zaczynają cudować. 

Dlatego chwilami mam wrażenie, że znalazłam się w jakimś alternatywnym świecie.

Zdaje mi się, że otacza mnie mgła. Przestaję widzieć wyraźnie, a dźwięki dochodzą do moich uszów zniekształcone.

Do tego przestrzeń chwilami się kołysze lub lekko wiruje. Gdy muszę skorzystać z drabinki lub schodów, muszę bardzo uważać, by nie fiknąć koziołka. 

To bujanie świata powoduje chorobę morską. 

Długie lata nie potrafiłam rozpoznać tych znaków. Dziś wiem, że to nadchodzi ONA. Zwiastuje swoje przyjście dzień wcześniej, ale ja i tak nigdy nie jestem na to gotowa. I cholera jasna, już chyba nigdy nie będę. Bowiem mimo wszystko ona potrafi zaskoczyć. Człowiek nigdy tak na prawdę nie wie, jaka będzie tym razem. Zmienna jest bowiem niesamowicie. Bywa, że przyjedzie na całe trzy dni i da mi nieźle popalić. Innym razem tylko trochę postraszy i pójdzie sobie, zanim tak na prawdę się rozgości. Przybywa też o różnych porach i w różnych okolicznościach.

Gdy zapomnę zjeść na czas, wtedy nie zawraca sobie głowy zapowiedziami. Wpada nagle, jak bomba i powala na glebę.

Podobnie, gdy wody za mało wypiję. Sprzyja jej też zmęczenie.

Lubi też zjawić się tydzień przed okresem, a także w jego trakcie. Ale zasadniczo lubi pojawiać się znienacka w najmniej oczekiwanych momentach, bo to zła cholera jest.

Bywa też tak, że sobie śpię i zaczynam śnić o bólu głowy. To sny, w których np jakiś wypadek mi się przytrafia albo z kimś się naparzam, czego rezultatem jest ból głowy. Koszmar. Ból jest taki okropny, że budzę się. Kurwa, a tu w realu jest jeszcze gorzej, bo makówa faktycznie mnie napierdziela. I to jak!

Nie dam rady spać. Muszę iść na dół po pigułę. Wiem, że jak wstanę, to dopiero będzie bolało, bo każdy ruch zwiększa ból. Wstaję. I czuję, jakby mi prawa strona głowy miała eksplodować. Ten ból siedzi w środku za prawym okiem i chce się wydostać. Rozchodzi się na uszy, zęby, szyję. Każdy ruch powoduje paskudne mdłości. Zaraz puszczę pawia. Idę po te piguły po ciemku, bo światło boli przeszywająco w mózg. Staram się nie kręcić zbytnio głową i pod żadnym pozorem się nie schylać, bo wtedy ona wali maczugą w łeb z całej siły, aż gwiazdy widzę.

Jedyne, co mi pomaga, to nurofen (ibuprofen) 400g. Długo trzeba czekać na efekty, ale zwykle w końcu zelży. „Zelży” i „zwykle” to słowa klucze. Bywa, że ona nic sobie nie robi z moich piguł. Dafalgan (paracetamol) nawet 1g nic jej nie robi. Piguły specjalne na migrenę działają czasem. Dokładnie, to gdy weźmie się je, zanim się cokolwiek zacznie i potem bierze systematycznie kilka razy dziennie. Zabawa tylko w tym, że ona nie zawsze się zjawia, więc trochę bez sensu brać leki bez powodu… Dlatego trzymam się nurofenu, bo zwykle jednak pomaga.

Nocne napady są najgorsze, bo człowiek się orientuje, gdy ona już się porządnie rozgościła.

Za dnia jest łatwiej, bo ona powoli, etapami nadchodzi. 

Zaczyna się od wyżej wspomnianej aury. Drugiego dnia zaczyna pojawiać się lekki dyskomfort przedbólowy z jednej strony głowy oraz mgła i rozregulowanie sensoryki. Ból narasta i opada. Bywa, że po kilkugodzinnym cudowaniu ona po prostu sobie pójdzie. Gdy piję wtedy dużo, jem co chwilkę coś, nie denerwuję się, nie spieszę z niczym, nie przemęczam, to jej się to niepodoba, i odchodzi, jak niepyszna. Jednak goniąc do roboty, nie ma człowiek czasu na takie certolenie i o siebie dbanie. Byle szybko, byle do przodu, a tu coś wnerwi, a tu coś wkurzy… Ona na to jak na lato.

Jak podkręci mi sensory, jak przywali z maczugi, jak zakręci żołądkiem… Koszmar.

Każdy, nawet najcichszy dźwięk doprowadza mnie do szaleństwa. Ktoś coś mówi, czy odkurzacz włączy, a ja słyszę to, jakby dzwon napierdalał mi tuż koło ucha. 

Światło słoneczne czy żarówkowe wypala mi dziurę w mózgu niczym jakiś laser.

Zapachy docierają do mnie z dziesięciokrotnie nasiloną intensywnością, od czego chce się zwyczajnie puścić pawia. 

