Ile potrzeba dzieci do ugotowania budyniu?

Sobota. Cała Trójca stoi właśnie przy kuchence i gotuje budyń na śniadanie. No wiem, wiem w 'normalnych' rodzinach nie podaje się budyniu na śniadanie bla bla bla... Moje dzieci jedzą, co chcą i kiedy chcą, o ile same sobie przygotują. Młody lubi sobie sam robić kanapki - smaruje margaryną, nakłada szynkę lub posypuje grubo 'mrówkami' czekoladowymi. Kakao też sam umie zrobić. Co prawda często część mleka nie trafia z butelki do kubka, a przy wkładaniu i wyjmowaniu z mikrofalówki też nie raz się wywali, ale samodzielnie przygotowane o niebo lepsze przecież, niż z pomocą starego. Niestety on miewa też często jeszcze dni księcia leniucha i wszystko sobie każe dostarczać pod nos, nawet mleczka w kartoniku do stołu sobie życzy podać. Czasem jednak są dni samodzielności.

Przytargał z łazienki swoje podwyższenie, by lepiej widzieć, czy mleko już się gotuje i wydać rozkaz wlewania budyniu. Młoda czyta instrukcję po niderlandzku i we dwie usiłują przeliczyć ile szklanek potrzeba na 700ml. Mam nadzieję, że zostaną jeszcze jakieś nie ugotowane szklanki. Najstarsza obsługuje kuchenkę bo tylko ona nie boi się, że się poparzy. Wychodzi na to, że do ugotowania budyniu potrzeba troje dzieci.

Któregoś dnia Młody wyciągnął mnie w odwiedziny do koników. Zabrał dla nich po suchej kromce, ale gdy dojechał na rowerku do ogrodzenia, ich tam nie było.
 - "Koniiiiiczki! To jaaaaa, przyniosłem wam chleeeebeeeeek!!!! Koniiiiczkiiiii!...."
Koniczek wychynął na chwilę ze swojej szopki znajdującej się po drugiej stronie pastwiska, potrząsnął grzywą i tyle go widzieli... Akurat grzmiało i zwierzaki się pewnie przed burzą schowały...
Gdy nazajutrz jechaliśmy do szkoły, Młody zauważywszy koniki przy ogrodzeniu, zakrzyknął
- O wy zdrajce!!! Nie przyszliście wczoraj. Nie lubię was już!

Jako że przez ostatni trymestr nie przykładałam się specjalnie do nauki, zarówno własnej jak i młodzieży, teraz musiałyśmy znowu popracować intensywniej nad przygotowaniem się do ostatnich testów, by nadrobić straty. Niestety nie mogę dziś powiedzieć, że dziecko jest super przygotowane. Wiele rzeczy jej wytłumaczyłam po naszemu, do wielu doszłyśmy metodą dedukcji we dwie z pomocą wujka Googla. Część z tego na pewno zapamiętała, ale nie wszystko. Wiadomo ciężko tak na raz wszystko ogarnąć, jak przez cały rok się nie było na bieżąco i ma się duże zaległości. Ortografia niderlandzka to niestety kwestia zapamiętania poszczególnych wyrazów - tak jak i w polskim i na tym polu ja nic nie poradzę. Znaczenie wszystkich nowych wyrazów, czy synonimy dla nas, którzy uczymy się tego języka od 3 lat dopiero, to ciężka sprawa, bo dla nas większość wyrazów, które Belgowie czy Holendrzy słyszą od urodzenia, jest nowa i obca. Jutro zaczynają się testy obydwu dziewczyn. Mam nadzieję, że pójdzie im dobrze. Trzymajcie kciuki za czysty umysł i bezstresowe podejście, bo to jest najważniejsze, reszta przyjdzie sama.

Najstarsza może się zbytnio do nauki nie przykłada, ale nagrody i pochwały zbiera od czasu do czasu. Wszak gdy się nie umie wszystkiego, trzeba pokazać w czym się jest dobrym. W ostatnich tygodniach kilka razy wróciła w skowronkach chwaląc się wszem i wobec zdobytymi trofeami. Pierwszą nagrodę dostała z matematyki za specjalny test (Kangaroo). Drugą za projekt "Pokój marzeń". A pokój mi się też podoba...

Druga dziopa za to w tym tygodniu chwaliła się wszystkim i każdemu z osobna ocenami z ostatnich testów z niderlandzkiego. 9/10 i 10/10 to wyniki moim zdaniem upoważniające do odrobiny samozadowolenia. Najważniejsze testy jednak zaczynają się jutro i to ich wyniki pokażą, co tak na prawdę się nauczyła. Ciekawa jestem jak jej, im pójdzie. One obce mają ciągle trudniej niż tutejsze dzieci, bo 3 lata nauki języka to jednak nie to co życie z nim i w nim od urodzenia, zwłaszcza, że w domu przecież mówimy w ojczystym. A język to podstawa.  Dlatego między innymi nie jestem w stanie ocenić na swoje oko ich wiedzy albo raczej umiejętności pokazania tej wiedzy w języku obcym...
Wiem, że Młoda pracowała ostro przez cały rok. Wszak to zaledwie rok temu nauczyciele chcieli ją wysłać do czwartej klasy albo przynajmniej zostawić w piątej, bo takie miała braki. Potem stwierdzili, że ma małe szanse na liceum, gdy będzie się starać cały rok i powtórzy szóstą klasę. A tymczasem się okazało, że Młoda rozwaliła system i straty nadrobiła już przez pierwsze 2 trymestry, bo już na poprzedniej wywiadówce wychowawczyni kazała zapisywać ją do liceum. Musiało jej bardzo zależeć i harowała jak wół. dzięki czemu doszła do wniosku, że to fajnie jak ją chwalą i starała się jeszcze bardziej. Teraz z kolei koledzy jej mówią, że wybór "latijn" to głupi pomysł, bo tam strasznie dużo nauki, a na nią - jak widzę - to działa jak płachta na byka. "To dobrze, że dużo nauki, nie będę się nudzić, ja lubię się uczyć..." Oby te poglądy trzymały się jej jak najdłużej :-)

