Dziś nie jest dobrze.

 Dziś nie jest dobrze. Nie jest też jakoś specjalnie źle. Ba, w ogólnym rozrachunku jest nawet całkiem nieźle. Niedobrze jest dziś w pewnym aspekcie. Tym jednym konkretym i dosyć ważnym. Zrowotnym.

Nie podoba mi się to, co czuję i jak się czuję dziś ani to, jak się czułam wczoraj. Ale zacznę od początku tygodnia.

W poniedziałek wybiegłam z domu za dziesięc siódma, bo w świetlicy miałam być o siódmej. Rano zawsze mamy z Młodym  mnóstwo super ważnych spraw niecierpiących zwłoki do obganania typu sytuacja pogodowa na Marsie czy wpływ czarów na ilość ziarenek piasku na plaży. No i potem musimy z domu wybiegać albo nawet wylatywać, bo na normalne wyjście już nie ma czasu.

Ledwie przyszłam do świetlicy i usiadłam przy stoliku z papierami, zaraz zauważyłam za oknem kilkanaście dobijających się do okna os. O siódmej godzinie tu jest teraz jeszcze ciemna noc i one do światła przyleciały, co dla mnie było oczywiste, że gniado muszą mieć tuż tuż. Gdy się rozwidniło, koleżanka otwarła drzwi i zaraz zauważyłyśmy, że latają przy dziurach w murze pod dachem, jakieś 2 metry nad drzwiami i schodami wiodącymi na podwórko szkolne, czyli tuż nad głowami. Oznajmiła, że powiadomi natyhmiast jakąś lokalną firmę do spraw usuwania osich gniazd. (dawniej zajmowała się tym straż, teraz są od tego specjalne firmy).

Gdy za dwa dni znowu przyszłam na staż, właśnie pogromcy os przybyli z dziwnymi opryskiwaczami i spryskali dziuru w murze, po czym zakazali używać tego dnia schodów i kręcić się w okolicy. No to potem wyszliśmy z dzieciakami przez żłobek na podwórko. Wtedy wszędzie leżały dogorywające osy. Pozwoliłam sobie ten fakt głośno zauważyć, dodając że martwa lub prawie martwa osa nadal może poczęstować żądłem i że bawienie się na trawie w takich okolicznościach może być trochę niebezpieczne, ale nie spotkało się to z jakimś większym zainteresowaniem ze strony koleżanek. Dzieciaki bawiły się na podwórku do wieczora i nikomu nic się nie stało. Dla mnie jednak już fakt, że nikt wcześniej os nie zauważył, jest dziwny, bo nie wierzę, że akurat przed moim przyjściem się nocą pojawiły. Poniekąd wyjaśnia (a poniekąd bardziej zaciemnia) mi to fakt, że pani pisząc wiadomość do szefa, zapytała mnie, czy te owady to są osy, bo nie pamiętała, co mówiłam, jak je zobaczyłam... Kilka godzin później koleżanki ze żłobka, patrząc na mur - zadawało mi się ze smutkiem  - zauważyły że "pszczółek" już nie ma. 

Ja tam się ani os, ani pszczółek nie boję, ale małe dzieci bawiące się koło ich gniazd nie wydają mi się zbyt dobrym pomysłem. Każdemu wolno inaczej uważać.

Rano na świetlicy było raptem dwoje dzieci. Załatwiłyśmy zatem spokojnie papierologię, a potem poszłymy zaprowadzić tych dwóch ancymonków do szkoły na lekcje. Po południami, szczególnie w środę dzieciaków jest trochę więcej, ale też niezbyt dużo. 15 pierdzioszków to bardzo malutka grupa. Na feriach ma jednak być drugie tyle.

Czułam się dobrze tam w świetlicy, całkiem zwyczajnie, choć jest kilka rzeczy, których muszę się nauczyć, nad którymi muszę popracować, bo jednak Belgia to nie Polska a niderlandzki to nie ojczysty. Jest też kilka rzeczy, które mi się nie spodobały już na dzień dobry. W tym niektóre tak różne od moich oczekiwań i tak bardzo niezgodne z moją filozofią życiową, że obawiam się iż mogę mieć poważny problem z ich akceptacją i przejściem nad tym do porządku dziennego. Moje przeczucia i błyskawiczna ocena sytuacji rzadko mnie zawodzą, ale się zdarza, więc nie martwię sie na zapas.

Dzieciaki są fajne, wesołe i sympatyczne, ale też oczywiście męczące.

Martwię się moim samopoczuciem po tych 10 godzinach na świetlicy. 

Po pierwsze już w środę wieczorem odnotowałam ogromne zmęczenie oraz opuchliznę kostki i nasilający się ból (ciągle lekki, ale już upierdliwy) kostki promieniujący do kolana. W nocy nie mogła znaleźć miejsca na nogę, bo każda pozycja była niewygodna. Obudziłam się zmęczona.

W czwartek była szkoła a ja cały dzień czułam się nieludzko zmęczona. Najgorzej było do południa. Chyba miałam gorączkę albo stan podgorączkowy, bo było mi bardzo zimno i ławka wydawała mi się lodowata w dotyku. Chciało mi się spać. Po południu się trochę przejaśniło i lepiej sie poczułam przez chwilę, ale wieczorem już Małżonek zauważył, że wyglądam na bardzo zmęczoną z pyska. Miałam iść już o 20 spać, ale Młody se o zadaniu przypomniał i razem je robiliśmy do 21. Potem poszłam do wyra i padłam. Obudziłam się gdzieś w środku nocy, by zauważyć że pościel wokół mnie jest mokra. Śpię bez ubrania i nie było za gorąco w nocy z czego wniosek, że spociłam się jak świnia, co nie jest zbyt zdrowym objawem.

Dziś cały dzień jestem zmęczona. Pół dnia byłam w szkole i cały czas myślałam, że było lepiej pójśc do doktora rano zamiast na lekcję. Uwierała mnie też kostka przy każdym ruchu stopą. Po południu jednak nie miałam ochoty nigdzie iść, a już na pewno nie do lekarza. Rozwiesiłam tylko ręczniki, które rano nastawiłam do prania, a potem jeszcze ściereczki, umyłam prysznic i umywalkę oraz ugotowałam rosół, bo Młody rano zamówił taki obiad. 

Teraz jest siódma i ledwo na oczy patrzę więc zaraz idę w kimę. Mam nadzieję, że do poniedziałku poczuję się lepiej, ale do lekarza i tak pewnie trzeba będzie się pofatygować. 

Nie jest zatem dobrze. Stresuje mnie to wszystko ogromnie. No bo jeśli tak szybko nadal będę się byle gównem męczyć, to wszystko o kant dupy rozbić. Spuchnięta boląca kostka bez powodu to też nie jest dobry znak. Nie podoba mi się to wszystko. Wkurza mnie i złości. 

A tu mam sporo nauki, trochę zadań domowych i nic z tego nie zrobię, gdy jestem zmęczona, bo zwyczajnie nie dam rady. Już mam zaległości z poprzedniego tygodnia, a teraz ważniejsze, by odpocząć i się naprawić.