Ciężko było, ale się przeżyło

 To był taki tydzień z takich co to chciało by się przespać i obudzić się w niedzielę, by zobaczyć juz efekty i być po. Niby wiesz, że jakoś to będzie, jakoś przeżyjesz, jakoś dasz rady... lepiej lub gorzej ale wiesz, że mimo wszystko nie zagraża ci żadne śmiertelene niebezpeczeństwo, a tylko dużo trudności i ewentualności nieprzyjemności cię czeka. Niby zatem nie tragedia, ale nerwówka jak diabli i zmęczenie, diabelne zmęczenie...

zrobiłam laleczce sukieneczkę z chusteczki

Akcja poprzedniego weekendu rozgrywała się głównie na Kanapie w pobliżu Laptopa za panowania Wielkiego Zmęczenia. Najsampierw dokończono ostatnie projekty, ale ich nie wydrukowano, bo drukarki spodziewano się dopiero we wtorkowe popołudnie... Później było trochę skrolowania obrazków na instagramach i oglądania przygód filmowych bohaterów z "Rojst' i "Berlina".

Były dobre zamiary pójścia na spacer, ale sił na te zamiary zabrakło i nie zostały zrealizowane. Poza tym za zimno było. No panie, kto to widział o tej porze przymrozki i taką zimową ponurą aurę człowiekowi zmęczonemu życiem zapodawać!? Patrzysz przez okno i widzisz kwtinące drzewa i krzewy, trawy po pas, ptaki uwijające się przy swoich gniazdach i myślisz: ależ piękna wiosna! Po czym wychodzisz i się okazuje, że to nie żadna wiosna jeno środek zimy. Wyciągasz znowu w wielkim smutkiem wszystkie niedawno poprane i odniesione do szafy zimowe kurtki, czapki, rękawice, włączasz znowu ogrzewanie i parzysz hektolitry herbaty albo gorącej czekolady i zapominasz o lodach kupionych tydzień wcześniej z okazji 25 stopni i schowanych w lodówce. 

W poniedziałek kontynuowałam odpoczywanie, bo nadal byłam zmęczona, a nocami nie spałam porządnie, bo mój mózg potrzebował namiętnie myśleć o wszystkich nadchodzących zdarzeniach i potencjanych problemach z tychże wynikających. 

We wtorek był TEN WIELKI DZIEŃ w naszej szkole, który całe naszej klasie i naszej nauczycielce mnóstwo stresu dostarczył. Rano zaczęliśmy w wielkim pośpiechu i zdenerwowaniu szykować dwie sale i migusiem nasz plan zajęć omawiać. Sytuacji nie poprawiał fakt, że dwie koleżanki w ostatnim momencie zrezygnowało. Jednej nagle zmarł tato, druga powiedziała tylko ze łzami w oczach, że "przyczyny osobiste" zmuszają ją do przerwania kursu. W ten sposób z dziesięciu zrobiło się nas osiem.  Żeby było weselej, okazało się, że ten dzień otwarty w naszej szkole organizowany przez VDAB nie polega na tym, jak wszyscy żeśmy myśleli, że ludzie zajrzą czasem do naszej klasy i pójdą dalej, tylko na tym, że przyszli rano i zostali do końca. Każdy łącznie z nauczycielką się wkurzył, bo dla wielu koleżanek był to dodatkowy czynnik stresowy, gdyż nie lubią jak ludzie i to obcy im na ręce patrzą. Mnie to akurat było równo w paski, bo mnie zawsze najbardziej znajomi stresują niż jakieś randomy, których nie znam. Im bliższy znajomi tym większy dla mnie stres, ale rozumiem koleżanki doskonale. Druga sprawa to to, że nasza klasa jest po prostu zwyczajną, przeciętną klasą, czyli salą niezbyt dużych rozmiarów - ot że kilka ławek się zmieści. Gdy ponad 20 nas na początku było, to ludzie ledwo się mieścili, a na tych zajęciach było nas 8 kursantek plus kilku naszych nauczycieli, plus 25 przedszkolaków i ich dwie panie - to już był spory tłum, a my tam zajęcia miałyśmy prowadzić, gdzie dzieci się bawią, skaczą, biegają, gdzie rozstawialiśmy nasze zamki dla księżniczek albo wykopaliska archeologiczne, czy jak moja grupa, prowadziliśmy zabawy ruchowe. I na to wszystko wbija ci do sali jeszcze 10 dodatkowych ludzi, których nikt nie zna, a którzy robią zdjęcia, filmują, ale przede wszystkim zajmują ci miejsce, oddychają twoim powietrzem i generują u ciebie dodatkowy stres. Zabić to mało! Innemi słowy organizacja jak zwykle pierwsza klasa.

