Ociężały koniec roku

Koniec tego roku jest jakiś ociężały. Z trudnością zamykam kolejne dni. Jakkolwiek głupio by to nie zabrzmiało, ale najlepiej ostatnimi czasy funkcjonuję w pracy. Odczuwam co prawda ciągle skutki tych wszystkich atrakcji antyrakowych, którymi mnie uraczono i swoje zadania wykonuję wolniej i mniej sprawnie posługuję się rękoma i resztą ciała, ale ogólnie sprzątanie ludzkich domów przychodzi mi łatwo. Nie jestem taka szybka jak wcześniej, ale patrząc na opłakane efekty pracy moich zastępców, które zastałam po powrocie z chorobowego i które dotąd nadrabiam to i tak jestem super pomocą domową haha.

Nie no serio, nie wiem co to za sprzątaczka, która nie uznaje mycia kabiny prysznicowej, nie ściera kurzu na szafach (takich, na które ja sięgam z podłogi bez stawania na palcach, czyli największy kurdupel spokojnie z plastikowego schodka dosięgnie), nie przesuwa pojemników, lamp ani koszy podczas odkurzania czy mycia podłogi… Ja pierdolę! Jak zobaczyłam domy moich klientów, którzy skorzystali z zastępstwa,  po 10 miesiącach to się za głowę złapałam. Na szybach kabiny był taki kamień, że do środka nie było nic widać. Musiałam kilkukrotnie spryskiwać super mocnym odkamieniaczem, by dojść z tym do ładu, a normalnie nigdy mocnego odkamieniacza nie używam. Za koszem w toalecie były takie czarne pajęczyny jak w piwnicy pod stodołą. Szafki w łazience musiałam gąbką szorować, bo nieścierany przez 10 miechów kurz zamienił się w lepką maź, a normalnie to suchą ścierką albo szczoteczką tylko miziam. Gdy przesunęłam lampę stojącą, było pod nią kółko brudu. I tak wszędzie coś… Pytanie jest, co te gnoje robiły przez 4 godziny w domach? Ja rozumiem, że nie każdy umie szybko sprzątać i może nie ogarnie za każdym razem wszystkich kątów, ale do jasnego grzyba, jak raz na miesiąc przesuniesz ten cholerny kosz, drugim razem lampę, a trzecim umyjesz prysznic to korona ci z głowy nie spadnie, a dom zostanie utrzymany w jako takiej czystości. Sorry, ale takiej „pomocy domowej” to ja bym za darmo nie chciała, nie mówiąc, że miałabym za takie usługi płacić… No okej, zboczyłam jak zwykle z tematu. Nie miałam w planu narzekania na zastępczynie, ale takie są fakty, że przez nie miałam większy zachrzan przez te kilka pierwszych tygodni. Co za ludzie!

Mimo to albo właśnie dlatego w pracy czuję się bardzo dobrze i działam sprawnie wykonując zadania według stałego schematu od A do Z. O wiele gorzej jest w domu, gdzie jestem okropnie, wiele bardziej niż zwykle niezorganizowana i zamotana. Nic mi się nie chce, na nic nie mam chęci, wszystko odkładam na później, mało co mnie cieszy, brakuje mi pomysłów, motywacji i ogólnie, jak to mówią, chujnia z grzybnią. Gotowania nienawidzę teraz bardziej niż kiedykolwiek, a fakt, że nie mam na nic smaku i że jem bo muszę, sytuacji bynajmniej nie poprawia. Przeglądam po kilka razy przepisy, otwieram szafy i lodówki, klnę na czym świat stoi, myślę o tym cały dzień w pracy, przed zaśnięciem, w środku nocy, rano i nic do głowy nie przychodzi.  Dlatego dosyć często niczego nie gotuję i każdy musi sobie sam jedzenie skombinować. 

Zaczęłam już, by po kilkunastu czy -dziesięciu stronach porzucić już czwartą książkę. No nie idzie mi czytanie. Każda książka mnie irytuje. Na pisanie też nie mam tyle chęci co zwykle. Wiele postów zaczęłam i zostawiłam odłogiem.

