Dom na obczyźnie. Wywiad. Część IV

Z poprzednich rozmów wiecie już, że  nie jestem wyjątkiem jeśli chodzi o zadowolenie z decyzji o wyjeździe z kraju, że na obczyźnie można zacząć wszystko od nowa i całkiem fajnie sobie żyć. Wiecie już, jak żyje się w różnych częściach Flandrii. Dziś wypuścimy się trochę dalej, by dowiedzieć się, czy w sąsiednich krajach też da się żyć i jakie przygody tam na potencjalnych emigrantów czekają.

Basia pochodzi z tych samych okolic co ja i znamy się już jakiś czas. No, troszkę dłużej, niż piszę ten blog :-) Przejdźmy jednak do rzeczy...

obrazek pochodzi ze strony: http://www.poznajholandie.pl/

Magda: Witam na moim blogu. Zechcesz opowiedzieć w kilku słowach o sobie?

Basia: Mam na imię Basia, pochodzę z pięknej i malowniczej miejscowości w południowo wschodniej Polsce, czyli z  Podkarpacia. Jestem stanu wolnego,  jednak już niedługo... :-)

M: Ludzie czasem marzą, by gdzieś wyjechać, ale nie mogą się zdecydować, dokąd. Bo i tu fajnie, i tam ciekawie. Szkoda, że nie da się być w dwóch miejscach na raz! A może jednak się da...? Może Basia was przekona, że można przebywać w dwóch krajach na raz. Ja wiem, że sporo osób tak właśnie robi. No więc, gdzie ciebie, Basiu, rzucił los i dlaczego w ogóle postanowiłaś opuścić Polskę?

B: Niespełna trzy lata temu z moim lubym wyjechaliśmy do Holandii. Obecnie mieszkamy w Niemczech, ale pracujemy nadal w Holandii niedaleko granicy niemieckiej. To ze względów ekonomicznych oczywiście, ponieważ w Niemczech jest tańsze utrzymanie, w Holandii natomiast wyższe wynagrodzenie. Powód naszej emigracji oczywisty - pogoń za lepszym życiem, ponieważ praca za barem za 6 zł/ h nie była  szczytem moich marzeń ;-) Może też trochę z ciekawości i chęci poznania świata. Docelowo miał to być wyjazd tylko na sezon, 3-4 miesiące…

M: No tak. Postanowiłaś spróbować szczęścia w innym kraju. Podjęcie decyzji często jest w wiele łatwiejsze niż realizacja pomysłu. Jak było w Twoim, Waszym przypadku? Jakie emocje towarzyszyły ci przed wyjazdem?

B: Emocje? Oczywiście nie obyło się bez strachu, jednak nie jechałam sama i to mnie bardzo podtrzymywało na duchu.  Tak naprawdę nie wiedzieliśmy co nas czeka… jednak gdzieś tam w środku odczuwałam tą odrobinkę euforii, ciekawość, co może nas spotkać, nadzieję na lepsze jutro. 

M: Jak powszechnie wiadomo nasz język ojczysty, mimo że bardzo piękny i ciekawy, poza granicami Polski raczej nie bardzo się przydaje. Czy wyjeżdżając z kraju byłaś przygotowana językowo? Znałaś jakieś obce języki?

B: Z języków obcych to najlepiej radziłam sobie z „łaciną podwórkową" :-)

A poza tym byłam świeżo po maturze z języka angielskiego, którą z resztą zdałam nie najgorzej.  Jednak, jak się później okazało, matura to bzdura! U mnie w firmie wszyscy porozumiewają się w języku angielskim  i w sumie rozumieć to może ich coś rozumiałam, a jak nie rozumiałam, to potrafiłam wyłapać pojedyncze znane mi słówka ze zdań i jakoś to było, jednak jak przyszło już coś powiedzieć… nie mogłam z siebie wydusić ani słowa. Zwykle moje wypowiedzi opierały się na słowach: yes, no,  ok,  no problem itp… Gdy nie byłam pewna, jak sformułować zdanie z obawy przed popełnieniem błędu gramatycznego, wolałam się nie odzywać wcale. :P

Z czasem dowiedziałam się, że Holendrzy za nic mają poprawną gramatykę i nie należy się wcale tym przejmować, byle by gadać, choćby byle co, ale gadać, a oni i tak cię rozumieją, a jak nie rozumieją, to możesz zawsze wytłumaczyć na migi, pokazać albo powiedzieć w całkiem inny sposób „na około” i nikt nie będzie miał do ciebie o to pretensji :-)

Teraz z angielskim nie mam problemu, ale ciągle się uczę nowych słówek, staram się mówić poprawnie. W tym roku mam zamiar zapisać się na kurs holenderskiego.

M: Czyli zdanie matury na piątkę wcale nie znaczy, że od razu świat stoi otworem, jak się niektórym wydaje (zwłaszcza  anglistom, którzy nie byli w życiu zagranicą). Bariera językowa bowiem to nie tylko brak znajomości języka, to też nasza psychika i brak doświadczenia w słuchaniu i rozmawianiu w realnych sytuacjach.