No ale dobra. PRZEŻYLIŚMY wszyscy. Nasz występ zaliczony pozytywnie i nawet bez negatywnych komentarzy. Partnerka postanowiła bardzo rozsądnie starać się robić to co ja i całkiem dobrze to wyszło. Mogło oczywiście być lepiej, gdyby wcześniej wykazała więcej zainteresowania i chęci, ale skoro zaliczyłyśmy bez problemu to jest dobrze i nie ma temu co więcej czasu poświęcać.

Wszyscy ogólnie dobrze się spisali i odwalili kawał dobrej roboty, a impreza dla dzieci była udana. Moja grupa odprowadzała skrzaty na przystanek autobusowy, gdzie czekałyśmy z nimi, aż autobus się pojawił, a potem machałyśmy, aż autobus zniknął za urzędem gminy, a wtedy koleżanka zawołała: "uf wreszcie się was pozbyłyśmy, dranie" i wszystkie odetchąwszy z ulgą zaczełyśmy się śmiać i wymieniać wrażeniami i spostrzeżeniami całego dnia. Potem zabrałyśmy się za doprowadzanie sale do stanu sprzed zamieniania ich na przedszkole, a na koniec szybko podpisałyśmy wielką kartkę urodzinową i wręczyłysmy uczycielce, która tego dnia obchodziła w ten zmyślny sposób swoje urodziny.

Takim sposobem najgorsze zostało odfajkowane.

Środa jednak też była ciężka. OSIEM I PÓŁ GODZINY w świetlicy to nie lada wyzwanie nawet dla zdrowego. Miałam dość już przed południem, a tu godziny ciągnęły się w nieskończoność, jak mi się zdawało. Po południu udało mi się zorganizować osobiście jedną zabawę (bo nie było nikogo, kto by mi przeszkadzał). Nie byłam za bardzo przygotowana do tego, a tylko rano zgarnęłam swoją nie dawno zakupioną chustę animacyjną i na szybko przeczytałam instrukcję do podstawowych zabaw, ale nie mam wielkiego doświadczenia z tą zabawką i trochę mało pomysłów miałam i stosownego słownictwa mi brakowało, a poza tym i tak po chwili zaczęło padać i musieliśmy uciekać do sali... Zabawa zatem wypadła tak średnio na jeża... 

W końcu udało mi się dociągnąć jakoś do szóstej godziny i mogłam z wielką ulgą pedałować do domu.

Kolejnego dnia szkolna mentorka zjawiła się zgodnie z zapowiedzią na ostatnią ewaluację. Miałam zatem okazję, by przekazać jej projekty. Nie zazdroszczę jednak jej zadania, bo jakoże w poniedziałek rozpoczyna się oficjalnie ostatni etap kursu, każdy kursant musi zostać oceniony za ten etap, a to oznacza, że nauczyciele mają weekend na przejrzenie naszych zadań i powiadomienie każdego, czy zdał i czy może rozpoczynac kurs. Mówią, że najpierw przeglądają po łebkach ogólnie, co i jak, by ocenić, czy zadania zostały wykonane i powiadamiają kursantów o zaliczeniu lub nie, a potem zabierają się dopiero za dokładne czytanie. Jeśli wtedy im wyjdzie, że coś tam nie ten teges to po prostu zadają dodatkowe zadania do wykonania na ostatnim stażu. 

