Piesze wędrówki 3. Kravaalbos

 Parę dni temu maszerowałam z Młodym w Kravaalbos. Ten lasek tak samo jak Buggenhoutbos kiedyś dawno dawno temu stanowiły jeden wielki las, ale drzewa wyrąbano, zwierzaki wybito, a cały teren zajęły ludzkie siedziby… 

Dobrze, że choć takie namiastki lasów nam się jeszcze ostały i choć tyle drzew człek zobaczyć może we Flandrii. 

Kravalboos jest trochę bardziej pagórkowaty niż teren po jakim stąpamy na co dzień, co było miłą odmianą dla nas i naszych nóg. Bardzo fajnie się tam maszerowało. Korzystaliśmy z jakiejś gotowej przypadkowej trasy znalezionej w Komoot, ale niezbyt dokładnie się jej trzymaliśmy. Mnie najbardziej zależało, by zobaczyć staw powstały po wydobyciu przez laty kamieni z tego miejsca, z których budowano różne kościoły i to nie tylko okoliczne. Jeśli wieżyć Googlowi to do Antwerpii, a nawet do Holandii i Niemiec stąd kamienie wieźli… Dziura faktycznie bycza przez to powstała, która z czasem zamieniła się w staw.

Podobało nam się nad owym stawem. Obserwowaliśmy tam przez chwilę różne kaczko- i gęsiopodobne istoty. Poza tym nasza trasa wiodła różnymi ścieżkami leśnymi. W jednym miejscu trzeba było brnąć w błocku, bo nie szło go nijak ominąć, gdyż ściezka wiodła pomiędzy ogrodzeniami. To jest tu w Belgii dosyć irytujące i przykre, że większość terenu jest prywatna, o czym na każdym kroku przypominają nam tabliczki „teren prywatny, zakaz wstępu” ⛔️ 🚫 A tutaj co gorsza teren, w sensie las jest w cholerę ogrodzony siatą, płotem a u góry jeszcze dla pewności drutem kolczastym obwarowany. Podejrzewam, że ludzkie bydło pewnie syf wszędzie robiło i takie są teraz tego konsekwencje, bo to zwykle tak właśnie się zaczyna, że debil jeden z drugim nie umie się zachować, a reszta potem za to płaci…

Mijaliśmy też strumyczek, w którym Młody zaczerpnął mułu, by zobaczy, jaki jest w dotyku i uznać to za satysfakcjonujące doświadczenie. Trafiliśmy też na ambonę, na którą się wspięliśmy, ale nic ciekawego nie zobaczyliśmy. Podobały nam się natomiast , jak zawsze, koniki i daniele, które pasły się przy jednej ze ścieżek. 

Przedreptaliśmy blisko 8km i pewnie dłużej byśmy jeszcze połazili, ale zaczęło zmierzchać, a po ciemku chodzenie po obcym lesie, nawet malutkim, jest dosyć karkołomne. 

Zachód slońca, na który trafiliśmy w odpowiednim do obserwacji miejscu, nas zachwycił. No bo który zachód słońca nie zachwyca?

Zdjęcia nie oddają w pełni stanu rzeczywistego, ale i tak są całkiem ładne…

zmierzamy w stronę lasu…

kawałek prywatnego lasu

dąb

purchawka

bagno

staw

nad stawem

trochę kamieni się jeszcze  ostało

wszystko ogrodzone

zachód

już trochę ciemno się zrobiło

i dalej pomiędzy ogrodzeniami

znowu ogrodzone

ścieżynka

wzdłuż lasu

stary kamienny mosteczek

ambona

widok z ambony na ścieżkę 

staw 

staw

górka nad stawem

wracamy prawie po ciemku…