Do tego mgła i rozmycie krajobrazu oraz totalne lagi mózgu. W głowie mam watę i myślę strasznie wolno. Ciało też reaguje jak mucha w mazi. Język i usta nie chcą za cholerę współpracować. Mówię jak gdybym była kompletnie pijana. Czasem dosłownie bełkoczę, bo tak trudno jest wtedy mi mówić. Usta mam jak ścierpnięte. 

Nic nie jest wtedy normalne. Robota, czy ogarnianie domu i życia w takim stanie, to koszmar. Wszystko, nawet najprostsza czynność czy zadanie,  wydaje się okropnie trudne, wręcz nie do wykonania. Przeszywający ból prawej strony głowy i mdłości przy każdym ruchu. 

Do tego uczucie wysokiej gorączki, jak przy grypie, czyli okropne zimno i dreszcze oraz gorąca, paląca skóra, ale termometr pokaże wtedy maksymalnie 37,5 stopnia. 

Jedyne, co pomaga i o czym się wtedy marzy, to ciemny, ciepły i cichy pokój. Szkoda tylko, że na taki komfort rzadko sobie można pozwolić, bo robota się jakoś sama nie chce robić. A i krasnoludki też jakoś nie bardzo garną się do mojego prania czy garów. 

Tyle, że człowiek wie, iż ona przyszła tylko na określony czas i że za dzień maks dwa odejdzie. Ta świadomość pomaga przetrwać te trudne dni. A gdy migrena odchodzi, nie mogę się nadziwić, że ten świat jest taki wyraźny, że te głosy moich dzieci i męża są takie przyjemne, że światło już nie pali żywym ogniem i że tak przyjemnie żyje się bez bólu i że tak szybko i sprawnie radzę sobie z obowiązkami i pracą.

Jutro będzie właśnie taki dzień. Dzień bez migreny. Choć dziś już nie było źle. Piguła wzięta rano wystarczyła. Potem po południu ból był już znośny. Mgła i lagi mózgu oraz rozkręcone sensory mam jeszcze ciągle. 

Wczoraj to jednak była jazda. Migrena roku! Skurwesyn wśród znanych mi migren. Pokonała mnie. Położyła na glebie i siadła na plecach okrakiem. 

Poszłam do sypialni już gdzieś koło 19, by poleżeć po ciemku, bo wypalało mi ślepia i uszy, a żołądek robił karuzelę. Pomogło. Zelżyło. Ale gdy potem małżonek przyszedł i zaświecił telefonem czy tabletem w tej ciemnicy, to mnie poraziło, choć patrzały miałam zawarte.  Migrena to franca uboga.

Zasnęłam jednak, by obudzić się koło drugiej z piekielnym bólem rozsadzającym mózgownicę i niezgorszymi mdłościami. Po powrocie z wuceta było jeszcze gorzej, ale uparłam się na przeczekanie bez piguły… Wiatr wywracający asfalt do góry nogami oraz pełnia księżyca bynajmniej nie pomagały w mojej misji. Na szczęście sen wygrał bitwę gdzieś po godzinie czy dwóch… Nie był to zdrowy sen, bo przy migrenie nigdy się zdrowo nie śpi, ale dałam rady zwlec się o szóstej. 

Dziś było lepiej. Jutro będzie dobrze.

Do następnych odwiedzin tej znienawidzonej suki migreny.

Pogoda na las i orzechowe ciasto

 Młoda zamówiła na dzisiaj ciasto orzechowe i wyjście do lasu w celu fotografowania grzybów. Młody zamówił na dziś zagranie w „państwa-miasta” i oglądanie ostatniej części Harrego Pottera. Najstarsza niczego nie zamawiała, ale sama dobrowolnie wyniosłam kuwetę Luśki.

Luśka, zgodnie z przewidywaniami, jest dziś na mnie bardzo obrażona po wczorajszym spakowaniu jej do transportera i zawiezieniu do weta, gdzie ją obmacywano, osłuchiwano i zaglądano w zęby, oczy i uszy… Pani doktor jednak nie stwierdziła niczego niepokojącego. Zważyła króliczysko i zleciła ponowne zważenie za miesiąc, by sprawdzić, czy faktycznie chudnie, a wtedy ewentualnie poddać Lusię trzeba będzie dalszym badaniom. Zapisała witaminową papkę, którą Luśka jednak nie jest zainteresowana. Jutro spróbuję ponownie w inny sposób jej to zaserwować. Dziś jaśnie pani jest obrażona. Gdy próbowałam ją drapać po nosie, tak jak lubi, zaburczała i schowała się w małym pudle kartonowym. 

Po powrocie z Narni (tam mieszka Zuzanna z Luśką-Królikiem) zabrałam się za łupanie orzechów, których parę dni temu nazbierałam po drodze z pracy. Wala tu tego się  pod nogami sporo. Wystarczy się schylić. No, czasem trzeba zapytać kogoś o pozwolenie, a czasem ludzie sami proponują. Jak to na wsi. 