Od jednego chłopczyka otrzymałam obrazek, który mnie zachwycił. 

Mnie mentorka poinformowała od razu, że dzień wcześniej mieli naradę i uznali od razu, że mogę iść dalej nawat jak moje zadania są niekompletne. Przeto mogę już na prawdę odetchnąc przez weekend, a w poniedziałek iść spokojnie na pierwszy dzień stażu.

Wczoraj ponadto z rańca obskoczyłam skuterem szpital. Szybko załatwiłam płukanie portu, pomachałam pani onkolog, bo miała otwarte drzwi do gabinetu i czym prędzej wracałam do domu, bo jeszcze miałam trochę roboty przed wyjściem do świetlicy. Musiałam na ten przykład odświnić świnie i zapodać im po kropelce antybiotyku, gdyż znowu przygarnęły te cholerne robaki. Głównie to Lady przygarnęła, bo tylko u niej póki co dupa znowu wyłysiała. Podejrzewamy, że głównym powodem tego, że ona to non stop ma jest fakt, że zaraza mała nie chce brać witaminy C. Pozostałe prośki to wręcz dopominają się codziennie swojej tabletki do chrupania. Na początku te młodsze też nie chciały żreć - brały do pyszczka i wypluwały, ale za którymś razem im podeszło i teraz uwielbiają. Lady nie daje się namówić, choć Młoda co jakiś czas próbuje jej pod nos podstawiać, bo to Młoda rozprowadza dragi w świńskim świecie. 

droga na skróty

Po południu nagle coś mnie zaczęło piec na obojczyku. Pomacałam i zaklęłam głośno, gdy wymacałam lepiec, którego zapomniałam odkleić po przyjściu do domu. SHIT! Odkleiłam czym prędzej z uczuciem, że odrywam sobie skórę. Lepiej późno niż później. Strach pomyśleć, jak by to wyglądało, gdybym się dopiero wieczorem zorientowała. Brrr. Od czasów antyrakowych terapii z moją skórą coś się potegowało i nie toleruje żadnych lepców nawet na chwilę. Nawet te tak zwane specjalne dla wrażliwej skóry są niebezpieczne. Momentalnie skóra czerwienieje i zaczyna sędzieć a potem piec. Po dłuższym czasie robią się rany.

gdy zapominam odkleić plastra

Dziś z kolei jeździłam do rodzinnej po zastrzyk, przez co teraz jestem jeszcze gorzej zmęczona niż przez resztę dni, bo to cholerstwo ma takie właśnie skutki uboczne, które aktywują się po kilku godzinach od wbicia igły: zmęczenie i senność.

Zabrałam też i Najstarszą ze sobą, by lekarka mogła ją zbadać i wypisać receptę na inny lek na ADHD zaleconey przez polskiego psychiatrę. Teraz załatwiamy to tak, że pan doktor przysyła mejlem dokument w którym opisuje po angielsku co stwierdza i zaleca, a my przekazujemy to naszej lekarce rodzinnej, która pisze recepty lub daje skierowania. Poprosiłyśmy też o wypisanie jakiegoś zaświedczenia dla biura pracy o tym, że Najstarsza ma stwierdzone ADHD. Informację o autyzmie mają już od dawna. Na tej podstawie otrzymywała też pomoc z GTB. Kolejne spotkanie z VDAB mamy w przyszłym tygodniu, bo pani coś tam jeszcze musi dopytać... Tak przynajmniej napisała w e-mailu do mnie. 

W nazym ogródeczku pojawiły się w tym tygodniu synogarliczki. W zeszłym roku ich nie było, więc bardzo się cieszymy, że powróciły, ale okropne z nich łobuzy. Młoda przyuważyła kiedyś, że to one tak rozwalają dziobami ziarno z kurzego karmnika, a ja się zastanawiałam, co tu naraz taka granda.