Pamiętasz Wasze pierwsze dni w Holandii? Podzielisz się z nami wrażeniami?

B: Nasz początek był straszny. Począwszy do tego, że przyjechaliśmy o 1 w nocy, a kierowca wysadził nas z walizkami pod jakimś domem i odjechał. Dobijaliśmy się do tego domu z pół godziny. W końcu wpuściła nas jakaś kobita do środka, ale okazało się, że w ogóle nic nie wiedziała o naszym przyjeździe. Spaliśmy przez dwie noce na kanapie w salonie, nie wiedząc, co będzie dalej. Po kilku dniach zadzwonili do nas z agencji pracy, że możemy przyjechać podpisać umowy. Dostaliśmy bardzo dziwną umowę, na której mieliśmy wyszczególnione różne opłaty i 0 (słownie: zero) gwarantowanych godzin pracy… Podpisaliśmy jednak, bo co mieliśmy zrobić? Chcieliśmy chociaż zarobić na powrót. Liczyliśmy, że się uda :-) Następnie zostaliśmy oddelegowani na drugi koniec Holandii i wylądowaliśmy w ośrodku z domkami letniskowymi, gdzie mieszkaliśmy w 4 osoby. Pierwszy tydzień cały przesiedzieliśmy w domku, bo agencja nie miała dla nas pracy. W drugim tygodniu byliśmy tylko raz w pracy… Można powiedzieć, że czuliśmy się jak na wakacjach, jako że obok mieliśmy jeziorko, był lipiec, lato w pełni… Szkoda tylko, że agencja kazała za to wszystko płacić, bo domek kosztuje. Pod koniec drugiego tygodnia miałam kryzys i już chciałam wracać do domu, bo przecież nie po to tutaj przyjechaliśmy, żeby siedzieć w domku, tylko chcieliśmy zarobić, ale stwierdziliśmy, że jeszcze tydzień wytrzymamy i zobaczymy, co się będzie działo… No i powoli się rozkręciło, tak że oboje dostaliśmy się do tej samej firmy. Raz było lepiej, raz gorzej, ale koniec końców udało się coś zarobić. 

M: Uch, takiego początku życia na emigracji chyba nikt wam nie pozazdrości, ale za to  będzie, co wnukom opowiadać na starość :-) Dziś już ogarniacie zagraniczną rzeczywistość i wiecie, jak sobie radzić. Wspominasz, że wyjechaliście na sezon, tymczasem mija trzeci rok, z czego wnioskuję, że nie jest źle. Wiem, że zamierzacie się pobrać i założyć rodzinę. Czy myślicie o powrocie do Polski?

B: Chciałabym kiedyś wrócić do Polski, bo mam tam rodzinę, znajomych i innych bliskich. Jednak nie widzę tam żadnych perspektyw. Tutaj mam już stałą pracę i tak naprawdę ciężko mi sobie wyobrazić, że rzucam to wszystko i jadę do Polski, gdzie pracuję za 1000 zł/m-c z czego mam opłacić mieszkanie,  rachunki, samochód… i kupić jedzenie.

M: Czego najbardziej brakuje ci na obczyźnie?

B: Najbardziej brakuje mi rodziny i przyjaciół… wspólnych imprez, ognisk, wyjazdów… Tego tutaj nie ma. Oczywiście mamy tutaj też swoich znajomych, spotykamy się, ale to nie to samo co w domu.

M: Co się Wam szczególnie podoba, a co was irytuje w tych krajach, w których przyszło Wam mieszkać.

B: Bardzo podoba mi się tutejsza infrastruktura drogowa. 200 km pokonuje się tutaj w 2h a nie tak jak w Polsce 4h… i wszędzie jest blisko. Nie podobają mi się natomiast mandaty, są cholernie wysokie. Przykład? Za przekroczenie 13 km/h - 106 euro… to dużo Albo parkowanie - za parking w centrum miasta np. w Amsterdamie zapłaciliśmy kiedyś 20 euro za ok. 3-4h. Dostałam także mandat za parkowanie, ponieważ zeszło mi dłużej niż przewidywałam u fryzjera i, mimo że zapłaciłam za parking w parkomacie 6 euro, kochani panowie policjanci wlepili mi mandat 62 euro, bo spóźniłam się kilka minut! To właśnie mnie irytuje. Aaa i jeszcze to, że nie ma tu grama górki, taka patelnia wszędzie.

M: Co powiesz o kontaktach z tubylcami? Co myślisz o Holendrach?

