O mojej empatii normalnej inaczej

 PS. (to mój blog, mogę se dawać post scriptum na początku, bo kto mi zabroni)

To będzie wpis z cyklu autoanaliza, który wyleżał się był w szufladzie... i nigdy nie doczekał się swojego zakończenia. Teraz nie pamiętam, co wtedy myślałam, ale wyrzucam to z szuflady, bo już niezła sterta nieopublikowanych postów się mi tu uzbierała i bałagan zaczyna się robić. Idzie zatem nie całkiem dokończony... bo może :P

 Co jakiś czas pozwalam sobie na takie refleksje nad sobą samą. Czasem spisuję je na blogu i publikuję, innym razem tylko spisuję, jeszcze innym razem piszemy o tym do siebie z Małżonkiem. Dzięki takim pisemnym rozważaniom nad sobą samym i nami obojga  zrobiliśmy w ostatnich latach z Małżonkiem ogromny krok a nawet wiele kroków w przód na drodze ku poznaniu siebie samych i siebie wzajemnie oraz na drodze zrozumienia innych ludzi i całego świata oraz uporania się z naszymi traumami. 

Dążymy ciągle do ulepszania siebie. Droga przed nami długa i pewnie śmierć nas zastanie, a nigdy do końca nie dojdziemy... 

Ten blog mi bardzo w tym pomaga. Samo pisanie, jak i konfronracja z komentarzami czyli opinią innych ludzi. Konfrontacja jednak nigdy nie jest łatwa, co wie chyba każdy występujący w taki czy inny sposób publicznie, bo często wywala nas ze strefy komfortu, a nie rzadko rani, a na pewno często denerwuje. Gdy opublikuje się coś w czasie niestabilności mentalnej, bywa ciężko. Zdarzało mi się nawet usuwać wpisy lub cofać ich publikację, bo komentarze mnie zbyt denerwowały.  W trudnych momentach życiowych brak zrozumienia potrafi być wyjątkowo ciężki, niemal nie do udźwignięcia, a to wtedy własnie najbardziej potrzebuje się dzielenia się myślami z innymi i zrozumienia. O komentarzach istot o małym rozumku już nawet nie wspominam...

Te wszystkie komentarze innych (zarówno tu w virtualu jak i w realu) staram się traktować z dystansem, tolerancją, na trzeźwo i z kulturą, jak na inteligentnego człowieka przystało, no ale nie czarujmy się, ja nie jestem jakimś tam Jezusem czy inną wróżką tylko zwykłym człowiekiem, który mimo najlepszych chęci ciągle w dużej mierze kieruje się zwyczajnie po ludzku emocjami.

 Poza tym jeśli idzie o ten blog, to ja traktuję go jak mój wirtualny dom, żeby nie powiedzieć świątynię, co oznacza, że ja (nikt inny) tu zawsze rządzę wedle własnego widzimisię i moich fanaberii. A co za tym idzie,  jeśli ja uznam, że na ten przykład w moim domu macie zdejmować buty i nakrycia głowy, to albo je zdejmiecie, albo wypad z mojego domu. Krótka piłka. Twarde słowa. Ja się nie przejmuję, co się z wami potem stanie i co sobie tam będziecie pod nosem mamrotać. Tak jestem egoistką i nie zamierzam z tym nic wiele robić, bo nie widzę powodu. Takie są fakty, Kropka.

Jakiś czas temu pozwoliłam sobie wrzucić tu moje refleksje na dosyć bzdurny temat dotyczący tego jak zwracamy się do swoich bliskich. kliknij

Reakcje ludzi mnie zaskoczyły... Ba, już sam fakt, że w ogóle ten z pozoru  przygłupawy temat  kogokolwiek zainteresował był zaskakujący, a już jakie te reakcje były, to mnie i Małżonka z kapci wywaliło (taa, ten miał straszny ubaw w tego). 