We łbie mam nadal plewy i chaos niekontrolowany. Zapominam, przekręcam, gubię się… Dużo ponurych ciężkich myśli się tam plącze i się o nie potykam bez przerwy.

A tu małżonek ma do tego ciężką sytuację w swojej robocie, bo panuje tam totalny chaos i burdel. Szefowi się jakoby lekko piętroli, starzy porządni pracownicy poodchodzili, nowych nie ma na ich miejsce, a nie ma, bo w Belgii brakuje w ogóle ludzi do pracy wszędzie, bo tera każdyn by ino za biurkiem chciał pracować albo youtuberem być, a na prawdę robić to nima komu. Szefunio męża zatrudnia jakichś randomowych polskich oszołomów na A1, którzy na dzień dobry dostają stawkę, jakiej tu nie mają ludzie po 30 latach pracy, a nie bardzo potrafią cokolwiek robić, przy czym sporą część dnia przewiszą na telefonie, bo przecież wiadomo, że baba musi im na bierząco relację zdawać z aktualnych promocji w biedrze, nowej fryzury sąsiadki, pierwszego pierdnięcia bąbelka. Zasadniczo w dużej części przyjeżdża tu teraz tylko jakaś patola… Jeden przychodził naćpany, drugi po pijaku chciał bić gliniarzy, a potem próbował sobie,  odebrać życie… Co jeden to lepszy. Szef od dawna nad niczym już nie panuje… i często ogon kręci psem. Raz w tę, raz w tamtą stronę. By pracować w takim pierdolniku, trza mieć zdrowie. 

A małżonek pluje se w brodę, bo popełnił błąd, bo miał odejść, miał zmienić pracę, już miał kilka ofert, ale szefunio mu pokadził, naobiecywał gruszek na wierzbie i ten naiwnie się posłuchał. Teraz żałuje i jest sam na siebie zły, a tu z każdym dniem jest gorzej…  

W tym tygodniu przyniósł wiadomość, że jeden z byłych kolegów popełnił samobójstwo, a odszedł z firmy z podobnego powodu, bo nie wytrzymał psychicznie… i człowiek zaczyna się zastanawiać, ile sam jest w stanie znieść.

W ostatnich dniach do tego doszło zimno. Szefostwo oszczędza. Tylko jak zwykle nie tam gdzie trzeba. Materiały, sprzęt i zabezpieczenia coraz gorszej jakości… W biurach sobie grzeją i siedzą w koszulkach a na hali 5 stopni. Ludzie po 3 pary portek i swetrów zakładają, ale nie każdy i nie wszystko da rady robić w tylu łachach. Małżonek się przeziębił, do tego w plecy go coś wzięło… Wyganiałam go do doktora, ale nie. On uparty jest i twardy. Narzekał, przeklinał, ale do roboty szedł. Wczoraj jednak w końcu poszedł po rozum do głowy i umówił wizytę u lekarza. Pod koniec roku firma ma przestój. Do Nowego Roku będzie miał czas przemyśleć wszystko i poczynić jakieś sensowne kroki. 

Przewidujemy (i mamy taką nadzieję), że jak Małżonek w końcu odejdzie, firma padnie, bo on jest jednym z ostatnich fachowców. A dwóch kolegów też szykuje się do złożenia wypowiedzenia zaraz po Nowym Roku, jeden właśnie odchodzi na emeryturę, a jeszcze inny ma kontrakt do wiosny i też opuszcza pokład. 

I tak bardzo ciężkimi, mozolnymi krokami próbujemy dotrzeć do końca roku z nadzieją, że nowy rok coś zmieni i że będzie lepszy.

Pracę wszyscy na ten rok już skończyliśmy. Najstarsza ma wolne, bo firma staje na koniec roku. Ja wykorzystuję przymusowo tegoroczny przydział urlopu. Mam nadzieję, że uda mi się przez ten czas znaleźć jakieś lepsze samopoczucie i trochę sił mentalnych. Póki co jednak przede mną jeszcze trochę załatwień i odrobina stresu.

