Znowu długi łykend

 Przez ten długi weekend mam wrażenie, że od ostatniego wpisu minęło już z miesiąc... a teraz znowu długi weekend.

W piątek byłam u lekarki. Powiedziała, że z tarczycą wszystko gra... Dała mi skierowanie do kardiologa. Wizytę mam w przyszłym tygodniu.

W weekend pogoda była dla nas przez chwilę łaskawa i mogliśmy posiedzieć odrobinkę w ogródku u Heńka Koguta i to, proszę ja was, w koszulkach. Ta łaskawość dosyć szybko minęła i od tamtego momentu już z tysiąc pięćset sto dziewięćset razy padało, lało, grzmiało itd. Niemniej jednak w niedzielę udało mi się wreszcie wyszorować porządnie werandę z wszystkich stron. Po umyciu 1/4 moje ciało już miało dość, ale stwierdziłam, że jak nie zrobię tego od razu, to drugim razem nie będzie mi się chciało za to tę robotę zabierać... No bo żeby umyć werandę z wierzchu i sufit w środku, trzeba się zwykle wymoczyć i upaprać. Nie wiem, czy wiecie, ale jak leje się wodę do góry to ona ma dosyć głupi zwyczaj spadania albo spływania w dół prosto na człowieka, który stoi pod okapem... Mech i brud z dachu też spływa w dół... Zmęczyłam się, wybrudziłam się, ale, panie, jaką mamy teraz czystą werandę, aż miło popatrzeć...

Udało się zdobyć rabarbar i było zażerane. Jutro będzie druga edycja, bo zawsze trzeba ten placek przynajmniej dwa razy pod rząd upiec  😋🥧

W poniedziałek byłam w szkole. Mieliśmy intervisie, czyli omówienie naszych postępów na stażu. Jedna z koleżanek przewróciła się dzień wcześniej na rowerze i złamała rękę. Uważa jednak, że da rady chodzić na staż w gipsie, by dokończyć staż. 

We wtorek mentorka ze szkoły nawiedziła naszą świetlicę z okazji mojej pierwszej ewaluacji. Nic specjalnego to w moje życie nie wniosło. Zarówno ja, jak i moja koleżanka-stażowa opiekunka oświadczyłyśmy, że "stawianie granic" i "rozmowy z rodzicami" to to nad czym intensywnie muszę popracować...

W środę zorganizowałam swoje zabawy sensoryczne, które dzieciom wielce się podobały. 

Chłopcy ze starszych klas mówili, że takie rzeczy są lepsze niż wszystkie zabawki, co jest dla mnie wielkim komplementem. Na koniec jeszcze jeden ze starszych chłopców mi podziękował, że taką fajną zabawę zrobiłam i powiedział, że jestem super juf. 

Wszyscy po kolei i w grupach z wielkim entuzjazmem  szukali skarbów ukrytych w kolorowym ryżu. W jednym pudełku ukryłam mini dinozaurusie oraz muszelki, w drugim kolorowe kryształki w różnych kształtach, w trzecim drewniane kwiatuszki (niech żyje Action). Grzebali w ryżu, szukali, znajdywali, a gdy wszystko zostao wydobyte, chowali sami skarby w ryżu, by koledzy mogli szukać. Zamieniali się pudełkami. Potem wymieszali ryż ze sobą, a także z ciecierzycą i soczewicą.

Ta ostatnia służyła z pierwa do karmienia głododomorów zrobionych z plastikowych pudełek po lodach, która to zabawa też dużym zainteresowaniem się cieszyła. 

Na koniec oczywiście musiałam posprzątać ten bałagan. Dzieciaki pomagały oczywiście.

Na innym stole można się było bawić moją pachnącą ciastoliną. Tym najdłużej i najintensywniej bawili się chłopcy ze starszych klas podstawówki. Ugniatali, wałkowali, wycinali, rzucali, przeciskali przez palce, robili pizzę i inne cuda. Na koniec pozwoliłam im wymieszać kolory, o co zdaje się być dla dzieci jedną z najważnieszych spraw. Z ryżem było tak samo - Czy możemy to z tym wymieszać? pytali... 