Potrzebowałam dwie szklanki tych orzechów więc Małżonek się zlitował i dołączył do dziadka do

orzechów jakieś kombinerki. Szybko we dwoje poszło. Pieczenie to już pikuś. Zamówienie dotyczyło bowiem „Luksusowego Siostry Anastazji”, ale dla mnie to zwykły starodawny placek orzechowo-kokosowy, prosty jak budowa cepa, do tego słodki jak fiks. Luksusu w nim w każdym razie nie widać. No chyba, że kto w mieście mieszka i za orzechy płacić musi jak za diamenty. Wieśniakowi wystarczy, że się schyli i z gleby podniesie zupełnie za friko. Bożenki naprodukowały jajek to placki pachnące i żółciutkie wychodzą. Młoda uwielbia piekielnie słodkie rzeczy. Co więcej ten cukier potrzebny jej jest najwyraźniej do walki z ponurymi nastrojami, a przemianę materii ma bardzo dobrą i nic jej się nie odkłada na ciele, zatem może póki co zażerać, ile ma ochotę.

Wycieczka fotograficzna nam się udała. 

Pogoda była dobra i przyjemna. Ja robiłam, jak zwykle, zdjęcia swoim starym iphonem, czego efekty można tu obejrzeć, a Nastocórka swoim Nikonem. Dziś trochę szklaną dziesięciocentymetrową kulą się pobawiłyśmy, ale to nie jest takie proste jak się wydaje. Znaczy proste to może i jest, ale wymaga zupełnie innego spojrzenia i trochę wprawy. Jednakowoż fajnie jest znaleźć coś, czego się nie umie, a chce się umieć, bo w nauce i odkrywaniu nowych rzeczy zawsze jest sporo frajdy.

jak poćwiczę, to kulka nie będzie pochyła a grzyby wyraźne xd

To nie jest udane zdjęcie z użyciem kulki, ale ciekawy to efekt wytwarza

Młody świetnie sobie radzi w „państwa-miasta” jak na dziewięciolatka. Trzeba się nieźle uwijać, by zdążyć wypełnić przed nim tabelkę, co bynajmniej nie zawsze się udaje. Czasem tylko ma problemy z językami, bo częstokroć zna angielskie i niderlandzkie wersje, ale polskich nie i tak je zapisuje, jak zna, a po innemu to samo miejsce zaczyna się od innej litery niż po polsku. Jury jednak postanowiło uznawać innojęzyczne nazwy. 

Najstarsza w minionym tygodniu była ze swoją mentorką oglądać i poznawać miejsce, w którym będzie odbywać staż. Martwiliśmy się tym stażem, bo na jej kierunku ludzie zwykle odbywają staże w dużych sklepach odzieżowych typu C&A itp. To jednak nie dla niej. Szkoła i CLB - jak kiedyś wspomniałam -poprosiły o pomoc różne instytucje zajmujące się poszukiwaniem pracy i wspieraniem ludzi specjalnej troski. Tymczasem owo miejsce znalazłam sama i to zupełnie przypadkiem. Któregoś dnia podczas rowerowania po okolicy zobaczyłam nagle na budynku napis „Stofferder”, co znaczy tapicer. Pamiętając, że podczas lockdownu Najstarsza zwróciła uwagę na ten zawód, gdy robiłyśmy razem zadanie domowe (wtedy wszystkie były domowe hehe) o różnych zawodach po kierunku moda, pomyślałam - kurde, może by ją tu na staż przyjęli… 

Potem jednak o tym zapomniałam, bo wydało mi się to jakoś mało prawdopodobne, aż jej asystenkta z organizacji wspierającej uczniów z problemami przysłała mi do przejrzenia na mejla listę sklepów z rzeczami używanymi, w których Najstarsza mogła by rozpocząć staż. W odpowiedzi wysłałam jej adres strony internetowej tej firmy tapicerskiej z zapytaniem, czy w takim czymś nie mogła by córka przypadkiem odbyć stażu. Nie ukrywam, że spodziewałam się odpowiedzi negatywnej, a tymczasem za parę dni otrzymałam telefon, że rozmawiali z tą firmą i za parę dni pojadą z Najstarszą oglądać firmę oraz omówić szczegóły i będzie mogła tam zaczynać. Pojechali. Po obejrzeniu i rozmowie Najstarsza jest bardzo zadowolona. Na pierwszy rzut oka spodobało jej się to, co tam robią. Oczywiście oglądanie z boku a robienie tego samego własnymi rękoma to dwie różne sprawy, ale ważne że jest pozytywne nastawienie. Od czegoś zawsze trzeba zacząć. 

Na staż będzie sobie mogła spokojnie rowerem dojeżdżać, bo odległość podobna jak do dworca. Zacznie chyba jednak dopiero po feriach jesiennych, bo jakoś w tym tygodniu coś tam w tej firmie mają i w następnym też nie uda się, a potem ferie. Będzie chodzić przez dwa dni - raz cały dzień, raz pół. Pozostałe dni normalnie szkoła. Dziwne to trochę dla mnie, bo ona mogła sobie wybrać, w który dzień chodzić chce na staż. Reszta klasy ma w inny dzień. Ciekawe to. 

Pod koniec października mamy imprezę halloweenową w podstawówce. Ostatecznie zrezygnowano z marszu. Ma być po prostu impreza na szkolnym podwórku, gdzie będzie muzyka, jedzonko, malowanie twarzy i upiorne przebrania. 