ostatni wieczór w pociągu

Ja zakończyłam swoją edukację na ten rok szkolny. Jako że nie przykładałam się do nauki jak ponbucek przykozoł, nie udało mi się przeskoczyć jednego etapu poziomu 2 i będę zmuszona dokończyć go w jesieni. Nauczycielka powiedziała nawet, że na poprzednim etapie mówiłam i pisałam o wiele lepiej niż teraz. To się nazywa robić postępy hehe. W owym "lepiej" chodzi oczywiście o gramatykę, szyk wyrazów w zdaniu i właściwe formy czasowników, no i moje ulubione "lidwoorden" (de, het een). Powód jest jeden - zmęczenie. Z punktów wynika, że opanowałam materiał na około 70%, czyli - moim nader skromnym zdaniem - całkiem spoko, jak na nienawykły do nauki 40-letnią mózgownicę. Punkty punktami, ja sama doskonale wiem, ile się nauczyłam i uważam że przez ten rok bardzo dużo nowych rzeczy, przyswoiłam dużo nowych słówek, zrozumiałam trochę nowych zasad gramatycznych. Jestem wielce zadowolona z kursu w Mechelen. Oczywiście nie bez znaczenia jest w przypadku kursów wszelakich jakiego ma się nauczyciela i jakich klasowych kolegów. W tym roku miałam wyśmienitych kolegów i super nauczyciela.
Nie pamiętam, czy wam opowiadałam, ale na parapecie sali, w której odbywały się nasze zajęcia, miała (ma) swoje gniazdo kaczka. Ktoś rzucił pomysł, że trzeba ją nazwać. No i tak Matylda stała się naszą żywą klasową maskotką, która pukała od czasu do czasu dziobem w szybę i zaglądała do klasy.  Docentka wraz z raportem o uzyskanych przez nas punktach i życzeniami wakacyjnymi wysłała każdemu fotkę tej sympatycznej kaczuchy. Bo taka właśnie była nasza grupa - hece, żarty, docinki, wygłupy. Szkoda, że grupa się rozeszła - część od września zacznie poziom 3.1, część się przeprowadza, część robi sobie pauzę w nauce. Mam nadzieję, że we wrześniu spotkam równie fajnych ludzi.

Matylda :-)

W wolnych chwilach ciągle debatujemy nad naszym urlopem i jak zwykle mamy tysiąc myśli na godzinę. Pierwszym pomysłem był model z zeszłego roku - tata jedzie do Polski, my zostajemy tutaj i organizujemy sobie czas wyjazdami na pomorze, basen, las etc etc. Był pomysł, że ja zostaję, oni jadą - dziewczyny obiecały być odpowiedzialne jak nigdy dotąd... a wtedy Młody powiedział ze łzami w oczach, że bez mamy nie jedzie. No i pozamiatane. Wszystko cacy, ale mama jest najważniejsza :-D
Chciałam z nim zostać, bo - jak już tysiąckrotnie mówiłam - jazda mnie przeraża. 1500 km z trójką awanturników w małym aucie - MASAKRA...
- Maaaaamoooooo! On mnie pociągnął za włosy!
- Bo ona mi zabrała ciastko!
- Bo mnie oplułeś!
- To po co go łaskotałaś?!
- A ty się zamknij, sama go łaskotałaś wcześniej!
- Auuaa!
- ZARAZ SIĘ ZATRZYMAMY, DOSTANIECIE WPIERDZIEL I PÓJDZIECIE DO DOMU NA NOGACH!
Po kilku minutach wymownej ciszy i zadumy:
- O fuuuu! Kto puścił bąka?!
- Kto wyniuchał, ten wydmuchał!
- Wcale nie, to ty, bo stamtąd tak cuchnie... Otwórzcie okno!!!!
- Ja nie chcę jechać z tymi śmierdzielami, mogę siedzieć z przodu?
- A ja chcę siku!
- A mama mówiła, żebyś nie pił tyle wody, głupku.
- Mamoooo, ona mówi na mnie 'głupku'!

I w ten deseń przez 1500 [słownie: tysiąc pięćset] kilometrów...

No cóż nie jest żadną tajemnicą, że do pomysłu pt wakacje w Polsce nie podchodzę z entuzjazmem. Znam fajniejsze i tańsze formy spędzania czasu niż siedzenie po kilkanaście godzin w samochodzie. Zostałam jednak przegłosowana. W końcu najważniejsze by dzieci się dobrze bawiły. Wytargowałam z gromadą jazdę na raty.  Pozostaje jeszcze przekonać siebie, że to zajebisty pomysł z tymi wakacjami...