Dzieci - małe wredne upierdliwce ;-)

Od wczoraj wieje bez opamiętania. Pamiętam, że u nas na wsi mówiło się kiedyś, gdy był silny wiatr, że pewnie się ktoś powiesił i stąd takie wiatrzysko. Swego czasu doszłam jednak do wniosku,  że jak już patrzeć na to w tym kontekście, to wiatr jest raczej przyczyną niż skutkiem. Bo przy takiej piździawicy to nic, tylko pójść się powiesić.

Ja, i sporo członków mojej rodziny, jesteśmy tzw meteopatami, czyli ludźmi których samopoczucie jest w dużej mierze zależne od pogody. Niektórzy odczuwają też na sobie fazy księżyca, ale to inna bajka. Na silny, długotrwały wiatr wielu z nas reaguje wzmożoną nerwowością i aktywnością. Moja Najstarsza, będąc małym szkrabem, nie chciała spać, gdy wiało, a już dzień przed przewidywaną wichurą nosiło ja po domu jak opętaną. Młody co prawda śpi w miarę dobrze, ale w dzień wietrzny jest niebywale aktywny. Normalnie 5 minut nie usiedzi na zadku spokojnie i nie zajmie się sam zabawą. Co prawda nie jest to dzieciątko flegmatycznej natury, jego głowa zawsze pełna pomysłów, a rączki i nóżki są wiecznie czymś zajęte. Jednak zwykle w granicach rozsądku. Od wczoraj natomiast oszaleć można.  Już o szóstej rano zmusił tatę do grania kolejno w domino, jengę, drabiny, memory i układania puzzli. Jak nie chce pić, to jeść, to bawić się z tatą, to rysować z mamą, to kiwi otworzyć (uciąć czubek, by mógł wyjadać łyżką), to jabłko obrać, to watę cukrową zrobić, to jenga, memory, puzzle, to kakao, to ciasto ukroić, to banana, to memory, jenga aaaaa. Ledwie pójdzie do swojego pokoju, już wraca, zajrzy do sióstr, trzaśnie drzwiami i już przychodzi zawracać głowę duperelami. Już coś w kuchni wywala, już coś w łazience przewraca. W normalne dni pobawi się chwilę z mamą, chwilę z tatą i zajmuje się potem z godzinę sam sobą. Ogląda bajkę, bawi się autami, klockami, rysuje lub lepi z ciastoliny. My w tym czasie oglądamy film, czytamy, piszemy - mamy chwile dla siebie po prostu. Od wczoraj jednak przechodzi sam siebie. Upierdliwy do granic rodzicielskiej wytrzymałości. Nie mamy nawet chwili minut spokoju. A że i my w tą pogodę bardziej nerwowi i skłonni do irytacji, to stwierdzamy, że szkoda, że w niedzielę przedszkole nie czynne albo, że nie możemy pójść do pracy. Tak, czasem tak mam, że wolałabym myć kible w robocie, niż użerać się z tymi wszystkimi domowymi i dzieciowymi problemami w czasie teoretycznie wolnym.

Człowiek sobie czasem planów narobi. Takich śmakich owakich i żyje w myślach tymi planami cały tydzień, po to by na koniec i tak nic z tego nie wyszło, bo... dzieci, choroby, pogoda i takie tam.

W poprzednim poście było kilka tego przykładów.

W tym tygodniu tak sobie po cichu planowałam, że w związku z naszą drobną rocznicą fajnie by było jakoś wyjątkowo ten dzień zorganizować. Najpierw myślałam o zaproszeniu paru znajomych, ale wiedząc, że mój M może nie być tym zachwycony, rozmyśliłam się. Ostatnio M bardzo zmęczony pracą, niesamowicie bolą go ręce (25 lat roboty w tym samym zawodzie nie przeminęło niestety bez skutków ubocznych) i po prostu po pracy chce normalnie usiąść na kanapie i poleniuchować. 

Jako że zaczynałam pracę u nowego klienta, gdzie miałam być tylko 3 godziny, w domu miałam być już w południe. Masa czasu na zorganizowanie swoich planów. Miał być specjalny tort, dekoracje, świece i takie tam drobiazgi, które robi się w takich okolicznościach.

Popsuło się znowu auto (kurde 5-letnie miało być tańsze w utrzymaniu a już kolejny tysiąc euro będzie do zapłacenia; pech to pech) i M zostawił je w garażu. Zastępcze miało być dopiero w sobotę, więc w piątek musiałam na rowerze pojechać kupić chleb i inne potrzebne produkty. W piątek wieczorem robimy zawsze tygodniowe zakupy, więc to i owo się pokończyło. Wróciłam od klientki, zostawiłam robocze gadżety typu kapcie, rękawiczki i inne duperele i pojechałam po ten chleb. Ciągle zostawało mi jeszcze sporo czasu na moje plany. Ale akurat wyszłam z zakupami ze sklepu, gdy otrzymałam telefon ze szkoły, że Najstarszą boli brzuch. Dzień wcześniej mieli szczepienia i pewnie to skutek uboczny. Zdarza się najlepszym. Pełna torba zakupów i pełny plecak - z takim bagażem nie mogłam jechać 20 kilometrów. No więc najpierw do domu rozładować się, a potem do miasta po dziecko. Pytałam jej przez telefon, czy da rady wrócić rowerem i potwierdziła. Gdy przyszłam do sekretariatu, czułam jak pot płynie mi po plecach. Młoda była blada jak ściana i mówiła, że zaraz puści pawia. Obeszło się bez pawia, nie wywinęła też orła. Świeże powietrze dobrze jej zrobiło i dojechałyśmy do domu. Jednak wiatr wiał w przeciwnym do jazdy kierunku i droga bardzo się dłużyła. Po tych blisko 30 kilometrach na rowerze w ekspresowym tempie, z wiatrem i pod wiatr, i 3 godzinach na szmacie, nogi mi prawie odpadały. Odechciało mi się więc wielkiego świętowania.
Tyle co ugotowałam obiad i upiekłam zwykłe ciasto miodowe z masą z kaszy manny (po naszemu zwie się: dziwak) a już M wrócił z pracy. Padałam ze zmęczenia, więc moje świętowanie ograniczyło się do napisania piątkowego postu, a w zasadzie tylko dokończenia i opublikowania, bo już wcześniej powstał zarys. Wnioski: nie ma sensu niczego w życiu planować. Szkoda nerwów. W naszym przypadku sprawdzają się tylko nagłe, zwariowane pomysły i decyzje.

Dziwak

Przypomnę, że moje teksty znajdziecie też w polonijnym miesięczniku pt: "Antwerpia po polsku". Aktualnie dostępny jest numer listopadowy. Papierowej wersji szukajcie w polskich sklepach, elektroniczną przejczytacie tutaj.