Po przeglądnięciu szafy i pudeł z przebraniami zdecydowaliśmy się na zombiaki. Młody ma kupiony kiedyś za 1 euro na używkach kostium więźnia, który „okrwawimy” farbą; w szufladzie zalegają plastikowe kajdanki, które będą fajnym dodatkiem. Kupiliśmy plastikową zakrwawioną siekierę i nowe farby do twarzy. Młody ma dość długie, wiecznie rozczochrane włosiska, więc będzie z niego mega zombiak. Ja też pewnie się trochę pomaluję i zarzucę jakąś starą perukę czy potarganą kieckę, bo idę do pomocy. Zapisałam się co prawda na zmywak, ale z doświadczenia wiem, że w praktyce często trzeba też skoczyć czasem do innego stanowiska i wyjść do ludzi, a zwyczaj nakazuje by Rada Rodziców dała przykład i też się powygłupiała. Dla mnie bomba. Co jak co, ale palenie głupa, to jedna z niewielu rzeczy, jakie mi wychodzą. 

Miejmy tylko nadzieję, że pogoda będzie sprzyjająca, bo w deszcz to raczej słabo widzę. Z dochodów z tej imprezy mają być zakupione dekoracje bożonarodzeniowe do szkoły, bo wszystkim się marzy atmosfera disneyowska pod szkołą przed feriami bożonarodzeniowymi. Zaiste fajnie by było.

Póki co zrobiliśmy małe dekoracje halloweenowe przed własnym domem, bo fajnie jest zrobić coś na poprawę nastroju… 

kasztanów jadalnych tu wszędzie pełno

Tak, purchawka. Tak, przywaliłam jej kijem, by Młoda mogła sfotografować dym xd

Nie wiem co to, ale dużo tego było i wygląda jak sfajczone hatifnaty z Muminków ;-)

Chcesz kupić znajomym zwierzę dla kawału, to lepiej jebnij się porządnie w łeb!

W poprzednim tygodniu nasza rodzina znowu się powiększyła o dwa sympatyczne stworzonka. W związku z czym kilka dni kręciło się wokół tego zdarzenia.

W poprzedni wtorek spakowaliśmy transporter gryzoni i udaliśmy się do schroniska. Okazało się, że świństwa są w rzeczywistości większe, niż wydawało się na obrazku. Są piękne! Luk jest czarno-biały a Maggie rudo-czarna. 

Opiekunka ze schroniska wyjaśniła, że zwierzątka zostały kupione dla kawału. 

WTF?!

No tak. Zabawa polegała na tym, że znajomi kupili znajomym parkę świnek na prezent z jakiejśtam okazji i jeszcze wcisnęli kit, że to dwie samiczki. Opiekunka mówiła, że ci ludzie raczej dobrze traktowali te zwierzątka, ale gdy pojawiły się małe, to trochę ich to przerosło. Poza tym nie mają wystarczająco czasu, by zajmować się świnkami. Oddali je zatem wszystkie do azylu. To nie jest tu wcale takie proste, bo za przyjęcie do azylu trzeba zapłacić. 

No nie wiem, jakim zjebem trzeba być, by kupować zwierzaki dla beki…? Nam się to w każdym razie w głowach nie mieści. Ja bym takich ludzi dla beki wywiozła w nagrodę do jakiejś dżungli i zostawiła tam na miesiąc w samych majtkach, niech by się zabawili trochę. Może akurat nic by ich nie zjadło, może akurat udało by im się jakieś jedzenie i wodę znaleźć i może by przeżyli. A jeśli nie to trudno. Przecież dla mnie to tylko zabawa, co mnie jakieś głupie buce obchodzą. Że tygrys im rękę ugryzł? Ojtam ojtam. Przecież człowiek to tylko głupi zwierzak, kto by się tam tym martwił… Pff.

Tak właśnie myślą buce, którzy kupują zwierzę na prezent dla beki. To skurwysyny nie ludzie!

Swego czasu jakieś Poloczki też nam się chwalili, jak to już trzeciego chomika kupili dziecku, bo one zdychają po kilku dniach, gdy patologiczny bachor patologicznych rodziców dziecko się nim bawi. Kurwa. Tylko chwycić za kłaki taką mamusię z tatusiem i wyrżnąć o ścianę. Potem zrzucić ze schodów i połamać kończyny, by na koniec, gdy już ich w stanie ciężkim do szpitala będą wieźli,  powiedzieć, żeby się nie martwili, bo ich dziecko jutro dostanie nowych rodziców. Może wtedy by dotarło do zjebanego mózgu, że zwierzę też czuje ból, że zwierzę też potrzebuje ciepła, troski, uczucia. Potrzebuje zdrowo się odżywiać i czuć się bezpiecznie. 

Jeśli nie jesteś w stanie zapewnić tego wszystkiego zwierzakowi, to trzymaj swoje parszywe łapska od niego z daleka. 

Zwierzątko to nie jakaś jebana zabawka! Zwierzątko to czująca żywa istota. Zwykle pierdyliard razy lepsza od większości ludzi.

Sąsiadka nie dawno uratowała psa od eutanazji, bo okazuje się, że ludzie podczas lockdownu nabrali zwierząt ze schroniska i nakupili, bo czuli się samotni i odizolowani, ale teraz jak już znowu wolno imprezować, zwierzak im przeszkadza, więc trzeba się go pozbyć. Skurwysyny!