No ale dzięki temu,  dzięki tym komentarzom czegoś nowego się o sobie dowiedziałam i to skłoniło mnie z kolei do pochylenia się na tym tematem. Myślałam o tym sporo. Szczególnie nad tą moją empatią, o której tam z Taitą wymieniłam uwagi. Jej spostrzeżenie było dla mnie bardzo cenne i ważne. Okazuje się, że moje wpisy są często mało empatyczne. Dotąd uważałam inaczej, bo przecież uważam, że ja jestem wręcz o wiele za bardzo empatyczna. O co więc tu chodzi? Bo przecież z drugiej strony, to Taita (i inni) mają rację co do pewnych aspektów mojej domniemanej empatyczności lub raczej jej braku. Sama je przeciez zauważam systematycznie.

Nie wiem, czy sama to rozkminię, ale chcę spróbować, bo jest to dla mnie wielce istotne i chciałabym poznać odpowiedź.

Jak to jest z moją empatią. Jak to w ogóle jest z tą empatią i czym ona tak w ogóle jest. 

Często powtarzam, że jestem wysokowrażliwa. No tak jest. Wręcz patologicznie wrażliwa. Nadwrażliwa. Odczuwam emocje innych ludzi, nawet jak ich w żaden sposób nie okazują (z doświadczenia wiem, że mogę nawet od tego chorować). Myślę, że tak samo działa to u innych zwierząt jak pies czy papuga. One czują nasze emocje.

W kwestii tego "patologicznego" aspektu to ja odczuwam nawet "emocje" przedmiotów martwych. Boli mnie, czuję się niekomfortowo, gdy ktoś coś niszczy, gdy urywa głowę misiowi czy rękę lalce. Ogólnie gdy niszczy się rzeczy, które uważam za piękne czy ważne. Nie lubię kwiatów ciętych, bo wtedy umierają szybko, gdy w ziemi mogły by rosnąć i kwitnąć, być wolne.

Żal mi pieknych mebli, książek, dekoracji nawet jeśli nie należą do mnie. Ciężko mi patrzeć na porzucone ładne i dobre przedmioty. Wyobrażam sobie, że jestem tymi przedmiotami i czuje się porzucana. Jak gdyby były żywymi istotami, jakkolwiek głupio by to nie zabrzmiało, tak czuję. Czy to empatia? Macie tak?

Wyczuwam innych ludzi po pierwszych 5 minutach. Mam tzw trzecie oko. Bardzo rzadko, jeśli w ogóle kiedykowliek, się w tej kwestii mylę. Nie czuję, czy są dobrzy, czy źli - nie nadinterpretujcie tego - wyczuwam, czy są kompatybilni ze mną, czy się dogadamy, zrozumiemy, czy  się polubimy, czy będziemy mieć o czym rozmawiać itd Wiem to naprawdę po 5 minutach. I nie, ubiór, fryzura, dokonywany czyn nie przesądza o tym osądzie, choć wiele mi mówi o danej osobie. Co nie znaczy że od razu z taką kompatybilną osobą się zaprzyjaźniam, bo temat przyjaźni to dla mnie razcej trudny temat. Dosyć, nawiasem mówiąc, niezrozumiały.

Tak samo, albo jeszcze gorzej, jest z tematem miłości. Unikam raczej tego słowa, bo nie bardzo wiem, co ono znaczy, a nie lubię używać wyrazów, których znaczenia do końca nie rozumiem. Mój Małżonek często mówi, że mnie kocha i ja nie tylko mu wierzę, ale też widzę to, o czym on mówi i rozumiem, bo to widać i czuć, ale ja nie odważam się tego słowa używać, bo czuję się z nim niekomfortowo, no bo ja nie wiem, czy ja potrafię kogokolwiek kochać w tym znaczeniu w jakim używają tego normalsi. Ja mogę tylko powiedzieć, że Małżonek jest dla mnie osobą wyjątkową i wymienić całą długą listę dowodów. Mogę powiedzieć o Małżonku wiele dobrego, że jest troskliwy, miły, pracowity, silny, wesoły, inteligentny, oczytany, wyrozumiały, że mi się podoba itd, bo takie są fakty. Miłość natomiast to dla mnie abstrakcja i wielka niewiadoma. Tak było zawsze.