Obiecałam, że w którąś inną środę będą sami mogli zrobić taki slime.

Maty też są wykorzystywane. Nie zupełnie tak jak ja to sobie wymyśliłam, ale na wiele innych sposobów, bo dziatwa ma dosyć oryginalne pomysły, co wielce szanuję i komplementuję. Dziś na przykład służyła jako staw i plac zabaw dla gumowych kaczuszek, a wczoraj była fikuśnym  łóżkiem...

Współpraca z koleżanką układa się bardzo dobrze. Gadamy też sporo o prywatnych sprawach. Głównie to ona gada, ale ja lubię słuchać... Codzienne sprawy typu zajęcia, obecności, okoliczności świetlicowe też razem obgadujemy i razem przygotowujemy i razem robimy czy też dzielimy się obowiązkami. Jest git. Mogłabym tam pracować. Moja szkolna mentorka zleciła mi zapytać szefowej o możliwość zatrudnienia.

Otrzymałam wreszcie oficjalną ocenę projektów, która jest bardzo pozytywna.

Wątpliwości mam nadal sporo co do wykonywania tego zawodu i chyba nawet o tym osobny wpis stworzę, by kiedyś sobie z przyszłości wrócić i poczytać, jak się moje zapatrywanie na to zmieniało, bo to ważne. 

Najważniejsze jednak, że teraz jest spokojnie i przyjemnie na moim stażu. Niestety fizycznie ciągle daleko do normalności. No weź, umyjesz głupią werandę i tydzień jesteś zmęczony! Po środzie, gdzie najpierw prowadziłam swoje zajęcia cały czas na stojąco, a potem sprzątałyśmy całą świetlicę, bo trzeba to robić raz w tygodniu porządnie, w nocy już do kibla idąc musiałam schodzić do tyłu po schodach, gdyż do przodu za bardzo bolały mnie stawy i mięśnie nóg. To nie jest normalne, ale to jest moja nowa normalność.

W nocy nadal nie śpię. Zaczęłam brać nowe tabletki, ale przestałam po dwóch dniach, bo uznałam, że najpierw to ja do tego kardiologa pójdę, bo tabletki na depresję czy spanie (te są na obydwie rzeczy akurat) mogą mieć wpływ na serce i inne takie... Tydzień mnie nie zbawi. Ćwiartka tabletki nic nie robiła. Lekarka i aptekarka mówiły, że mogę spokojnie od razu połowę brać, gdy ćwiartka nie zadziała...

Wraz z wiosną obudziło się z długiego snu moje zainteresowanie książkami.

W krótkim czasie przeczytałam dwie z  przyjemnością. Mam chęć na czytanie i czuję potrzebę czytania książek. Nie wiem, jak długo trend się utrzyma, ale na razie jestem na fali i się tym raduję. W zeszłym tygodniu zamówiłam nawet 3 książki w Polskiej Księgarni Internetowej i dwie już dziś dotarło: Kobieta, która widziała zombie oraz Inne umysły, czyli literatura popularnonaukowa. Dawno miałam je na liście, ale długo nie miałam chęci na czytanie. Trzecią jest Wietnam. Epicka tragedia. Ta pozycja też już została wysłana i tę chcemy przeczytać oboje z Małżonkiem.

Czytając dwie poniższe pozycje cieszyłam się, że całkiem sprawnie mi już to idzie i tylko czasem sprawdzam w tłumaczu google znaczenie nieznanego słowa. 

Młody ostatnio interesuje się tematem II Wojny Światowej. Wypożyczyłam mu dwie książki dla młodzieży ogólnie po kolei omawiające przyczyny i poszczególne aspekty konfliktu. Ostatnio będąc w bibliotece dobrałam mu jeszcze książkę o obozach, bo ten temat specjalnie go interesował. Dałam mu ponadto Medaliony Nałkowskiej, bo mamy po niderlandzku odkąd Młoda miała przeczytać książkę o wojnie... Poinformowałam go jednak, że to ciężki i straszny temat. Sam zdecyduje, czy chce w to brnąć czy woli odłożyć ten temat na razie. Ogólne kwestie już mu przekazliśmy z Małżonkiem...