Sąsiadka dowiedziawszy się o planowanym zabiciu, zabrała go tymczasowo do siebie i znalazła psinie nowy ciepły dom. 

A my daliśmy nowy dom pięknym świnkom.

Adopcja świnek, gdy już ma się jakieś w domu, nie jest łatwa, ale u nas (już po raz drugi) zakończyła się pełnym sukcesem.

Najpierw Nowi przez jeden dzień mieszkali w starej króliczej klatce. Potem wsadziliśmy ich na chwilę do Starych Naszych świniaków. Oj, było dużo burczenia. Nowe chciały od razu przejąć władzę, a stare nie chciały się bynajmniej swojej zrzekać. Maggie zaczęła gryźć wszystkich, ze swoim partnerem włącznie, ale też zwiedzała i oglądała zębami i oczyma całą małą posiadłość. Po chwili Nowi wrócili do klatki. Drugiego dnia dostarczono elementy na rozbudowę klatki, a my czym prędzej zabraliśmy się do roboty, bo 4 świnie to dużo świń i potrzeba im sporo miejsca do biegania, chowania i relaksu.

Gdy włożyliśmy Nowych po raz drugi do Starych, tym razem do powiększonej klatki, już nie było zbyt wiele kłótni. Tylko Nasza Love bardzo przeżyła przybycie gości i utratę władzy. Cały jeden dzień praktycznie nie opuszczała swojego domku. Wtykaliśmy jej tam najlepsze kąski na pocieszenie i na drugi dzień już lepiej i pewniej się czuła. Dziś wszystkie stanowią jedną świńską rodzinę. Nie gryzą się. Czasem ktoś na kogoś naturkocze ze złością, a innym razem ktoś napiszczy, gdy dwie inne świnie zwalą się na niego po chamsku w ciasnym schowanku i mało go nie spłaszczą tam. Luk popcornuje co chwilę po całym wybiegu i turkocze radośnie. Gdy pora posiłku się zbliża albo jakiś człowiek wróci do domu „utają” (piszczą) wszystkie cztery. Nowe piszczą bardzo głośno! 

Tylko, jak któreś z nas wraca do domu, to osoba obecna w domu zwykle woła głośno „jadły! Dopiero co. Nie dajcie się nabrać, że są głodne. To kłamstwo i próba wyłudzenia.!”. 

Życie wróciło do świńskiej posiadłości. Często widać świnki na pięterku, świnki przy sianie, świnka śpiącego na środku wybiegu albo świnka popcornującego po klatce (bieganie z podskakiwaniem). 

Mogę siedzieć i patrzeć na nie godzinami. To bardzo odprężające zajęcie. Lubimy je karmić, obserwować ich szaleństwa. W sumie to nawet sprzątać im lubię, bo to zabawne, gdy uciekają wtedy na pięterko i kłócą się tam o łóżeczko. Jeszcze zabawniejsze jest, gdy złażą na dół, gdy jeszcze nie skończone i plątają się pod rękami. Zmiana dywaników i mycie podłogi to 5 minut roboty, ale one są niecierpliwe, a poza tym dosyć ciekawskie.

Dziś wybieramy się do weta z naszą Luśką, bo ostatnio bardzo schudła, co jest bardzo niepokojące. Z informacji z googla może to być zarówno problem z zębami, czy robaki, ale też wiek, jak i poważne choróbsko typu rak, czy inne skurczysyństwo. Martwimy się, choć poza schudnięciem nie widać innych niepokojących objawów. Luśka je wszystko, co dotąd jadła. Bobczy jak bobczyła, siusia do kuwety jak siusiała. Przybiega i kręci młynka wokół nóg domagając się pieszczot. Burczy, warczy i boksuje, gdy coś jej się nie  podoba. Rozgryza swoje kartonowe pudła, chowa się do nich i wbrykuje na nie. Trochę mało je siana, jak na królika, ale tak było od początku. Wet, mamy nadzieję, wyjaśni co jest problemem i oby to nie było nic strasznego, bo Lusia to najlepszy królik na świecie. NAsza pierwsza i najstarsza podopieczna. 

Ja też powinnam wybrać się do jakiegoś konowała, bo moje kopyta czasem nie chcą współpracować. Chciałabym wierzyć, że to zbieg okoliczności, jednak wyguglowałam sobie makiśczas temu najczęściej zgłaszane poszczepienne powikłania i okazuje się, że dziwnym zbiegiem okoliczności problemy z krwiobiegiem pojawiły się nagle po covidowym szczepieniu u setek ludzi. Zresztą i w gazetach o tym gdzieś tam kiedyś drobnym drukiem było.

U Młodej powikłaniem poszczepiennym jest pogorszenie menstruacji, która do tego czasu już wymagała brania tabletek. Teraz jednak to jest po prostu katastrofa i istna powódź. No sorry, ale nie jest normalnym, że mimo najgrubszych i największych podpasek portki ci po godzinie przemakają. 

Oj, chyba się zagalopowałam… znowu zaraz jakaś warsawianka będzie zgorszona, bo kobieta mówi publicznie otwarcie o menstruacji i używa wulgarnych słów typu „podpaska”. Hehe.