O dzieciach jednak mówię, że je kocham, choć nie wiem, czy normalsi to samo mają na myśli mówiąc o miłości do swoich dzieci. Po raz kolejny porównam się tu do matek zwierząt. My wszystkie mamy specjalną więź ze swoimi potomkami. Ale czy jak ten partner i te dzieci na dłużej zniknęły by sprzed moich oczu i uszu to czy ja o nich nie zapomnę, to tego nie wiem, bo jeszcze nie sprawdzałam. Nie zdziwię sie jednak, gdy tak się stanie. Czy jestem zatem empatyczna, czy też wprost przeciwnie?

Jestem ponadprzeciętnie wrażliwa na cierpienie i dobro zwierząt. Może nawet bardziej niż na ludzkie. Traktuję zwierzęta jak małych braci i siostry, z ciepłem, troską, nie jak "jakieś tylko zwierzęta" i za takie stwierdzenie gotowa jestem dać komuś po ryju. A słyszę często, gdy ktoś na informację o śmierci czyjegoś zwierzka mówi "przecież to tylko zwierzę". Ale już gdy ja na wieść o śmierci jego brata bym powiedziała, "przecież to tylko człowiek" to normalni* ludzie by do gardła mi skoczyli. I tego nie już nie rozumiem. Bo w czym niby gatunek człowieka jest taki ważniejszy od gatunku psa, świni czy sikorki? Ja nie tego nie pojmuję za bardzo.

Na cierpienie czyjeś (nie ważne dziecka, zwierzęcia czy dorosłego człowieka) reaguję mocno, czuję niemal fizyczny ból... Podejście do  śmierci już w waszym zwyklackim* mniemaniu będzie w moim przypadku zapewne kontrowersyjne, bo dla mnie śmierć=nieistnienie. Ni mniej ni więcej. Czegoś lub kogoś nie ma. Nie lubię jak nie ma czegoś, co było dla mnie bardzo ważne i istotne, co miało dla mnie wielkie znaczenie. Nie ważne jednak czy to było zwierzę, człowiek czy przedmiot. Istoty żywe zwykle więcej znaczą, bo odczuwa się je intensywniej, dlatego, że są żywe, czyli mają zapachy, emanują ciepłem, ruszają się, wydają dźwięki, okazują swoje przywiązanie w taki czy inny sposób. Było jednak kilka przedmiotów w mojej przeszłości, które miały dla mnie ogromne znaczenie i dziś mi ich bardzo brakuje. Chciałabym je dzis mieć obok i na nie patrzeć, ale one już nie istnieją. Było też wiele zwierząt, które dziś nie istnieją i o których czasem myślę intensywnie i często wspominam. Pośród ludzi to chyba jak dotąd tylko jedna osoba była dla mnie ważna na tyle, by zasłużyła na miejsce w mojej pamięci. Dziadek, który przestał istnieć, zanim poszłam do przedszkola, ale pamiętam mnóstwo rzeczy z nim związanych. Mózg wyświetla mi co jakiś czas pewne bardzo wyraźne obrazy.

Na śmierć znajomych w tym nawet własnej matki reogawałam natomiast bez więszkych emocji. Nie wiem, czy w ogóle z jakimikolwiek emocjami. Co mnie w pewnym momencie samą zdziwiło, bo po tym co słyszałam od innych ludzi, co czytałam w książkach i widziałam w filmach, oczekiwałam, że i ja zacznę wyć, płakać, rzucać przedmiotami o ścianę, walić głową w mur i to wszystko inne co robią normalni*, gdy umrze ktoś z tzw bliskich. Tymczasem dla mnie to była po prostu informacja, że ten człowiek, ten facet, ta babka, ten znajomy, ten kolega, ta matka przestali istnieć i że przyzwyczaić się trzeba do faktu ich nieistnienia, czyli że np nie można do nich napisać czy zadzwonić, nie można poprosić ich o radę, nie trzeba wysyłac do nich życzeń na święta, nie można ich odwiedzić, rozmawiając z innymi ludźmi o nich trzeba się kontrolować, a najlepiej unikać w ogóle rozmów o tych osobach, by nie wplątać się w niestosowną sytuację z powodu innego postrzegania świata. Dla mnie takie rzeczy często są, że tak powiem, czysto techniczno-praktyczne. Zmienia się sytuacja. Kropka.