Po niedzieli pojadę do nowego biura omówić wszelakie szczegóły. Wezmę też chyba jeszcze z jednego albo i dwóch nowych klientów, bo moi upierdliwi klienci napuścili na mnie na fb stado ludzi szukających pomocy domowej. No jak to jak? Normalnie. Ktoś się na grupie naszej gminy zapytał o sprzątaczkę, a jeden z klientów mnie oznaczył, no co drugi mądry napisał, że tak, on też poleca… Ja niczego nieświadoma otwieram za kilka dni messenger by do kogoś napisać, a tam pełno wiadomości, bo widzieli na fejsbuku, a właśnie szukają sprzątaczki… Jedna pani z sąsiedztwa pisze, że jest po operacji i ma jakieś powikłania i nie wstaje z łóżka, a mąż niby sprząta, ale to nie to samo i jakbym szukała klientów to żeby ją wpisać. No to dobra, do takiego człowieka mogę iść, bo blisko… Inne babki są z dalsza i jeszcze widzę, że dzieciate… Nie ma mowy! Zwierzęta mogą być, ale dzieci nie lubię! Nie znoszę! Już na pewno nie po południu. Ani dzieci samych w sobie, ani zabawek, ani tym bardziej dziecinnych pokoi wiecznie zawalonych łachami, zabawkami, kredkami i jedzeniem. Nope! 

Ludzie się teraz strasznie wygodni zrobili. Kurde, żeby młodzi ludzie nie potrafili se chałupy ogarnąć…?! Nie o dzieciatych tu mówię. Dzieciatych klientów nie lubię, ale akurat rozumiem. Jeszcze bardziej rozumiem ludzi starszych i schorowanych. U takich najbardziej lubię sprzątać, bo wiem, że oni na prawdę mojej pomocy potrzebują. Oni często sami chcą wszystko robić i próbują, ile dadzą rady… I cieszą się, gdy człowiek im pomoże. Często jest się dla nich faktycznie tylko pomocą. Młodzi natomiast nie rzadko mają oczekiwania z kosmosu a pomysły z dupy i najwięcej pretensji i żalów o wszystko. Oczywiście to tylko duże uogólnienie, bo w każdej grupie są ludzie i parapety…

Skoro przy robocie jestem to mam zagwozdkę. Może trafi tu ktoś, kto mi podpowie rozwiązanie…

Sprzątam u nowych klientów. Mieszkanie jak mieszkanie. Oczekiwania normalne. Sprzątam, odhaczając z łatwością punkt po punkcie. Nagle dotarłam do wuceta i utknęłam. Sedes jest. Półka na srajtaśmę jest. Pojemnik na babskie rzeczy jest. Płyn do kibla jest. I to wszystko w tym pokoju. Czegoś tu brakuje… 🤨🧐 🚽

- Eee, ludzie, macie gdzieś szczotkę do kibla?! 

- Nie, nie używamy - odpowiada laska z miną dającą do zrozumienia, że zadałam wyjątkowo głupie i niedorzeczne pytanie.

Z wrażenia i konsternacji wybełkotałam tylko coś w stylu - A, okej… - i nie zapytałam, jak myją ten pieprzony kibel, a głupio drugi raz pytać i teraz nie wiem… 

Przyznam się tu bez bicia, że co jakiś czas coś mnie w tym zawodzie zaskakuje, że co raz dowiaduję się i uczę nowych rzeczy, poznaję nowe, odmienne od znanych mi sposoby sprzątania, mycia i pielęgnacji domu, bo wychowałam się przecież w rolniczej rodzinie, w polskiej wiejskiej rzeczywistości. Wielu nowoczesnych urządzeń, sprzętów i produktów nigdy w Polsce na oczy nie widziałam. Niezbyt też jestem w temacie eko szału i tych wszystkich modnych „ekologicznych” metod sprzątania. Przeto dosyć często wychodzę na debila. Mówi się trudno. Przyjmuję na klatę… Szczotki do kibla, a raczej jej braku jednak chyba nie udźwignę. Ktoś coś? Poratujcie. Znacie kogoś, kto myje kibel bez szczotki? Jakieś tajne sprytne triki, modne wuceekotrendy? 