U mnie po szczepieniu nagle masowo zaczęły się pojawiać żylaki. Dotąd miałam jednego. Pojawił się 20 (słownie: dwadzieścia) lat temu podczas ciąży i sobie jest. Siniaki i bóle nóg w mojej robocie w moim wieku to nic specjalnego. Tyle, że dotąd wiedziałam skąd mam siniaki i któremu domowi i sprzętowi daną granatową czy żółtą plamę zawdzięczam. No i od roboty mam też siniaki na dupie, głowie, plecach, ramionach itd, bo każdy ma w domu jakieś kuromysła na różnych wysokościach. Ostatnio jednak pojawiają się po cichu ale bolą jak skurwesyn. Mam też coraz więcej czerwonych fikuśnych ozdóbek na girach. Ostatnio przedwczoraj Młody wyciągnął mnie na swój wieczorny spacer (codziennie chodzi z tatą), no i poszłam. To raptem ze 3-4 km było, ale z trudem doszłam do domu, a pokonanie w nocy schodów, by dostać się do wuceta to był nie lada wyczyn. Rozważałam schodzenie na dupie, ale bokiem okazało się wykonalne. Do teraz czuję, że mam nogi, ale nie jest to ból, raczej upierdliwość - mrowienie, napięcie, dziwaczne uczucie… 

Pora zatem zapisać się do rodzinnego. Póki co zaraz spieprzam do roboty. Jeden klient mi dziś wypadł, ale popołudniowe 4 godziny trzeba zaliczyć.

Młodego muszę zapisać w końcu do dietetyka dziecinnego, bo czasem mam już dość jego niejedzenia, no i zwyczajnie się niepokoję. 

Psycholożka jednak ostatnio stwierdziła, że Młody pod wieloma względami podobny jest do sióstr ze swoją odmiennością, postrzeganiem i odczuwaniem świata, a co za tym idzie, kto wie, czy i w jego wypadku nie trzeba brać pod uwagę spektrum autyzmu. To by wiele rzeczy wyjaśniało, tak samo jak w przypadku Młodej, ale póki co nie ma co się tym zajmować. Rozmowa z dietetykiem, alergologiem i wizyty u psychologa na pewno nie zaszkodzą, a wielu rzeczy się dowiemy o naszym synu i jego zdrowiu, a także o sobie.

Tymczasem zjeżdżam do roboty. Może jeszcze przez weekend coś skrobnę, a może dopiero za kilka czy kilkanaście dni się uda popisać. To wcale nie jest łatwe, gdy dużo na raz się dzieje. Ja nigdy się wszak nie nudzę za bardzo…

Pożar w sąsiedztwie i inne atrakcje tygodnia.

Wspominałam już o tym na Instagramie, ale głupio by było nie zanotować tego zdarzenia w pamiętniku. Sąsiadka dostarczyła nam bowiem trochę gorących atrakcji. 

Niedziela wieczór. Zabraliśmy z małżonkiem swoje książki i udaliśmy się do sypialni, by oddać się w spokoju i w komforcie naszym lekturom. Jeszcze się dobrze nie ukokosiłam pomiędzy moimi wszystkimi poduszkami, jak zza okna usłyszeliśmy żwawe dyskusje. Ki czart tak tam się awanturuje po nocy? Wyglądamy zza żaluzji a to sąsiedzi - cała rodzina wyraźnie podekscytowana czymś. Gdy poleźli w naszą uliczkę wiodącą do ogródków, pomyślałam, że pewnie kot albo pies im nawiał. Jednak nagle zaczęli dzwonić naszym dzwonkiem i wołać nas jakby się paliło. Słowo „brand” uświadomiło nam, że chyba faktycznie gdzieś się pali. Ba, pierwsza myśl, że u nas i nawet na strych w panice pobiegłam, a tam Najstarsza zdziwiona patrzy na mnie zza swojego telefonu…

 Czyli to nie u nas się pali! Uff. Gonię na zewnątrz a tam już Młoda pokazuje ogień w oknie na piętrze u sąsiadki. Sąsiad, który nas wołał już dzwoni po straż. Mówimy, że laska jest w domu. Sąsiad, że chyba nie, bo pukali i nikt nie opowiadał. Jak nie, jak tak. Widzieliśmy ją, nawet mieliśmy ochotę wytargać to głupie za kłaki, ale tylko powiedzieliśmy, by ogarnęła swoje zwierzęta… (Dzieci zauważyły z okna, że pies dusi kurę i pognały drzeć się na psa przez płot i jaśnie pani wylazła z domu…). No więc jest w domu zapewne, bo i auto stoi przeco… Sąsiad, który jeszcze gadał ze strażą, dodał że są chyba ludzie w domu… 

Okazało się, że drzwi od ogródka otwarte. Weszliśmy zatem do domu i wołaliśmy, ale nikt nie odpowiadał. Ciemno jak w dupie, dymem wali… Sąsiad polazł na górę i woła, że ją znalazł w płonącym pokoju na podłodze… Poszliśmy zatem i my i wynieśliśmy ją do ogródka. Oddychała, ale była nieprzytomna. Wtedy nadjechały straże, policja i pogotowie, co wyciągnęło wszystkich pozostałych sąsiadów na drogę. W piżamach i w bieliźnie wszyscy powyłazili.  Inicjatorkę tego cyrku zabrali do szpitala, ogień zgasili. O północy wszyscy się rozeszli… Sąsiad zabrał psa i rano przyniósł kocurom żarcie. My zanieśliśmy jedzenie kurom i królikom. Kolejnego dnia sąsiad przyjechał autem ze szkoły ogrodniczej i przy pomocy kilku uczniów zabrali zwierzaki do szkoły, gdzie normalnie różne stworzenia hodują i 5 w te czy wewte przez parę dni różnicy nie zrobi. 