Ponadto ludzie i rzeczy, których w danej chwili nie widzę, bardzo szybko mogą dla mnie przestać istnieć. Nawet jeśli batrdzo kogoś lubię i chętnie z tą osobą rozmawiam i ogólnie dobrze spędzam czas, to jeśli ta osoba nie będzie do mnie pisać, przychodzić, dzwonić to ja przypomnę sobie o niej tylko wtedy, gdy będę jej potrzebować albo gdy jakaś sytuacja mi ją przypomni czy znajdę gdzieś jej zdjęcie. U mnie nie oznacza to jednak, że ja tej osoby nie chcę widywać, nie oznacza to że nie chcę z nią rozmawiać, czy że nie chcę by mnie odwiedzała. Bynajmniej. To oznacza tylko, że jej nie widzę i dlatego o niej nie pamiętam, a nawet jak pamiętam to bez powodu nie zagaję do niej, bo ja nie zagajam bez powodu, nie lubię i kompletnie nie rozumiem tzw "small talk", pieprzenia o niczym, bo wszystko musi mieć jakiś sens i logikę. Jeśli mam o czymś dyskutować, to ma mi to coś dać, poszerzyć moje hotyznoty, dać nową wiedzę, nowe spojrzenie na świat, uczynić mnie lepszym, dać mi jakieś korzyści. Dla mnie jest czymś zwyczajnym, że zagaję do kogoś po 5 latach jak gdyby nigdy nic i o coś zwyczajnie zapytam, bo mi się przypomni, że ta osoba się na tym zna i na uzyskaniu odpowiedzi ten kontak zakończę. Wydaje mi się, że dla normalnych* nie jest to tak do końca oczywiste. Poprawcie mnie, jeśli się mylę.

Podobnie ma się u mnie chyba rzecz z różnymi wypadkami życiowymi. Jak choćby ten rak. Opowiadałam o tym, co mnie spotykało, tak jak opowiadam o wszystkim innym, czyli np o wycieczce do parku rozrywki, złapaniu kapcia w rowerze czy wizycie u dentysty. Ot nowe zdarzenie, o którym chcę opowiedzieć. Dla mnie to były zwyczajne relacje, ale okazało się, że ludzie to strasznie przeżywają. W wielu momentach było mi nawet zwyczajnie głupio, niekomfortowo a w innych zwyczajnie... no śmiesznie. No bo obcy ludzie najwyraźniej o wiele bardziej przeżywali mój stan, niż ja sama. Dla mnie to kompletnie niezrozumiałe, a z drugiej strony widzę, że mój punkt widzenia jest dla innych niezrozumiały. Ludzie myślą, że ja zwyczajnie próbuję być kozak, że udaję, że jestem dzielna, podczas gdy mnie to na prawdę nie rusza za bardzo, gdy ja na prawdę nie czuję tego, co normalni* ludzie czują w podobnej sytuacji i co mi próbują implikować. Ja wiem, co ludzie czują, bo obserwuję świat, czytam książki i oglądam filmy, a potem wyciągam wnioski. I te wnioski mi mówią, że ja tak nie mam, jak inni mają.

 Ja rozumiem, że jestem inna, nienormatywna, ale jestem świadoma, że inni tego nie potrafią zrozumieć, bo to w drugą strone nichuja nie działa i za wszelką cenę probują mnie ciągle dopasować w ramy swojej normalności i mierzyć swoją miarą.