Zmieniając temat powiem wam, że oto minął już rok od diagnozy i pierwszej operacji. Rok bez cycka. Rok walki z rakiem. Chciało by się powiedzieć, że wygranej, ale to tak nie działa. Można mieć tylko nadzieję, ale trzeba żyć w ciągłej niepewności i niepokoju. 

W poniedziałek byłam u swojej doktorki, ale w sumie to nie wiem po co. Zapytała, jak się czuję, powiedziała, że Zometę dostanę po Nowym Roku i kazała w następną środę skoczyć do szpitala na badania krwi, mammografię i usg. Głupio się przyznać (szczególnie przed samą sobą), ale mam lekkiego stresa… Chwila prawdy. I adrenaliny.

Doktorka potwierdziła opinię rodzinnego, że nic nie można poradzić na bóle stawów, że Femara tak robi. Mówiła, że są jakieś specjalne masaże, które ponoć pomagają, ale to w szpitalu robią i to jeszcze dalszym. No to dzięki. Pocieszające jest, że te niedogodności z czasem powinny złagodnieć, a nawet całkiem zniknąć. Czyli że nie trzeba się z tym użerać przez całe 5 lat hormonterapii. Zawsze coś.

Powoli się też do tego dyskomfortu przyzwyczajam, ale czasem jeszcze mnie dołuje i wnerwia. Klikanie rysikiem po tablecie też nie jest bezobjawowe. Już różne pozycje wypróbowałam, ale coraz bardziej łapy bolą i chyba trzeba by się zbliżać powoli ku końcowi…

Zanotuję jeszcze, że Młody odebrał swoje bryle i cieszy się z wyraźności świata. Nie jest jeszcze tylko pewny swojego wyglądu. Zastanawia się stojąc przed lustrem, czy aby na pewno dobrze dobrał sobie te okulary, czy aby na pewno dobrze w nich wygląda. Boi się, że w szkole będą się śmiać… Nic na siłę. Na wszystko potrzeba czasu. 

Chciałam go zapisać na badania w stronę autyzmu, ale długa kolejka jest. Psycholożka napisała, że dopiero gdzieś luty-marzec, ale nie mamy jeszcze terminu.

Pogoda jest od czapy. A raczej na czapę. Zimno sakruckie. Krótkie dni - o ósmej rano jeszcze ciemna noc, o szesnastej już zmierzcha. Na drodze ślisko. Nienawidzę zimy. Na skuter zakładam podkoszulek, koszulkę, termo koszulkę, bluzę zwykłą, bluzę polarową i dopiero kurtkę, na zadek rajtuzy, jeansy a na to jeszcze portki narciarskie, na ręce 2 pary rękawiczek, a pod kask czapkę. I myślicie, że mi ciepło. Figa! 

Po powrocie do domu gorący prysznic, poduszka z pestkami do mikrofali i pod kocyk z gorącym pićkiem.

Zapomniałam o prezencie od niewiadomokogo. Kiedyś przyszłam z pracy a Młoda mówi, że była jakaś pani, która powiedziała, że słyszała, iż byłam chora i przyniosła dla mnie prezent. Na papierze była nalepka z Samany. To organizacja wspierająca ludzi m.in. chorujących na raka. No okej. Ale ja ich nie znam. Nie wiem, skąd wiedzą o mojej chorobie i o tym gdzie mieszkam. Ale lubię takie niespodzianki. Dostałam komplet ręczniczków.  Przydadzą się. Dziękuje niewiemkomu i Samanie. 

Powiedzcie Wiośnie, żeby już przyszła, bo zima jest zła!