Wczoraj wróciła. Ciekawe, co odpierdoli następnym razem… Aż strach się bać. 

Gdyby sąsiad nie plątał się wieczorem po podwórku i nie zauważył dymu nie wiadomo, jakby się to skończyło. Tamten dom i naszą szeregówkę dzieli tylko dróżka… Niektórzy, zdaje się, mieli cichą nadzieję, że ona nie wróci… no bo już większość ulicy miała przyjemność bliżej poznać tę osobliwość i zwykle nie skończyło się to dla nich dobrze…. Aha, do nas dotarło swego czasu np, że powiedziała do kogoś, iż spali nam dom, bo jesteśmy złymi ludźmi, gdyż np nie pozwalamy jej parkować na naszym prywatnym miejscu parkingowym, kiedy ona ma na na to chęć albo bo wynosimy kuwetę na pole, które ona uznała za swoje (a które w rzeczywistości należy do właściciela naszego domu). Ha, a tymczasem prawie zjarała swoją chatę, której nawet jeszcze nie skończyła remontować. Ba, sama się mogła kretynka sfajczyć… Dzban, jakich mało… No, ale kto wie, może ta przygoda ją czegoś nauczyła…? A może się jednak wyprowadzi spośród tych wszystkich złych ludzi… Czas pokaże. 

W poniedziałek byłam trochę niewyspana, a właśnie zaczynałam robotę u nowego klienta, na zastępstwie, co znaczy że po posprzątaniu dwupiętrowego domu jeszcze musiałam kolejne 4 godziny latać z miotłą. Normalnie to nic specjalnego, ale po nieprzespanej nocy to inksza inkszość. I jeszcze u nowych ludzi. Mili i sympatyczni, ale perfekcjoniści aaaaa. To nie dla mnie, ludzie! Ja mogę posprzątać dwupiętrowy dom, gdzie jest faktycznie brudno, nawet największy chlew. Ba im większy chlew tym lepiej. Nienawidzę sprzątać czystych domów, gdzie każą mi przez 4 godziny ścierać niewidzialny kurz. 

Babka dała mi jedną suchą szmatkę i jeden odkurzacz i kazała mi tylko i wyłącznie zetrzeć kurze i poodkurzać dokładnie. I tylko na parterze. Poodkurzałam dokładnie, co zajęło mi niewiele ponad godzinę. Ona mówi, że następnym razem mam to zrobić dokładniej i raz na miesiąc będzie mi kazała też „plinty” (nie znam polskiej nazwy) ogarnąć. Mówię, że zrobiłam. Jakby nie słyszała. Ona mi powie, kiedy, dziś nie trzeba. No i że wiele sprzątaczek wiecznie zapomina o abażurach… Mówię, że starłam tam kurz. A tak, ona widzi, ale muszę o tym pamiętać, bo większość zapomina. Dodaję uprzedzając wywody, że nad wszystkimi drzwiami, na wszystkich drzwiach, szafach, obrazach, wazonach, lusterkach, parapetach, lampach, drukarkach, zegarach itd też starłam. No ale muszę dokładniej następnym razem. Mam się nie śpieszyć, mam ścierać kurz dokładnie. Jak można ścierać kurz dokładniej? Jedną suchą ścierką? Jak można odkurzać dokładniej podłogę? Nie mam pojęcia. Wolę sprzątać, tam gdzie jest na prawdę coś do sprzątania. Pójdę do biura i powiem, niech się streszczają z szukaniem im nowej sprzątaczki, bo to nie są klienci dla mnie. Poza tym nie chce mi się sprzątać po południu. No ale po niedzieli idę do okulisty. Kto wie, może to coś zmieni i jak kupię bryle, to zacznę lepiej widzieć kurz… 

We wtorek nawiedziłyśmy psychiatrę. Standardowa wizyta. Wypisała recepty na zapas piguł i wyznaczyła termin następnej wizyty. Powiedziała że za pół roku można znowu spróbować zmniejszyć dawkę i że jak się raz czy dwa nie uda, to ciągle to nie znaczy, że do końca życia musi być na tabsach… Na to że się z nadwrażliwością polepszy nie ma szans… Dodała nawet, że teoretycznie istnieją jakieś medykamenty, ale to już naprawdę w najgorszej sytuacji, bo skutki uboczne mają najdziwniejsze. Jedyną opcją jest dopasowanie swojego życia, swojego otoczenia do swojego autyzmu, czy dyspraksji. Czyli inaczej, trzeba się nauczyć  z tym żyć. Tak jak już tu kiedyś mówiłam.