No i ten rak to była dla mnie po prostu nowa ciekawa sytuacja. Dopóki wiedziałam, jakie są kolejne kroki było dobrze, bo to jest najważniejsze - znać scenariusz. Powiedzieli najpierw bedzie operacja, potem chemia, potem naświetlanie. No więc to było łatwe, bo wykonywałam kolejne kroki w spokoju i obserwowałam wszystko z wielką uwagą. Problemy się zaczęły, gdy stanęłam przed niewiadomą bez scenariusza na przyszłość...

Lubię porządek i przewidywalność. To mnie uspokaja.

Bez problemów (podejrzewam, że o wiele szybciej i sprawniej niż przeciętny człowiek) odczytuję ludzkie emocje zarówno pozytywne jak i negatywne. W mig odczytuję zastane sytuację. Gdy wchodzę do pomieszczenia, domu, gdzie znajduje się grupa osób nad czymś dyskutujących, pracujących, mnie wystarcza jedno spojrzenie, by wiedzieć o czym była mowa, jakie są nastroje, jaki jest problem. Nie rzadko od razu mam kilka pomysłów na tego problemu rozwiązanie...

Prawie zawsze wiem i czuję doskonale, w nanosekundę się w tym orientuję, co ludzie chcą bym zrobiła i mówiła, co się spodoba a co nie, co zostanie jak odebrane (co nie znaczy, że ja to robię i mówię, bo ja zwykle mam w dupie, czego inni chcą, ale wiem).

Tu zaczynam sobie zadawać już pytanie, czy to ta wasza empatia, czy to jest moja empatia, czyli że ja  to wiem, gdyż "jestem mądra" (podoba mi się to określenie mojego syna). Bo wiem, że dzięki temu, dzięki swojej dość wysokiej inteligencji, niezwykłemu sposobowi myślenia, postrzegania i analizowania sytuacji oraz dosyć dużej wiedzy o świecie zdobytej podczas obserwacji tego świata, czytania mądrych książek i czasopism ja prawdopodobnie jestem w stanie zwyczajnie rozumowo ogarnąć i już nawet nieświadomie odczytać w mig każdą sytuację, każdy ludzki gest i przyporządkować mu właściwe znaczenie, by właściwie nań zareagować.

 Komputer też to potrafi, choć nie jest człowiekiem.

Uzmysłowił mi to poniekąd serial "Good doctor". Filmik jest to zwyczajny, dla niezbyt wymagającego odbiorcy, ale bohater autystycznym sawant,  jest dosyć dobrze i ciekawie przedstawiony, no i właśnie ten bohater mi uzmysławia, że my normalni inaczej właśnie tak a nie inaczej funkcjonujemy i że jesteśmy inni i przez tych innych jako dziwaki postrzegani dokładnie tak jak ten główny bohater, że odbieramy rzeczywistość w inny sposób niż większość ludzi. Ten banalny film to na prawdę świetnie pokazuje.

I w tym serialu co jakiś czas pojawia się też temat problemu z odczytywaniem sygnałów i emocji autystyka. Pokazują bardzo obrazowo, że ten chłopak uczy się wiązać konkretne zachowania czy gesty ludzi z wyrażaniem przez nich emocji czy uczuć Np ktoś mu mówi, że jak kobieta podczas rozmowy z facetem bawi się w specyficzny sposób włosami, to oznacza, że facet jej się podoba i odtąd on już zawsze ten gest zauważa i wie co oznacza. Do tego ludzie mu tłumaczą te wszystkie niuanse i on to zapamiętuje. 

Znam to! Mam to! Tak to u mnie też działa! W filmie jest to może przerysowane (z mojego punktu widzenia, co nie znaczy że inni nie bardziej się zidentyfikują z tamtym obrazem, bo ja nie jestem sawantem, ja nawet nie wiem, czy mam autyzm)

Czytałam zresztą już o tym wielokrotnie w książkach mniej lub bardziej fachowych  o autyzmie i wtedy już zrozumiałam, że u mnie tak było zawsze, że ja umiem czytać ludzi, bo się tego nauczyłam obserwując ich zachwowania, obrywając od innych za niewłaściwe zachowania i łącząc przyczynę ze skutkiem. 