Poza tym wpadliśmy znowu na głupi pomysł. Będziemy powiększać rodzinę. Jak się uda.

Sunny znowu zakwoczyła i tym razem postanowiliśmy poszukać dla niej jajek. Znalazłam przez grupę na FB ludzi, którzy hodują różne silkie i sprzedają jajka lęgowe, a którzy mieszkają nie daleko od Małżonka pracy. Umówiłam się z babką, że Małżonek pojedzie odebrać 6 jaj od 3 różnych silek. Jednak kiedy już w łóżku leżeliśmy Małżonkowi się przypomniało, że przecież tego dnia idzie po robocie do dentysty... Młodzież postanowiła pojechać po jaja pociągiem do głównego miasta, a dalej rowerami Blue Bike. Jak postanowiły tak zrobiły i przywiozły 6 jajek, a przy okazji wyoglądały wszystkie piękne kury i kurczaczki u tych ludzi. Wróciwszy dodom oznajmiły, że te amerykańskie silkie są sporo mniejsze od naszych, a więc przesłodkie i przepiękne.

Sunny siedzi, a my zaczęliśmy odliczanie 3 tygodni. Mamy nadzieję, że wylągną nam się kurczaczki i że nie będzie to kurde 6 kogutów, bo co my z nimi poczniemy... No i liczymy na to, że to na co umarły Bożenka i Czipi, to nie była choroba Mareka, bo wtedy niestety może się okazać, że Henio i Sunny są nosicielami, a co za tym idzie kurczaki zaraz po wyjściu z jaja się zarażą i umrą w kilka dni, a tego byśmy nie chcieli. To by było straszne, aczkolwiek znając nasze szczęście do kłopotów, trzeba się z tym liczyć...

Tak czy owak czekamy, co się z tego wykluje. Dziś oglądałyśmy z Młodą potencjalny nowy większy kurnik w zoologicznym, w razie gdyby wszystko poszło po naszej myśli... Kombinujemy jeszcze, jak ogrodzenie uszczelnić i wzmocnić, by psy sąsiadki nie pożarły nam kurczaków (ostatnio kretynka oznajmiła radośnie, że jej nowy pies próbuje przekopać się pod ogrodzeniem, na co mało trupem nie padłam, a ta ahaha... do grudnia ma się wyprowadzić, bo właścicel nie przedłuży jej umowy najmu, co nas raduje, ale do grudnia jeszcze trzeba trochę poczekać) no i myślimy też ciągle, jak pozbyć się z ogródka wrednych obleśnych kotów drugiej sąsiadki bez zabijania ich, choć i tę opcję już zaczynamy rozważać, bo już na prawdę mamy dość tych cholernych pchlarzy. Jak ktoś ma koty, niech je se trzyma w domu albo przynajmniej żreć im daje, a nie że każdego dnia przychodzą polować u nas na ptaki, zjadać kurom jedzenie i srać w ogródku. Gdy słońce przygrzeje to smród niedowytrzymania. Gonimy tych gnojków, ciskamy za nimi czym popadnie, próbujemy lać wodą, ale kot to francowate zwierzę. Już powiedzieliśmy sobie, że jak będą kurczaczki i choćby raz zobaczymy któregoś kociego niemilca na nie polującego, to może to być jego ostatnie polowanie... 

Na koniec znowu trochę obrazków z okolicy, bo czasem wychodzę też poza dom i ogródek...

przydomowa zapomniana kapliczka

kapliczka w środku

selfie

jakieś dziwne ustrojstwa rolnicze

konie jakie są...

kwiatki ładne dużo

ładny domek

wieża z końca XIIIw jako element budynku mieszkalnego

wrona

Piękne Świnie przy kolacji warzywnej

Piękne Świnie przy podwieczorku trawowym

Ślizgun nieparek. On. Na drzwiach kuchennych