W tym tygodniu zdecydowaliśmy się ponadto na adopcję dwóch świnek. Nasza Sara umarła miesiąc temu i do dziś bardzo nam brakuje Naszego Kochanego Wielkiego Świństwa. To była super świnka. Tornado i Love też przekochane i świnki ogólnie są fajne. Dlatego stwierdziliśmy, że wypełnimy puste miejsce i poszukamy jednej bezdomnej świnki. Gdy znalazłam jedno ogłoszenie w pobliskim schronisku, okazało się już nieaktualne, ale dziewczyna napisała mi, że mają właśnie parę do adopcji… Szybka dyskusja i szybka decyzja. Bierzemy je. Tylko domek trzeba będzie powiększyć… Po wypełnieniu ankiety i pokazaniu na zdjęciach i filmiku warunków, jakie mamy świniakom do zaoferowania, zgodzili się na adopcję. W przyszłym tygodniu jedziemy do azylu i mamy nadzieję wrócić z dwójką nowych puszystych podopiecznych. Rozbudowa domku już zamówiona. Niecierpliwimy się bardzo. Cóż, tak to jest, gdy woli się zwierzęta od ludzi. Nasza introwertyczno-autystyczna Piątka tak właśnie ma.

Piątek też był bogatym we wrażenia dniem. Młoda miała wizytę u pneumologa (czy pumonologa? - tak to chyba po polskiemu). Do szpitala pojechałyśmy skuterem. Muszę rzec, że wygoda z tym pierdzikółkiem. Nie trzeba tłuc się autobusami, człowiek odpala i pyrka tu czy tam, samemu czy z dzieckiem. Przy czym nie rzadko szybciej się dotrze na miejsce niż autem, bo pomykając ścieżkami rowerowymi często jeździ się na skróty omijając większość korków. 

W szpitalu spędziłyśmy pół dnia ganiając po różnych działach. Pneumolog zlecił bowiem od razu różne badania: spirometria i jeszcze jakieś inne wydechowe badanie na astmę, prześwietlenie płuc, EKG, badanie krwi. Niezły parcour. Ale nawet szybko poszło. Najdłużej zeszło z badaniem krwi, bo akurat stażysta pomagał, co znacznie wydłuża procedurę. Jednak chłopak powoli, ale bardzo sprytnie pobrał tę krew i nawet nawijkę niezłą rozkręcił. Młoda uznała, że podbijał do niej zwyczajnie hehe. Poza tym ciężarówek pełno zajmowało kolejkę, co też Młodą rozbawiło, bo „one tam o tych swoich ciążach i porodach nawijają a ty tu, matka, ze mną starą córką, aż głupio tak”. No fakt, tak słuchasz tych ich problemów i obaw i na heheszki cię zbiera, bo jako matka z 20letnim stażem już wiesz, że ciąża i poród to przeco dopiero rozgrzewka, krótki wstęp do długiej pełnej mrożących krew w żyłach długiej przygody i że one młodziutkie ciesząc się tą dynią w brzuchu są zupełnie tego nieświadome, bo ich wyobraźnia poza ten poród w ogóle nie sięga, ale za to wydaje im się najpoważniejszą rzeczą w życiu… Fajnie, że one się cieszą, bo ten pierwszy raz jest mega doświadczeniem, to oczekiwanie, ta niepewność… Jednak, gdy jako stara baba z boku patrzysz, to jednak chce się śmiać… 

Potem poszłam jeszcze do roboty. U klienta bardzo smutny dzień. Właśnie czekali na weterynarza, który miał przyjechać dać kotu zastrzyk prowadzący za tęczowy most. Siedemnastoletni kocina miał raka. Ciężko pracować w takiej ponurej atmosferze. Kochają zwierzęta tak samo jak my. To był pierwszy raz, gdy byłam przy eutanazji stworzonka. Teraz już wiem, że to wcale nie takie piękne i wcale nie krótkie zakończenie. Jednak zapewne lepsze niż długotrwałe cierpienie i powolne umieranie. To był dobry kocina, ale też miał dobre pełne miłości człowieka życie.

Śmierć i niedola zwierząt o wiele bardziej mnie wzrusza niż śmierć ludzi. No ale cóż, od zwierząt nigdy sama zła nie zaznałam, a od ludzi całe mnóstwo. Zwierzęta cię skrzywdzą, gdy muszą jeść lub się bronić. Człowiek nie potrzebuje powodu, wielu zrobi to dla przyjemności…

To był bardzo ciekawy tydzień. 

Dziś zwyczajnie się relaksowaliśmy. Wstałam o szóstej i posprzątałam trochę. Mąż ugotował obiad a ja upiekłam chałkę. Potem zrobiliśmy drobną przejażdżkę rowerową, jakieś 25 km i obejrzeliśmy film. Dziewczyny pojechały rowerami na pierwsze bezmaskowe zakupy, bo dziś właśnie pierwszy dzień, gdy do sklepu można iść bez naryjca. Hurra! Dziwnie jednak tak trochę. Trzeba będzie się jakoś przyzwyczaić. Młody odbył też z tatą spacer z parasolem, bo właśnie zaczęło lać, a jemu już jakiś czas się marzyło, by spacerować z tatą w deszczu. 

Jutro też zamierzamy się czilować i fajnie jakby obeszło się bez żadnych akcji i niespodzianek.