B: Kontakt z tubylcami jest dla mnie taki sam jak z Polakami, jedynie bariera językowa jest problemem… Jednak jeśli chodzi o zachowanie ludzi to jest porównywalna do zachowania naszych rodaków. Mówi się, że Polak Polakowi wilkiem. Może i tak, ale znam też dużo fałszywych Holendrów. Generalnie zawsze i wszędzie trzeba uważać z kim się zadajesz, bo jest masa fałszywych ludzi. Holendrzy z natury są bardziej leniwi i robią tylko to, co do nich należy. Mają plan na 8h, przychodzą robią swoje i wychodzą.Nie ma tu mowy o żadnych nadgodzinach, czy dodatkowych obowiązkach, sama się nawet czasem dziwie jak można tak wolno pracować, przecież to czas się ciągnie niemiłosiernie jak się nic nie robi  w pracy. Natomiast Polacy z natury są pracowici, więc śrubują normy, ile się da, cisną nadgodziny niektórzy jakby mogli to siedzieli by w pracy dwie zmiany :-) 

M: Holendrzy - jak myślę - nie muszą już tak zasuwać jak Polacy, bo oni (tak samo Belgowie, Niemcy etc) są już w miarę ustawieni życiowo (z dziada pradziada każdy miał pracę, jeśli tylko chciał), więc żyją na spokojnie. My zaś musimy się wszystkiego dorabiać od zera albo i od minusa, i chcemy to mieć jak najszybciej, bo myślimy też jeszcze o tych co zostają w Polsce - rodzicach, rodzeństwie, którym też chcielibyśmy jakoś pomóc w przyszłości albo z chcemy zaoszczędzić jak najwięcej, by za jakiś czas wrócić do Polski i próbować tam żyć, może założyć jakąś firmę. Dlatego wielu Polaków bardzo ciężko pracuje, bierze wszystkie nadgodziny, jakie są do wzięcia, niektórzy jeszcze dorabiają sobie gdzieś po godzinach i w weekendy.
Chciałabyś jeszcze coś dodać na temat pracy w Holandii? Co powiesz o zarobkach?

B: Nie mam porównania co do pracy w innych firmach, ponieważ miałam takie szczęście, że trafiłam do tej a nie innej firmy i już tu zostałam, natomiast jak słyszę od innych ludzi o pracy w chłodniach czy w polu w deszczu lub przy łapaniu kurczaków czy urywaniu im głów…brrr... to myślę, że dobrze trafiłam - mam dach nad głową, ciepło… Narzekać mogę tylko na stres, bo mam dość odpowiedzialne stanowisko i często pracuję pod presją czasu, ale powtarzam sobie, że zawsze mogło być gorzej :-) 

Zarobki są przyzwoite, można spokojnie opłacić mieszkanie, samochód, dobrze zjeść i odłożyć na wakacje. Może nie są to jakieś „kokosy” w tutejszych realiach, jak niektórzy myślą, ale da się za to normalnie żyć. 

M: Masz jakieś doświadczenia z urzędami, czy innymi instytucjami?

B: Jeśli chodzi i urzędy to nie miałam z tym takiej dużej styczności, może dlatego, że ogranicza mnie język, jeśli potrzebuje np. rozliczyć się z podatku, jadę do księgowego który się na tym zna i robi to za mnie. Generalnie prawie wszędzie można załatwić wszystko po angielsku. Dużo rzeczy takich jak np. ubezpieczenie można załatwić przez Internet.

Nie miałam w ogóle styczności z tutejszym szkolnictwem, więc nie mogę nic powiedzieć na ten temat. Od znajomych wiem tylko, że mają tutaj podobno niższy poziom  od naszego polskiego poziomu nauczania. Jeśli chodzi o opiekę medyczną - odpukać! - nie miałam nigdy jakiś większych problemów ze zdrowiem. Jeśli czegoś potrzebuję, to staram się w miarę możliwości odwiedzać lekarzy w Polsce, gdy jestem na urlopie. Generalnie to chyba tylko ze względów językowych, boję się, że nie zrozumiem czegoś albo nie będę w stanie czegoś dokładnie wytłumaczyć tak jakbym tego chciała. Raz byłam w przychodni z zapaleniem ślinianki. Przyszłam do ośrodka, zarejestrowałam się, czekałam w kolejce. Po jakimś czasie  podeszła do mnie pani doktor, podała rękę, przedstawiła się i zaprosiła do gabinetu... To było dla mnie dziwne , ale  bardzo miłe :-)

Jak czegoś nie rozumiałam, albo ona nie wiedziała jak mi to powiedzieć, to wpisywała w Tłumacza Google  i  tłumaczyła na polski :-) W rezultacie nie dostałam nic innego jak paracetamol :-) Z tego, co słyszałam, w Holandii na wszystko przepisują paracetamol. Jednak większych doświadczeń nie mam.

M: I niech tak zostanie. Bez doświadczeń z doktorami, nawet jak były by miłe, można się w życiu spokojnie obejść. Dziękuję za poświęcony czas i pomoc w stworzeniu kolejnego ciekawego wpisu na moim blogu. 
Do odważnych świat należy!  To powiedzenie chyba doskonale podsumowuje przygody Basi i pewnie wielu innych ludzi, którzy postanowili wyruszyć w nieznane i którzy nie zawsze trafiają od razu, tam gdzie by chcieli. Jednak warto czekać na zmianę losu i się nie poddawać, bo w końcu wszystko jakoś się ułoży.

Za jakiś czas postaram się wam przedstawić kolejną osobę i jej przygody związane z zagranicą.