Dzięki takim lekturom i takim filmom czy komentarzom na tym blogu ja po prostu odkrywam ze zdziwieniem, że inni tak nie mają, że normalsi* zwyczajnie z takimi umiejętnościami się rodzą, że nie muszą się takich rzeczy uczyć, bo wiedzą to sami z siebie. Co jest dla mnie, nawiasem mówiąc, dosyć niepojęte, ale staram się to zrozumieć.

Obserwuję to też na moich dzieciach, które tych "ludzkich" umiejętności też nie posiadają, jak one się tego uczą. Jak pytają, jak się zmieniają, jak się dostosowują, gdy zaczynają rozumieć, że "normalni")* ludzie tak nie mają, gdy uświadomię im (czy kto inny lub coś innego im uświadomi), że "normalni" tak czy tak nie robią.

Większość rzeczy biorę na logikę, na rozum, bo czucie i wiara nic nie mówią do mnie, lecz mędrca szkiełko i oko, że przekręcę tu sobie pewnego znanego buca.

Jestem uparta do entej potęgi. Jeśli w coś mocno wierzę, nie ustąpię na krok i będę o to walczyć do upadłego. Tak jest np z wiarą w boga i inne zjawiska nadprzyrodzone. Dla mnie to kompletna bzdura, która się kupy nie trzyma i jest sprzeczna  z każdą logiką i z tym co mówi szkiełko i oko, a nawet ze samym sobą. Widzę przecież i doskonale rozumiem, jak działa świat i skąd oraz po co ktoś wymyśla bogów i temu podobne farmazony. Bo jestem mądra. Wiem, czemu to służy i że jest to w ogólności złe, choć dla wielu, szczególnie mniej mądrych, może mieć dobre strony i być ważne. Jednak gdy ja już to przeanalizowałam dogłębnie wzdłuż i wszerz i raz uznałam, że ogólnie jest złe, to nikt ani nic nie przekona mnie do zmiany zdania i ja będę się przy tym upierać, bo i też czemu miała bym robić inaczej? 

I będę przekonywać do swojego zdania innych ludzi "dla ich dobra", co robimy chyba wszyscy w różnych sytuacjach życiowych. Ilu z was było by w wstanie dać się przekonać, że gwałt czy wojna może być dobra dla was? Że co? Nie podoba wam się porównanie religii do wojny czy gwałtu? Cóż, dla mnie to właśnie ta sama kategoria. Czyste zło. Dla prowadzących wojnę ta wojna jest dobra. Dla gwałciciela gwałt jest spoko.

 Nie przejmujcie się, ja wiem, że większość nie rozumie mojego toku myślenia, ale spróbujcie chociaż zaakceptować fakt, że są ludzie inni od was i fakt, że nie wszystkich możecie wpisać w swoje normy, bo wielu wystaje z każdej strony - jedni poniżej, inni powyżej, a jeszcze inni z boku.

U mnie wszystko musi mieć sens, logikę, musi ponadto być uczciwe i sprawiedliwe. Gdy ktoś gra nie fair, mam ochotę chwycić go za fraki i spuścić mu manto, by sie opamiętał. Nienawidzę kłamców, a sama nie potrafię  kłamać, bo mnie to boli w mózg. Z technicznego punktu widzenia była bym pewnie kłamcą doskonałym, bo potrafię niepokazywać żadnych uczuć czy emocji, jeśli uznam to za stosowne.

Czasem, gdy oglądamy z Małżonkiem i Młodymi filmy, ja obserwuję ich reakcje na niektóre sceny. I tak np widzę, że partner niesamowicie emocjonalnie reaguje na sceny przemocy (np tortury, w sensie takie filmowe, gdzie wiesz, że to fikcja nawet jak oparta na faktach), które ja po prostu sobie oglądam i nic mi to nie robi. Młodym też to nic nie robi. Patrzymy z zainteresowaniem. 

Nam za to robi krzywdzenie zwierząt, nawet jak są to zwierzęta narysowane (kreskówki), nawet jak nie ma przemocy fizycznej. Robią nam też sceny pozytywne. Wzruszamy się mocno, zwłaszcza na filmach dla dzieci. Brzydzą mnie natomiast albo przynajmniej spory dyskomfort wywułują niektóre momenty i sceny romantyczne... 

Lubię robale. Nie boję sie tego co wszyscy, ale boję sie tego, czego wszyscy się nie boją. Boję się ludzi, ale nie z powodu potencjalnej przemocy tylko tego, że będą się zachowywać normalnie* czyli że nie będą mnie rozumieć, a ja nie będę rozumieć ich. Że będą mnie oceniać,  a ja muszę być perfekcyjna, idealna, nie akceptuję robienia rzeczy na odpierdol, byle jak. Wnerwia mnie np strasznie, gdy ludzie piszą bylejak mejle czy wiadomości. Nie chodzi mi o błędy ortograficzne, bo te mnie tak nie rażą (każdemu się zdarza) jak rozpoczęcie mejla bez przywitania, pisani e-maili w formie sms do starego kumpla.

Boję się i nienawidzę rozmów telefonicznych, bo nie mogę widzieć emocji innych i właściwie ocenić. na samo ucho nie wyczuję niczego i to mnie denerwuje i przeraża, że źle się zachowam.

Słabo odnajduję się w sytuacjach społecznych, w relacjach z innymi. A gdy idę do kogoś w gości, nie potrafię ocenić, kiedy powinam wyjść. Gdy kogoś goszczę nie potrafię ocenić, kiedy ktoś będzie chciał jeść i pić. Częstowanie, goszczenie innych to dla mnie zbyt skomplikowana sprawa a nie bardzo miałam się jej gdzie nauczyć, bo w domu w ostnich latach nie organizowano u nas przyjęć, a mnie nigdzie nie zapraszano, bo nie miałam przyjaciół ani na tyle dobrych znajomych z powodów jak wszystko wyżej.

O i to tak wygląda. Mogła bym tak jeszcze długo wymieniać różne przykłady, ale to mija się z celem. 

Nie jestem w stanie stwierdzić, czy jestem empatyczna, czy nie. 

Wracam do punktu wyjścia: 

jestem normalna inaczej

i wszystko co ludzkie jest mi obce. 

Amen.

*) Normalni piszę w cudzysłowie, bo to jest normalność większości ludzi, ale nie nasza. Funkcjonujemy w społeczeństwie, które przyjęło określone normy dostosowane do większości społeczności. Dla tej większości te normy i standardy są oczywiste i określane za normalne. Wszystko co od tych norm odbiega jest uznawane przez ową większość za nienormalne. I tak np nienormalne jest kiwanie sie,  machanie rękami i kręcenie się w kółko przez dorosłe osoby, ale dla autystyków normalne jak najbardziej i oczywiste. Wielu robi tak w emocjnalnych momentach (choc potrafią to kontrolować, gdy czują potrzebę, czyli np presję społeczną i strach przed uznaniem za nienormalnego).

Dla takich jak ja czy moje dzieci te normy bynajmnej nie są normalne,  często są sprzeczne z naszą naturą, naszymi predyspozycjami, urągają naszym możliwościom, my mamy swoją normalność. Dlatego ja mówię o nas jako normalnych inaczej. Nie jesteśmy nienormalni, tylko mamy swoją normalność, czyli  inne normy i standardy. Nasze poprzeczki zawieszone są na innych wysokościach  (często dużo dużo wyżej niż te 'normalne').

Jednak Kryśka kiedyś nie zrozumiała tego i powiedziała do mnie ze złością, że jak chcę, to "mogę sobie być nienormalna, ale przecież wystarczy się postarać, by normalnie się zachowywać i być normalnym".

 Pewnie, że można, tylko po co, skoro można być sobą...?